ผมไม่มีอะไรนอกจากคำขอโทษ

ความคิดเหตุผลทั้งหมดที่เคยพูดไป

ที่คุณไม่เข้าใจ

ผมเองก็ไม่เข้าใจ

ผมนั่งจ้องตู้ปลาที่ไม่มีปลา

ช่วงพลบค่ำ แสงข้างนอกเริ่มสลัว

หลอดไฟที่ติดอยู่กับตู้

สายออกซิเจน

หินตกแต่ง

" ไม่ต้องมาแล้วก็ได้ "

...

" คงไม่รอแล้ว "

ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทั้งที่เขาบอกมาอย่างนั้นแล้วผมยังจะมาทำอะไรที่นี่

มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้

ความคิดในหัวแล่นไปท่ามกลางความว่างเปล่ารอบตัว

ภาพช่วงเวลาที่เราเคยใช้ร่วมกัน

ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวขึ้น

ตีกับความรู้สึกที่ผมกดไว้

ผมสับสน

ผมไม่เข้าใจ

โลกอีกใบผลักผมออกห่างจากทุกคน

ยิ่งคนอื่นเข้าใกล้ผมมากเท่าไหร่

ตัวตนของผมก็ดูเหมือนจะเริ่มหายไปเท่านั้น

และทุกครั้งที่ตัวตนผมชัดเจนขึ้น

ผมก็หายใจลำบากมากขึ้นทุกที

ผมรักคุณแทบบ้าแต่กลับเข้าใกล้คุณไม่ได้เลย

เหมือนอะไรสักอย่างในตัวผมทำให้คุณเป็นได้แค่ปลาพวกนั้น

ทั้งหมดที่ทำได้ก็เพียงแค่เฝ้ามอง

ถ่ายเทความรู้สึกที่ส่งไปไม่ถึง

อยู่ใกล้แค่เอื้อม

แต่กอดไม่ได้

ดูแลไม่ได้

รักษาไม่ได้

ผมเองก็ไม่เข้าใจ

แม้แต่ที่ผมเขียนอยู่ตอนนี้

ผมก็ไม่เข้าใจ

ความรู้สึกบ้าๆพวกนี้

มันดีจริงไหมในการถ่ายทอดมันออกมา

แล้วถ้าผมไม่ต้องการ

ผมจะทำอะไรกับมันได้บ้าง

มันเป็นพร

เป็นคำสาป

หรือผมมันก็แค่ไอขี้แพ้

ไม่เข้าใจเลยจริงๆ