00.18 AM

“พี่แทน” 

เสียงกระซิบแผ่วดังขึ้นท่ามกลางความมืดและความเงียบงัน 

ไม่มีเสียงตอบกลับ

เด็กหนุ่มสัมผัสได้ถึงเรียวแขนที่โอบกอดรอบเอวผอมของเขาอยู่ เจ้าของมันนอนนิ่งขณะส่งเสียงกรนแผ่วเบา ศรีษะแทบจะจมผสานไปกับหมอนหลังจากห่างหายการนอนบนเตียงไปหลายคืน

ชายหนุ่มหลับสนิทมากเสียจนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าร่างในอ้อมกอดของตนได้ผละออกจากอ้อมอกตนไปเสียแล้ว

ร่างผอมนั่งนิ่งบนเตียงสักครู่หนึ่ง ทอดสายตามองไปมาเพื่อให้สายตาคุ้นชินกับความมืด ก่อนจะลุกเดินไปที่ห้องครัว เทนมใส่แก้วเพื่อนำมาอุ่นก่อนดื่ม 

เขาเดินมานั่งที่โซฟา มือข้างหนึ่งมีแก้วนม มืออีกข้างมีหนังสือเล่มหนึ่งที่กำลังพยายามอ่านให้จบ 

บนโต๊ะหน้าที่นั่งมีกระปุกยาของเขาวางประจำที่ไว้อยู่แล้ว

เด็กหนุ่มเพียงแค่เหลือบมองมัน 

03.08 AM

เขายังคงไม่กลับไปที่เตียง แม้จะอ่านหนังสือจนจบเล่มแล้วก็ตาม

ร่างผอมนั่งกอดเข่าตนเองบนโซฟา โยกตัวไปมาพลางใช้ความคิด

จนแล้วจนรอด สายตาที่ทอดมองไปรอบห้องก็ไปหยุดอยู่ที่กระปุกยา

“หมอก”

เสียงร้องเรียกชื่อดังมาจากทางห้องนอน ทำลายบรรยากาศความเงียบงันในความมืด มันดังขึ้นมาอย่างไร้สัญญาณจนน่าตกใจ— เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก

ก่อนที่จะได้ตอบอะไร แฟนหนุ่มของเขาก็เดินลากผ้านวมผืนใหญ่มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนก่อนเสียแล้ว

“นอนไม่หลับอีกแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม ตายังลืมได้เพียงแค่ครึ่งเดียว แต่ก็เดินตรงมาหาเขาถูก

“…ครับ” เด็กหนุ่มเงยหน้าตอบอีกคนที่กำลังยืนค้ำคอตนอยู่ 

ร่างใต้ผ้านวมโคลงเคลงไปมาก่อนจะโผเข้ากอดร่างเพรียวบนโซฟา เด็กหนุ่มร้องตกใจ ส่วนอีกคนก็ขึ้นมาขดตัวนอนกอดกับเขาบนโซฟาแคบได้สำเร็จ

“…พี่แทน” เด็กหนุ่มกระซิบ อีกฝ่ายแทบจะขดกอดทับเขาจนผสานสองร่างเป็นหนึ่งเดียว

ชายหนุ่มทำเสียงงึมงำตอบที่ข้างหูคนรักของตน

“ที่นอนไม่หลับ” 

“คงเพราะเมื่อกี้พี่กอดไม่แน่นพอ” 

บนโซฟาแคบ ใต้ผ้านวมสีขาวนั้น อ้อมแขนโอบกอดร่างกายของอีกคน หน้าท้องมีเพียงเสื้อผ้ากั้นขวาง เพรียวขาทั้งสี่ข้างของสองคนแตะสัมผัสกันไปมา 

“ไม่หรอกครับ…” 

คนอายุน้อยกว่าซุกศีรษะตนกับอีกฝ่าย ลมหายใจคลอเคลียที่แก้มและใบหู 

รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด

08.00 AM

ขณะนี้พระอาทิตย์ขึ้นส่องแสงจ้า ในห้องอพาร์ตเมนต์ยังคงปิดม่านมืดสนิท

แมวสามสี สิ่งมีชีวิตเชื้อสายแมวหากแต่มีขนาดตัวเท่ากระต่าย มันลุกบิดขี้เกียจจากที่นอนที่ถูกจัดไว้ เลียจัดขนตนเองตามกิจวัตรเรื่อยเปื่อย มันเดินเยื้องย่างยุรยาตรหวังจะไปหาเจ้าของตนในห้องดังเช่นทุกเช้า 

แต่กลับถูกก้อนสีขาวแปลกตาบนโซฟากลางห้องนั้นดึงดูดความสนใจเสียก่อน

ร่างกลมอ้วนท้วนสมบูรณ์โดดขึ้นไปนอนบนกองผ้านวมนุ่มนั้นในทันที

“อึ้ก— อุก” เสียงร้องจุกจากชายเจ้าของห้องดังประท้วงเมื่อนางทิ้งตัวลงบนหน้าอกเขา แต่ก็ไม่ได้เรียกความสนใจจากนางได้แต่อย่างใด ตัวเจ้าของแมวผู้นอนหลับอยู่ข้างๆ ก็ไม่มีทีท่าจะตื่นง่ายๆ

พวกเขาทั้งสามชีวิตนอนรวมกันบนโซฟาเช่นนั้น ในเช้าวันเสาร์