คนบางคนกำลังเดินวนอยู่รอบๆหอพักจนคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นสงสัย

“พี่แทฮยอนทำอะไร” ยงกุกพูดในขณะที่อ้อมแขนยังเต็มไปด้วยเหล่าลูกน้องของตัวเอง เจ้าของชื่อหันมาก่อนจะเดินมาประชิดตัวอย่างรวดเร็วจนเขาเผลอสะดุ้ง

“อื้ม กลิ่นผ่านไปได้”

“ห้ะ” แทฮยอนเลิกคิ้วมองคนที่ไม่เข้าใจเอาแต่ยืนงงอยู่กลางห้องแบบนี้ก่อนจะลากอีกคนมาใกล้ๆทางแยกที่จะไปห้องพวกเขา

“ได้กลิ่นไรปะ” ยงกุกทำจมูกฟุดฟิดตามลีดเดอร์แต่ผลสุดท้ายก็ยังไม่ได้กลิ่นอะไรอยู่ดี

หรือเป็นเซ้นส์ของลีดเดอร์โดยเฉพาะ

“ไม่อ่ะ”

“จริงดิ?” จบบทสนทนาเพียงเท่านี้เมื่ออีกคนเริ่มเดินไปหาที่มาของกลิ่นอีกครั้ง

“พี่แทฮยอนนนน” เสียงที่คุ้นเคยดังมาแต่ไกลจนยงกุกเข้าหลบมุมไปหาไรทำดีกว่ามามองไอเด็กโย่งอ้อนลีดอยู่แบบนี้

“อะไร ไม่ว่าง” นั้น โดนสะบัดเสียงใส่มาตอนไหนไม่มาดันมาตอนที่ลีดอารมณ์เสียนี่สินะ

“พี่ช่วยผมหน่อย”

“ไม่”

“นะนะไปกับผม” คนตัวเล็กแค่นั้นจะสู้อะไรกับคนยักษ์แบบนั้นได้ แม้จะเป็นประโยคขอร้องแต่ดูจากรูปการที่เขาเป็นบุคคลที่สามเห็นมันดูแกมบังคับไปซักหน่อยนะ



“ไปไหนเนี่ย” คนตัวโย่งที่ใส่แค่ผ้าเช็ดตัวพันเอวลากเขาเข้ามาในห้องน้ำ

อะไรของมัน

“นั่นๆ” ฮยอนบินชี้ไปที่ซอกตรงข้างๆกับชักโครก ไม่ใช่แค่ชี้แต่ยังมาหลบข้างหลังเขาอีกต่างหาก

“เฮ้ย” กลิ่นเหม็นสาปที่เขาหาที่มามันมานานในที่สุดก็รู้แล้ว เจ้านกตัวเล็กที่ถูกซ่อนไว้ตรงมุมโดนหยิบออกมาโดยน้ำมือเขาก่อนจะส่งมันเข้าถุงขยะเป็นที่เรียบร้อย

“โหพี่เก่งอ่ะ” คนที่อาบน้ำยังไม่เสร็จยืนชมคนตัวเล็กเปาะ คว้าแทฮยอนมากอดไว้ก่อนจะทาบริมฝีปากลงบนปากบาง

“คนเก่งต้องให้รางวัลสิเนอะ”

ผัวะ

“โอยพี่”

เสียงโหยหวนที่ดังขึ้นมาจากในห้องน้ำดูไม่น่าอภิรมย์นัก ไม่อยากคิดสภาพเลยว่าฮยอนบินจะออกมาในสภาพใน คนอย่างยงกุกเลยทำได้แค่ตะโกนบอกไปว่าพรุ่งนี้มีงานนะ ก่อนจะหอบเหล่าลูกๆเข้าห้องไป


แล้วนกมันมาจากไหน