จู่ๆคิมดงฮันก็ตื่นขึ้นกลางดึก คงเพราะคนที่นอนข้างๆของเขาพลิกตัวไปมาจนทำให้เขารู้สึกตัว



ดงฮยอนพลิกตัวมาทางเขาพอดี แสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เขาพอจะมองเห็นหน้าอีกฝ่าย เหมือนที่อีกฝ่ายเห็นเขาลืมตาขึ้นมาพอดี



“ฉันทำให้นายตื่นเหรอ” ดงฮยอนกระพริบตาปริบๆ



“เปล่าหรอก” ดงฮันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปลูบหัวของดงฮยอนเบาๆ “นายนอนไม่หลับเหรอ”



“อืม น่าจะกาแฟที่กินเมื่อเช้าแหละมั้ง”



“อยากให้อยู่เป็นเพื่อนมั้ย”



“นายอ่ะนอนไปเหอะ มีธุระตอนเช้าไม่ใช่เหรอ”



“งั้นก็นอนไปพร้อมๆกันดีกว่าครับ” ว่าแล้วก็ค่อยๆดึงอีกฝ่ายให้เข้ามานอนอยู่ในอ้อมกอด “เดี๋ยวกล่อมเอง”



“อือ”



พอเห็นว่าดงฮยอนไม่ขัดขืนอะไร ดงฮันก็ขยับมือของตัวเองตบหลังอีกฝ่ายเบาๆ ค่อยๆกล่อมเหมือนเวลากล่อมเด็กสักคน





“ดงฮยอนอา”



“หืม”



“หัวใจเต้นดังจังนะ”



“เพราะกาแฟเหอะ”



ถึงจะปฏิเสธแบบนั้น แต่ก็เลื่อนมือมากอดเขากลับ พร้อมยกขาขึ้นมาก่ายคล้ายเวลาจะกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ด้วยอ้อมกอดแล้ว ทั้งคู่ค่อยๆหลับใหลในที่สุด









#มนต101