รู้สึกไม่มั่นคง
รู้สึกพูดกับตัวเองหลายครั้งแล้วว่า
ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ก็ไม่มีอะไรร้ายไปกว่านี้แล้วละ
เหอะ มันไม่จริงเลย มันร้ายลงเรื่อยๆ
บางทีความสุขสักสองสามวันที่มาก็ทำให้เรารู้สึกว่าต้องอยู่ต่อไปได้สิ
แต่ทำไม มันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เหลือแค่คลื่นลูกใหญ่รอพัดร่างของเราไปตามกระแส
เราเหนื่อย จมแล้วจมอีก พอพ้นขึ้นมาก็จมลงไปอีก
โดดเดี่ยว
สิ้นหวัง
มืดมิด
ไร้แสงสว่าง
นี้ละมั้งนิยามของชีวิต
เราคิดว่าเราอยากได้คำปลอบใจ คำแนะแนวจากคนที่เป็นห่วงเรา เราต้องการมันมากๆ
แต่ในที่สุด เราก็กลับไม่ต้องการมัน เราอยู่ตัวคนเดียวแบบแท้จริง คำแนะนำจากคนที่
ไม่เคยรู้ว่าเราต้องเจออะไรบ้างมันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด
เก็บไว้กับตัวเองพอแล้ว
จมไปพร้อมกัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in