“ทำไมเราถึงเลิกกันนะ” หญิงสาวถามเสียงเบา คำถามสั้นๆ ลอยเคว้งกลางอากาศท่ามกลางความมืดที่โอบกอดร่างพวกเขาสองคนที่นอนอยู่กลางสวนขนาดย่อมบนดาดฟ้าชั้นบนสุดของอพาร์ทเมนท์ริมแม่น้ำ มีขวดเบียร์เปล่าๆ จำนวนไม่น้อยถูกทิ้งไว้ข้างกาย

“คุณบอกว่าผมไม่ใส่ใจน่ะ ซึ่งมันก็จริง ผมแสดงออกไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่” ชายหนุ่มกระซิบตอบ มือหนาสัมผัสหญ้าปลอมที่ล้อมรอบทั่วบริเวณ พลันนึกถึงไปยังอดีตที่มีใบหน้าของหญิงสาวเปื้อนคราบน้ำตา ริมฝีปากที่สำลักความเศร้ากับน้ำเสียงที่แตกหัก 

“เรายังเด็กเกินไปด้วยล่ะมั้ง”

“ไม่หรอก ความรักมันไม่มีข้อกำหนดว่าต้องอายุเท่าไหร่ถึงจะรู้สึกได้” 

เธอเงียบ เขาจึงเงียบตาม เสียงผู้คนและเสียงเพลงดังลอดออกมาจากประตูที่ถูกปิดไว้เป็นระยะๆ ย้ำเตือนถึงการหลบหนีของพวกเขาสองคนที่บังเอิญมาซ่อนตัวที่เดียวกันและยังเป็นคนในอดีตที่อาศัยอยู่ในกล่องความทรงจำที่ถูกเก็บไว้ลึกเกินมือจะเอื้อมถึง

“แล้วถ้าเลือกย้อนเวลากลับไปได้ล่ะ” 

“ก็คงเลือกคุณเหมือนเดิม” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มที่ไม่มีใครมอง “ตอนนั้นรู้สึกว่าชอบคุณมากกว่าเดิมก็คงเป็นตอนที่บอกคุณว่าชอบเพลง Lovebug แล้วคุณก็ร้องออกมาเสียดื้อๆ หน้าฉันร้อนไปหมดเลยนะ” ชายหนุ่มหลุดหัวเราะ อาจจะดังเกินไปหน่อยเพราะขวดเบียร์ก่อนหน้าเหล่านั้น แต่มันก็ทำให้เธอหลุดหัวเราะตามไปด้วย

“อีกอย่าง ไม่มีมือคู่ไหนอบอุ่นเท่าของคุณอีกแล้ว” เสียงหัวเราะเบาลงเพราะคำพูดไม่กี่พยางค์ที่เอ่ยออกมา หากแต่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของผู้ที่ไม่เคยลืม หญิงสาวไม่ได้รู้สึกเคอะเขินหรือเสียใจ มันเลยจุดนั้นมานานแล้ว 

“คุณเคยขับรถตอนที่ฝนตกมั้ย”

“ฉันยังขับรถไม่เป็นอยู่เลย” เธอบอกขำๆ ก่อนจะเสริมต่อ “แต่ก็พอนึกออกนะ”

“ลองจินตนาการดูก็ได้ เอาแบบตกหนักๆ เลยนะ เสียงฝนมันอื้ออึงจนแทบจะไม่ได้ยินอะไร ทั้งหนวกหูและน่ารำคาญไปหมด” ชายหนุ่มเหลือบไปมองหญิงสาวที่ตอนนี้หลับตาวาดภาพตาม “เราไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากน้ำฝนที่กระทบบนหลังคารถราวกับว่ามันกำลังประท้วงถึงความเสียใจที่ต้องแบกรับมาหลายเดือน นั่นแหละ มันเป็นแบบนั้นจนกระทั่งผมขับผ่านสะพาน และชั่ววินาทีนึงที่ผมอยู่ใต้สะพานทุกอย่างมันเงียบสงบ ผมรู้สึกปลอดภัย เหมือนโดนตัดขาดจากโลกไปชั่วขณะ นั่นน่ะคือความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณตอนที่เราคบกัน คุณคือสะพานของผม”

หญิงสาวเงียบ เธอไม่ได้ลืมตาขึ้นและไม่พูดอะไรนานนับนาที จนในที่สุด ท่ามกลางความมืดที่พวกเขานอนนิ่งกลางสวนขนาดย่อมบนดาดฟ้าในคืนวันอังคาร ชายหนุ่มรู้สึกถึงมือเล็กที่สอดประสานเข้ากับมือของเขา ไม่มีคำอธิบายใดๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากบาง แต่ไม่เป็นไร ในวินาทีนี้ ไม่มีใครต้องการคำอธิบาย ชายหนุ่มกระชับมือที่จับอีกฝ่ายให้แน่นขึ้นก่อนจะหลับตาลงบ้าง ไม่หวั่นเกรงเลยว่าพระจันทร์จะมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาที่แตกหักไม่ต่างอะไรไปจากตัวพวกเขาเอง

(end)

แด่คุณในความทรงจำ

m.