……….
วันที่สามสิบกันยายน…
ช่วงสายที่ห้องเสื้อพิชชา เธอกับพวกพี่ทั้งสามคนกำลังง่วนอยู่กับชุดฟินาเล่ที่ใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว วันนี้พิชชาก็ต้องเอาชุดไปนางแบบลองสวมใส่เดินบนเวที
“วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่...ต้องเอาชุดไปส่งนะคะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปสวมถุงคลุมชุดให้นะคะ”
เอบีและมอลลี่ช่วยกันถอดชุดออกจากหุ่นเพื่อเอาไปใส่ในถุงคลุม
“พี่เอาชุดใส่ไว้ในถุงคลุมแล้ว…เดี๋ยวพี่เอาไปไว้ในรถให้นะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
พิชชาหยิบกระเป๋ามาคล้องแขนแล้วเดินออกไปขึ้นรถ ใบเฟิร์น เอบีและมอลลี่เดินตามมาขึ้นรถ วันนี้ห้องเสื้อพิชชี่ปิดให้บริการสองวันเนื่องจากไปทำงานนอกสถานที่
...
โรงแรม Skyhigh…
พิชชากับใบเฟิร์นเดินนำเข้าไปถามพนักงานต้อนรับที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ เอบีกับมอลลี่เอาชุดราตรีและหยิบกระเป๋าอุปกรณ์ตัดเย็บเสื้อผ้าแล้วเดินตามพิชชาเข้าไปในโรงแรม
“สวัสดีค่ะ...ไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องอะไรค่ะ” เสียงพนักงานสาวถามพิชชาด้วยน้ำเสียงที่สุภาพนอบน้อม
“ไม่ทราบว่างานแฟชั่นโชว์เครื่องประดับเพชรของคุณหญิงดวงมณีกับคุณหญิงโสภิษนภาอยู่ชั้นไหนหรอกคะ คือฉันเป็นดีไซเนอร์ที่ออกแบบชุดสำหรับงานนี้ค่ะ”
“ถ้างั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันพาคุณขึ้นไปเองค่ะ”
พนักงานสาวเดินนำทางไปส่งพิชชาและพวกพี่อีกสามคนขึ้นไปที่ห้องงานแสดง พนักงานสาวเดินไปกดปุ่มขึ้นลิฟต์
ติ๊ง ! เสียงลิฟต์เตือนพนักงานสาวและพวกเธอที่ยืนคอยอยู่ให้เตรียมตัวเข้าลิฟต์ ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกพนักงานสาวผายมือให้พวกเธอเข้าไปก่อนแล้วพนักงานสาวเดินเข้าไปที่หลัง พนักงานสาวกดปุ่มชั้นที่ยี่สิบและกดปุ่มปิดลิฟต์ทันที
…
ติ๊ง ! เสียงลิฟต์ดังเตือนอีกครั้งมาหยุดที่ชั้นยี่สิบ ประตูลิฟต์เปิดออกพนักงานสาวและพวกเธอก็เดินออกมา เดินเข้าไปในห้องใหญ่ที่ตกแต่งได้หวือหวาอลังการมาก
พิชชาหันหลังมาพูดกับพนักงานสาวที่เดินนำทางมาพวกเธอ “ขอบคุณนะคะ...ส่งแค่นี้ก็ได้ค่ะเดี๋ยวพวกเราเดินเข้าไปเองค่ะ”
“ได้ค่ะ”
พนักงานสาวเอามือประสานกันและก้มศีรษะเล็กน้อยก่อนเดินจากไป แล้วพิชชา ใบเฟิร์น เอบีและมอลลี่ก็เดินตรงไปหาคุณหญิงดวงมณีที่กำลังยืนสั่งงานอยู่
“คุณหญิงดวงมณี สวัสดีค่ะ”
ใบเฟิร์น เอบีและมอลลี่ก็ยกมือไหว้คุณหญิงทั้งสองคน คุณหญิงดวงมณีก็หันกลับมามองแล้วยิ้มให้พวกเธอ
“สวัสดีจ้ะ…นี่ชุดฟินาเล่ใช่ไหมจ้ะ”
“ใช่ค่ะ…งั้นพวกเราเอาชุดไปให้นางแบบลองก่อนนะคะ”
คุณหญิงดวงมณีสั่งให้ทีมงานพาพวกพิชชาเข้าไปด้านหลังเวทีและให้นางแบบสวมชุดราตรี ดูความเรียบร้อยของชุดก่อนนางแบบจะซ้อมเดิน แต่พอพิชชาเดินเข้ามาด้านหลังเวทีก็เจอซาบีน่านั่งรออยู่ เธอมองหน้าใบเฟิร์น เอบีและมอลลี่อย่างเหวอ
“ไฮ ! พิ้งค์…ในที่สุดเราสองคนก็ได้ร่วมงานกันสักที” ซาบีน่าลุกขึ้นมาทักทาย
“บีน่ามาเดินแบบงานนี้ด้วยเหรอ” พิชชาถามพลางทำหน้าสงสัย
“ตอนแรกฉันไม่ได้รับเชิญหรอก…แต่นางแบบคนก่อนไม่สบาย ฉันก็เลยมาแทนน่ะ”
พิชชารู้เหตุผลที่ได้มาเจอกับซาบีน่าในงานนี้แล้ว เธอก็หายสงสัยและทำงานกันต่อ
พอซาบีน่าสวมใส่ชุดราตรีแล้วพิชชาและพวกพี่ทั้งสามคนก็เดินออกไปดูหน้าเวทีเพื่อดูความเรียบร้อยของชุดราตรีว่ามีตรงไหนที่ไม่โอเคไหม คุณหญิงโสภิษนภาเห็นพิชชานั่งดูนางแบบซ้อมเดินอยู่ข้างล่างเวที คุณหญิงก็เลยเดินเข้ามาทักทายและนั่งคุยด้วย
“ฉันขอนั่งด้วยคนได้ไหมค่ะ” คุณหญิงโสภิษนภาพูดพลางยิ้มให้พิชชาอย่างอ่อนโยน
พิชชาแหงนหน้าขึ้นมามองดู “เชิญค่ะ”
“ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ไม่ได้แจ้งพวกคุณไปว่าจะมีการเปลี่ยนตัวนางแบบ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ…เผอิญนางแบบคนนี้กับนางแบบคนก่อนไซส์พอๆ กันน่ะค่ะ”
“ถือว่าโชคดีนะคะ”
พิชชายิ้มหวานให้กับคุณหญิงก่อนจะหันกลับมามองนางแบบบนเวที แต่แล้วในขณะนั้นพิชชาเหลือบไปเห็นชชายหนุ่ม ร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา แต่งตัวภูมิฐานกำลังเดินตรงเข้ามาข้างเวทีที่เธอกับคุณหญิงนั่งอยู่ และมีบอดี้การ์ดเดินตามมาหนึ่งคน
แล้วชายหนุ่มกับบอดี้การ์ดก็เดินมาหยุดตรงหน้าคุณหญิงโสภิษนภาและเอ่ยพูดทักทาย “สวัสดีครับ คุณย่า”
คุณหญิงโสภิษนภาแหงนหน้าขึ้นไปมอง “อ้าว ! วินมาแล้วเหรอ”
“ขอโทษครับคุณย่า...พอดีมีงานด่วนเลยมาช้าครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ” คุณหญิงโสภิษนภาหันมาหาพิชชาแล้วก็แนะนำหลานชายสุดหล่อให้เธอรู้จัก “คนนี้หลานชายฉันเอง ชื่อเมธาวินค่ะ”
พิชชาลุกขึ้นจากเก้าอี้หันมามองหน้าเมธาวินแล้วยิ้มให้ก่อนแนะนำตัว “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันพิชชา”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
เขาและเธอจับมือทำความรู้กันก่อนจะปล่อยมือจากกัน
“ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”
“เชิญค่ะ”
ทั้งสองก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเวที เมธาวินกำลังแอบมองพิชชาอย่างไม่ให้เธอรู้ตัวแต่พอพิชชาหันมาเห็นเขาก็หันไปมองนางแบบที่เดินไปเดินมาอยู่บนเวที
…
งานซ้อมในวันนี้ก็จบลง พิชชา ใบเฟิร์น เอบีและมอลลี่ก็เก็บของเรียบร้อยกำลังจะเดินออกจากงาน แล้วคุณหญิงทั้งสองคนเรียกให้พวกเธอหยุดก่อน
คุณหญิงดวงมณีเอ่ยปากชมพิชชาและพวกพี่สามคนว่าชุดที่เธอออกแบบนั่นสวยงามและเลอค่ามาก
“ฉันดีใจมากที่ได้พวกคุณมาร่วมงานนี้”
“ฉันก็ต้องขอบคุณ คุณหญิงทั้งสองที่ให้โอกาสพวกเราได้มาทำงานร่วมกับมืออาชีพนะคะ”
เมธาวินเดินมาหยุดอยู่ตรงกลางแล้วเอ่ยปากชวนไปทานมื้อเย็น “นี่ก็เย็นแล้ว ผมว่าพวกเราไปทานข้าวกันก่อนเถอะครับ..มื้อนี้ผมเลี้ยงเองครับ”
เมธาวินเดินนำหน้าไปที่ห้องอาหารของโรงแรม และทุกคนก็เดินตามมาติดๆ
…
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
หลังจากที่ทานข้าวกับพวกคุณหญิงและเมธาวินเสร็จ พิชชาก็ไปส่งพวกพี่สามคนกลับคอนโดมิเนียม
“ขอบคุณมากนะที่มาส่งพวกพี่”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ถ้างั้นพวกพี่ขึ้นห้องก่อนนะคะ”
“พรุ่งนี้เจอกันค่ะ”
ใบเฟิร์นเอบีและมอลลี่ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในคอนโดมิเนียม พิชชาจึงออกรถเพื่อกลับบ้านเช่นกัน
(ห้องนี้มันเป็นของใบเฟิร์น และจากที่เอบีกับมอลลี่ได้มาทำงานที่ห้องเสื้อของพิชชา ก็เลยขอใบเฟิร์นมาอยู่ด้วยเนื่องว่าบ้านของทั้งสองคนอยู่ห่างไกลจากที่ทำงาน ใบเฟิร์นเลยให้เข้ามาอยู่เพราะยังมีห้องนอนเหลืออีกห้อง และเธอก็จะได้มีเพื่อนมาอยู่ด้วย เอบีกับมอลลี่เลยได้เข้ามาอยู่)
……….
นิยายเรื่องนี้สร้างเพื่อความบันเทิง ตัวละคร พฤติกรรมและเหตุการณ์ในนิยาย เป็นเหตุการณ์สมมุติ
ปล. นักเขียนอาจจะเขียนผิดหรือเขียนไม่รู้เรื่องบ้าง ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย ......แล้วถ้าจะให้มีอรรถรสมากขึ้นก็ต้องอ่านและใช้จินตนาการไปด้วยนะคะคุณผู้อ่าน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in