" เป็นไง "

ผมหันไปมองเจ้าของเสียงด้านหลัง เธออยู่ในชุดสูทสีน้ำตาลเข้ม ตรงแขนและหน้าอกของเสื้อด้านในเป็นระบายเหมือนที่เธอเคยวาดเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน

" มัดผมขึ้นดีป่ะมึง "

" เดี๋ยวมัดให้ "

ผมจับไหล่โอบเธอให้เข้ามาประชิดตัว สองมือรวบผมขึ้นไปเป็นทรงหางม้า

สองแขนเธอกอดรอบเอวผม

สองมือผมชะงัก

ภาพทุกอย่างย้อนกลับมาหา

ทุกช่วงเวลาที่ผมอยู่กับเธอ

เธอที่เป็นเพื่อนผู้หญิงอีกคนของกลุ่ม เราสนิทกันมาตั้งแต่มัธยม จนขึ้นมหาลัยก็ติดที่เดียวกัน คณะเดียวกัน จากเพื่อนในกลุ่มก็กลายมาเป็นเพื่อนคนเดียว

จากที่มองเป็นเพื่อนก็กลายเป็นมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง อะไรสักอย่างในสายตาเธอที่ผมไม่เข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็หยุดมองไม่ได้เลย

' มึงว่ามันมีจริงๆหรอวะ กับความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต '

ผมถามพร้อมกับพูดต่อ

' กูว่าแบบนี้มันไม่ได้เรียกว่าความสัมพันธ์ด้วยซ้ำ '

" เจ้าสาวเสร็จแล้วนะคะ "

เธอผละออกตามเสียงเรียกพนักงานก่อนที่ผมจะรู้ตัวเสียอีก

เราแยกกันหลังจากเสร็จธุระ ผมมองเธอที่ยืนรอรถอยู่หน้าร้านทางกระจกหลัง เวลาผ่านไปเนิ่นนานแต่เธอยังคงยืนมองผมอยู่ตรงนั้น สัมผัสบริเวณรอบเอวยังคงอยู่ไม่หายไปไหน

" กลับเลยไหม "

เสียงจากเบาะข้างๆทักขึ้น ดึงสายตาผมไปหาอีกคน

ผมยิ้มรับและเริ่มออกรถ

มองกลับไปที่เดิมก็พบว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

.

.

- กอดเธอให้นานเท่านานไม่ให้ไปจากฉัน

.

.

.

.

ภาวินี - electric neon lamp