“อยากไปคิวชู”

 

จำได้ว่าแม่พูดแบบนี้เอาไว้เมื่อสักหลายปีก่อน  ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเมื่อไหร่  แต่น่าจะเป็นช่วงปี 2014 มั้ง  

เพราะเป็นช่วงที่แม่ได้อ่านหนังสือ ทางรถไฟสายดาวตก ของพี่ก้อง ทรงกลดแล้วบอกว่าอยากไปนั่งรถไฟมาก ๆ 

บวกกับแม่ชอบซีรีส์ญี่ปุ่นเรื่องเจ้าหญิงอัตสึ (Atsu Hime) เลยอยากไปตามรอยซีรีส์ที่นั่น

แต่ช่วงปี 2014 นั้นแม่ยังทำงานอยู่ เวลาว่างก็แทบจะไม่ค่อยมี เราเองก็ยังไม่พร้อม พี่สาวก็ไม่ค่อยว่าง น้องก็น่าจะยังเรียนอยู่มั้งนะ จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้ว เป็นช่วงหลังเกษียณของแม่ มีเวลาว่างเยอะ(มาก)  ส่วนลูก ๆ อีก3 คนก็ทำงานทำการกันแล้ว  เลยคิดว่าต้องเป็นตอนนี้ล่ะ  เพราะถ้ารอนานกว่านี้แม่อาจจะไม่ไหว  (แน่นอนว่าเราจะไม่ไปกับทัวร์)  เลยพยายามจัดสรรเวลาว่างให้ตรงกันให้ได้

ส่วนพ่อนั้นต้องเฝ้าบ้านและแมวอีกสิบกว่าชีวิต  จึงกลายเป็นผู้เสียสละไปโดยปริยาย

 

“อยากไปช่วงซากุระหรือใบไม้แดง”

 

เราจำได้ว่าปีที่แล้วเราถามแม่ไปอย่างนั้น  เพื่อจะได้วางแผนถูก  รอกดตั๋วโปร ฯลฯ 

ตอนแรกแม่ดูลังเลว่าจะไปช่วงไหนดี แต่ไม่อยากไปช่วงหนาวมาก เพราะคิดว่าคงไม่ไหว 

พอถามพี่สาวพี่ก็บอกว่าช่วงใบไม้แดงงานมันยุ่งมากว่ะ  เพราะเป็นช่วงต้นปีงบฯ เลยคิดว่าช่วงปลายมีนา-ต้นเมษาน่าจะลงตัวสุดสำหรับทุกคน

 

อีกใจก็คิดว่าเออ... ดีเหมือนกัน เรายังไม่เคยเห็นซากุระแบบฟูลบลูมเลย

 

พยากรณ์ซากุระแต่ละปีก็ไม่แน่นอน ใช้อ้างอิงไม่ได้อีกต่อไป ตอนตุลาก็เลยกะๆเอา  จองตั๋วไปเลยดีกว่า  ไม่อยากรอแล้ว ดูท่าทางสายการบินแห่งชาติคงไม่มีโปรช่วงซากุระแล้วมั้ง  เสี่ยงดวงละกันเนอะ  ถ้าโชคดีก็คงเจอ  ถ้าโชคไม่ดีอย่างน้อยก็พอมีให้เห็นเป็นต้น ๆบ้าง

สุดท้ายเราก็เลือกเป็นช่วง 31 มีนาคม 62 – 7 เมษายน 62  เอาที่สะดวกกันทุกคน  เผื่อวันหัวท้ายให้ได้พักกันบ้าง

ณ ตอนนั้นบินตรงยังมีแค่สายการบินเดียวคือการบินไทย ซึ่งก่อนบินไปคิวชูไม่กี่วันแอร์เอเชียก็เปิดรูทใหม่ที่ราคาถูกกว่าประมาณ3-4 เท่า...

 

แต่ก็ช่างมันเนอะ... 55555

 

ก่อนเดินทาง หน้าที่(?)ในการจัดแพลนเป็นของเราไปโดยไปปริยาย  เป็นคนจัดลำดับเมืองที่จะไป  วางแผนว่าจะนอนที่ไหนกี่วัน ส่วนเรื่องที่พักกับจองรถไฟพี่สาวเป็นคนจัดการ  รายละเอียดปลีกย่อยอื่น ๆ เราก็เป็นคนดู  (เช่น จองเก็บสตรอว์เบอร์รี่ 5555)

ส่วนน้องสาวก็ไม่ค่อยได้ทำอะไร เพราะไม่ค่อยมีประสบการณ์ ก็ให้มันเรียนรู้งานไป เผื่อคราวหน้าจะได้ช่วยงาน(?)ได้บ้าง พอเตรียมทุกอย่างไว้จนพร้อม เผลอแป๊บเดียวก็ 30 มีนาคม 62 แล้ว ซึ่งวันนั้นเราทำงานจนถึง 6 โมงเย็นก่อนจะตาลีตาเหลือกขับรถกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้ววันนั้นไม่รู้ทำไมทุกคนออกมาอยู่บนถนนกัน รถติดตั้งแต่ทางด่วนหน้าออฟฟิศไปจนถึงแถวบ้าน  คือกว่าจะไปถึงสนามบินได้ก็หมดแรงจนไม่อยากทำอะไรแล้ว  แพลนที่วางเอาไว้ตั้งนานก็ลืมจนเกือบหมด  ต้องมานั่งอ่านทวนว่าวันไหนจะทำอะไรกันบ้าง

และพอบอร์ดดิ้งเสร็จปุ๊บเราก็หลับทันที  ตื่นมาอีกทีก็ตอนเสิร์ฟอาหาร  กินเสร็จก็นอนต่อแบบไม่สนใจอะไรแล้ว  จนกระทั่งใกล้ถึงปลายทาง  แสงสว่างก็สาดเข้ามาเต็มที่ผ่านหน้าต่างทุกบาน  ถึงตอนนั้นก็คิดว่าร่างกายพอจะไหวแล้ว อีกใจก็เริ่มตื่นเต้นเพราะไม่รู้ว่าในการเดินทางครั้งนี้เราจะเจออะไรบ้าง

 

แต่ที่จำได้แน่ ๆ วันนั้นท้องฟ้าแจ่มใสจัง