มีคนหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิตเรา เราและเขาต่างเป็นคนเลือกที่จะดึงอีกฝ่ายเข้ามา หรือผลักออกไป หรือเพียงแค่...ยืนมองซึ่งกันและกัน
"ไม่จำเป็นต้อง...รู้จักกัน
ไม่จำเป็นต้อง...พูดคุยกัน
เพียงแค่...ยิ้มให้กันและคอยเฝ้ามองกันอยู่เสมอ"
ตลกดีที่บางทีเราก็แอบมองกันและกัน ดวงตาสองคู่สบกันโดยบังเอิญ ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างก็หลบตาแล้วอมยิ้มน้อย ๆ ให้กับตัวเองที่ใจก็เต้นแรงแบบไม่มีสาเหตุ เราเดินสวนกันแทบทุกวันทั้งโดยบังเอิญ และตั้งใจให้บังเอิญ
หายไปไหนกันนะ ? คน ๆ นั้นหายไปไหนกัน วันนี้ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้เดินสวนกัน วันนี้ช่างเงียบเหงาและน่าเบื่อหน่ายเหลือเกิน เมื่อไหร่ตะวันจะลับฟ้าสักที...แล้วพอพรุ่งนี้ เราก็จะได้เจอกันเหมือนเดิม
แล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เราตื่นมาแล้วไม่ได้เจอกันเหมือนทุกที ผ่านไปหลายวัน หลายเดือน หลายปี...เราเดินทางด้วยกันมาเนิ่นนานพอสมควร วันนี้วันที่เราต้องเดินไปตามทางแยกของตัวเองบ้าง เธอไปทางนั้น ฉันไปทางโน้น
"ต่างคนต่างไป...ไม่ได้มีคำบอกลา
ต่างคนต่างไป....ด้วยรอยยิ้มที่เราต่างไม่รู้ว่าจะได้เห็นมันอีกเมื่อไหร่
ต่างคนต่างไป...โดยไร้สิ่งยึดเหนี่ยวซึ่งกันและกัน"
ผ่านมานานแค่ไหนกันนะ...1 สัปดาห์...1 เดือน...1 ปี... กี่ปีแล้วนะ ที่เราต่างก็จางหายไปจากกันและกัน... แต่เมื่อไรก็ตามที่เราผ่านมาพบกัน ความรู้สึกก็ชัดเจนขึ้นมา...อีกครั้ง...
คณิน
xx.xx.2017
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in