" สระผมมั่งนะ "

" ขี้เกียจ "

" เดี๋ยวกูสระให้ "

เรานอนคว่ำและหันหน้าให้กันอยู่คนละฝั่ง

" แปปนึง " ฉันตอบก่อนจะหันหน้าไปทางหน้าต่าง

วันนี้ฝนตกและอากาศก็เย็นกว่าทุกวัน

ไม่รู้ทำไมแต่ฉันรู้สึกว่าอากาศแบบนี้มันเหมาะกับฉัน

และก็ไม่รู้ทำไมว่าอากาศแบบนี้ถึงไม่ได้มีบ่อยๆ

" ทำไมเราไม่คบกันวะ "

เขาถาม มือหนึ่งถือฝักบัว อีกมือหนึ่งขยี้ผมล้างแชมพู

" กูไม่ค่อยเหมาะกับสิ่งมีชีวิต "

ฉันหันหน้าเข้าหาเขา

สองแขนกอดรอบเอวอีกคน

" คิดไปเองทั้งนั้น "

คนเรามันก็เชื่อในสิ่งที่คิดทั้งนั้นแหละ ไม่รู้เหมือนกัน

ความจริงแต่ก่อนฉันไม่ชอบอยู่คนเดียวสักเท่าไหร่ ฉันทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรเอาตาไปวางไว้ทาง

ไหน หรือต้องขยับตัวยังไง

จนกระทั่งทุกๆอย่างรอบตัวเริ่มเปลี่ยนตัวฉันไปทีละนิด เปลี่ยนไปในทางที่ไม่คิดว่าจะเป็นมาก่อน

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอึดอัดกับการอยู่กับคนอื่นตั้งแต่ตอนไหน

เส้นใยที่โยงไปหาคนอื่นค่อยๆหายไปทีละเส้น

รู้ตัวอีกทีก็เหลือแต่เขา

ฉันคิดถึงเพื่อนๆก่อนจะนอนอยู่บ่อยๆ คิดว่าถ้าย้อนเวลากลับไปฉันอยากจะเป็นเพื่อนที่ดีกว่านี้

มันเหมือนกับว่าฉันไม่มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับใครๆเลย

แต่ก็เพราะแบบนั้นฉันถึงไม่ร้องไห้เสียใจเวลาที่คิดถึงพวกเขาขึ้นมา

มีแต่ความรู้สึกจางๆที่เกือบจะว่างเปล่าผสมกับความเสียดายอยู่ข้างใน

และฉันก็คิดว่าแบบนี้ฉันพอจะรับได้มากกว่าความรู้สึกทั้งหมด

จนวันนี้

ที่เตียงนอนเตียงเดิมนี้

ฉันนอนคว่ำหันหน้าเข้าอีกฝั่งตรงที่เขาเคยอยู่

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองรับความรู้สึกนี้ได้จริงๆไหม

.

.

.

ฉันน่าจะบอกรักไป ในวันที่เธอบอกรักมา - Mola Mola sunshine! , tuayP