ถ้าหากเป็นไปได้ ผมก็อยากย้อนเวลากลับไป กลับไปยังช่วงเวลาที่เรามีกันและกัน คนเราก็เป็นแบบนี้เสมอที่กว่าจะรู้ว่าสิ่งที่มีอยู่มีค่ามากแค่ไหนก็เป็นเวลาเดียวกับที่ต้องปล่อยมือจากมันเสียแล้ว

"เป็นผมไม่ได้เหรอพี่"

"นายก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว"

ผมไม่อยากจะนึกถึงดวงตาคู่คมที่ส่งแววเจ็บช้ำ แต่หัวใจงี่เง่าของผมก็ไม่ยอมปล่อยให้เจ้าของมันได้หลุดพ้น จะให้ผมบอกได้ยังไงว่ามันเป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนั้น ไม่ใช่ตอนที่ผมมีใครอีกคนอยู่ข้างกาย

กลิ่นหอมของแพนเค้กที่เล็ดลอดประตูครัวออกมาช่วยดึงผมออกจากความทรงจำเก่าๆ หลังจากภรรยาที่แสนดีของผมจากไป ผมก็ใช้ชีวิตไปวันๆ ฝากท้องไว้กับครัวของที่พัก แต่ไม่อยู่ที่ไหนเกินหนึ่งปี ไม่อยากผูกพันกับใครและไม่อยากสร้างความทรงจำอะไรอีก ที่มีอยู่มันก็มากพอที่จะฆ่าผมทั้งเป็นได้แล้ว

แต่จะให้กลับไปหาเขาน่ะเหรอ?

ไม่มีทาง

จะให้กลับไปหาคนที่ผมทิ้งมาทั้งที่รู้ว่าเขารักผมมากขนาดไหน มันก็จะใจร้ายเกินไปหน่อย ผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมทำอะไรไว้บ้าง แค่นึกสนุกชั่วครู่แต่กลับกลายเป็นความผิดติดตัว สำนึกที่ยังพอมีอยู่บ้างสั่งให้ผมเดินออกมาจากความสัมพันธ์นั้น ความสัมพันธ์ที่ผมหว่านเมล็ดเอาไว้ล่อให้เขาเดินหลงกลมารดน้ำให้มันเติบโต

ชายหนุ่มผู้น่าสงสาร

การหลงรักคนไม่มีหัวใจอย่างผมคงทำร้ายเขาน่าดู ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังก้าวเข้ามาในอุ้งมือปีศาจ เขาคิดไปเองว่าการที่เขารักผมมันเป็นความผิดของเขา คิดไปเองว่าที่ผมต้องจากมาเกิดจากการกระทำของเขาเอง 

แต่ไม่เลย

ทุกการกระทำ ทุกคำพูด ทุกสัมผัสที่ผมจงใจมอบให้ รสชาติหวานขมติดปลายลิ้นที่จงใจทำให้รู้สึก ผมคาดหวังผลตอบรับแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่แปลกใจที่เขาจะเรียกมันว่ารัก ไม่แปลกใจที่เขาจะต้องการผมจนทนแทบไม่ได้ แล้วผมก็ตอบแทนเขาด้วยความเจ็บปวด หลบหนีจากความผิดทั้งปวงด้วยการทิ้งให้เขาเผชิญหน้ากับสิ่งที่หลงเหลืออยู่เพียงลำพัง

ประสบการณ์สอนให้ผมรู้จักทิ้งความรู้สึก ผมใช้ชีวิตอย่างไม่เดือดร้อนอะไรกับการต้องจบความสัมพันธ์กับคนมากหน้าหลายตา แต่เขากลับต่างออกไป เขาเหมือนเพลงที่ผมไม่ชอบแต่มันกลับถูกเล่นซ้ำอย่างไม่อาจห้ามได้ น้ำเสียง สีหน้า แววตา รูปร่าง รสสัมผัส ผมจำได้ตั้งแต่วันแรกที่มันเกิดขึ้น และตอนนี้สิ่งเหล่านั้นกลับทำให้ผมรู้สึกว่างเปล่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

รัก?

ไม่หรอก

คิดถึง?

อาจใช่

แต่จะทำยังไงได้ ผมไม่มีทางกลับไปยังที่ที่ผมเป็นฝ่ายจากมาอยู่แล้ว มันโหดร้ายเกินไป ป่านนี้เขาคงใช้ชีวิตได้โดยไม่จำเป็นต้องมีผมแล้ว อาจเป็นการเข้าข้างตัวเองถ้าผมจะบอกว่าเขายังมีพื้นที่พิเศษในใจให้ผมอยู่เสมอ แต่เชื่อเถอะว่ามันจริง

ผมกลับมาที่ห้องพักอย่างเบื่อหน่าย ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนใจสำหรับผมอีกแล้ว คงถึงเวลาที่ต้องไปที่อื่นเสียที ผมหยิบจดหมายที่เก็บมาจากตู้ไปรษณีย์ข้างล่างขึ้นมาดูทีล่ะแผ่น โดยพวกใบเสร็จต่าง ๆ ลงถังขยะ ก่อนจะไปนั่งลงบนเตียงนอนกลับโปสการ์ดใบสุดท้ายที่เหลือในมือ ข้อความสั้นๆ ทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบ

เขาเจอผมแล้ว...

คุณว่าผมจะทำร้ายเขาอีกครั้งไหม?

Fin