ในทุกวันฉันเปิดประตูรับแสงแดดยามเช้า คอยรับหนังสือพิมพ์จากบุรุษไปรษณีย์หัวนก.....จะเรียกว่าหัวนกอย่างเดียวก็ไม่ได้เพราะเขามีปีกบินได้ แค่ตัวใหญ่ ใส่เครื่องแบบบุรุษไปรษณีย์ พูดได้แค่นั้นเอง ข่าวสารห้องสมุดในหนังสือพิมพ์ที่ฉันได้รับทุกเช้าเข้าไปในหัวฉันเพียงแค่ปรายตามองไม่กี่ที

เกือบลืมบอกไปว่าห้องสมุดไม่ใช่ดินแดนธรรมดาเท่าไหร่ พูดไปมีแต่จะสับสนเอาเปล่าๆ เรียกว่าแดนมหัศจรรย์จะดีกว่า

พายมะนาว ชาเขียวร้อนเองก็เป็นสิ่งที่ลงตัวในเช้านี้

พายมะนาวฉันได้มาจากคนที่อยู่ใกล้กัน...เพื่อนบ้านก็ไม่ผิดนั่นล่ะ เธอคนนั้นเป็นหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มมากๆ เหมือนสตรอว์เบอร์รี่ช็อตเค้ก ฉันชอบเธอคนนี้เอามากๆ เลยล่ะ พวกเราสองคนมีรสนิยมที่คล้ายกันและฉันชอบเรื่องราวของเธอเอามากๆ

นอกจากนี้แล้วยังมีพี่ชายสีแดงกับพี่สาวสีแสด...เหมือนเดิมเลยว่าถึงเวลาเมื่อไหร่ฉันจะเล่าให้ฟังเอง

ช่วงหน้าหนาวหรือก็คือช่วงนี้ฉันชอบเปิดหน้าต่างรับลม... มันอันตรายนิดหน่อยตรงที่จะมีเสียงกระซิบอันชั่วร้ายมาพร้อมสายลม คำพูดแง่ลบต่างๆ มาพร้อมกับสายลมทำให้น่าชังยิ่ง... ฉันยิ่งชอบอากาศเย็นจึงจำใจปิดหน้าต่างกันไม่ให้เศษเสียงขยะเข้ามาในบ้านฉันได้

บางครั้งเสียงขยะพร้อมลมรุนแรงจนต้านทานไม่ได้ทำให้ฉันต้องได้รับบาดเจ็บหนักหนาสาหัสเลยล่ะ

ถึงขั้นที่พี่ชายสีแดงและพี่สาวสีแสดมาช่วยเหลือแทบไม่ทัน

ถ้าพวกเขามาช้า ฉันคงเป็นผงทราย... โชคดีที่พวกเขามาช่วยทันตอนที่ฉันเริ่มแตกสลายเป็นกระจกล่ะนะ

ในโลกความจริงอันโหดร้าย... เสียงขยะจากลมนั้นคือถ้อยคำ การกระทำที่ทุกคนได้รับไม่ว่าจะเป็นการรุมแกล้ง การด่าทอ การทำร้ายร่างกาย ทุกอย่างที่ทำให้เกิดความเศร้ามันจะแปรกเปลี่ยนเป็นสายลมกรรโชกอันน่าสะพรึง

ใครที่ได้รับมากเกินไปจะแตกสลายเหมือนกระจก เหมือนแก้ว ยิ่งกว่านั้นอาจจะสูญเสียตัวตนกลายเป็นเม็ดทรายไปเลยซึ่งใช้ความร้อนให้กลับเป็นเศษกระจกก็เป็นไปไม่ได้หรอกนะ

คนที่ตายไปแล้วจะฟื้นขึ้นมาได้ยังไง

จริงมั้ยล่ะ?

ที่นี่น่ะ...ความรู้สึกเป็นสิ่งสำคัญเอามากๆ มันเป็นเรื่องซับซ้อนจนฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ทุกคนมีอิสระในความคิด ในการกระทำหากไม่ผิดจรรยาบรรณหรือผิดมนุษยธรรม

ฉันรักที่นี่ ฉันรักการใช้ชีวิตที่นี่

อา....การใช้ชีวิตของฉันไม่มีอะไรมากเท่าไหร่... หยิบกล่องชาหลากยี่ห้อมาดู ต้มน้ำร้อนชงชา หยิบขนมออกมาจากตู้วางข้างน้ำชา ทุกอย่างจัดลงบนโต๊ะไม้ปูด้วยผ้าลายลูกไม้ปราณีตสีขาวสวย มีแสงแดดลอดเข้ามาผ่านทางหน้าต่าง กลิ่นของชาผสมกับกลิ่นหนังสือในบ้านที่เปรียบเป็นห้องสมุดในแดนนี้ผสมเข้าด้วยกันปนกลิ่นไอแดด...

ไม่มีอะไรมากเป็นพิเศษ ดูเป็นเรื่องธรรมดาของคนอื่น

แต่พิเศษสำหรับฉันก็พอแล้วล่ะ

จะว่าไปฉันมีนัดกับคนพิเศษ เพราะฉะนั้น...วันพรุ่งนี้ฉันจะมาเล่าให้ฟัง