เหมือนถูกกำหนดมาว่าให้อยู่ตัวคนเดียว

เพราะไว้ใจใครไม่ได้เลย

ไม่ว่าใครก็เข้ามาหักหลัง โดนหักหลังทีนึงก็เหมือนโดนมีดปักกลางหลัง

จนตอนนี้มีดมันเต็มหลังเราไปหมดแล้วจนมันไม่มีที่ว่าง

...

สวัสดี เราขอแทนตัวเองว่า มาร์ส ละกัน

ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากมาแชร์เรื่องราวตัวเองในพื้นที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา

ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ขอแนะนำตัวสั้นๆ ละกัน

เราเป็นลูกคนเดียว มีสามเชื้อชาติไหลเวียนอยู่ในตัว

จริงๆ เราก็แค่ผู้หญิงธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษ 

อาจจะแปลกตรงที่เรื่องแย่ๆ มักเกิดขึ้นกับเรามากเป็นพิเศษ

เราเป็นเด็กที่ย้ายบ้านบ่อยมาก ย้ายโรงเรียนกลางคันบ่อย

จากอนุบาลจนถึงมัธยมเราย้ายโรงเรียนมาประมาณแปดโรงเรียนได้มั้ง

มันทำให้เราเปลี่ยนสังคมบ่อย เปลี่ยนสิ่งแวดล้อม เปลี่ยนชีวิต

เหมือนเริ่มต้นใหม่อยู่ตลอด

สมัยเด็กๆ เราเลยชินกับการเป็นเด็กใหม่ การอยู่ท่ามกลางคนไม่รู้จัก

ด้วยความที่เราย้ายที่เรียนบ่อยๆ มันทำให้เราเริ่มเป็นคนเก็บตัวจากเป็นเด็กที่ร่าเริงตลอดเวลา

เราเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม คนที่โรงเรียนเลยชอบมองว่าเราหยิ่ง

ตอนเด็กๆ ก็เจอเรื่องแปลกๆ มาตลอด เริ่มจากตอนอนุบาลสาม

จะมีเวลานอนกลางวัน แยกฝั่งชาย-หญิง

แต่จู่ๆ วันนึง ก็มีเด็กผู้ชายเรียกเราแล้วถอดกางเกงให้เราดู

หรือก่อนหน้านั้นตอนอนุบาลสอง 

เราโดนเพื่อนสนิทตัวเองแบนไม่ให้เพื่อนผู้หญิงทุกคนในห้องพูดกับเรา

อืม...เรื่องราวมันก็เริ่มขึ้นตอนนั้นแหละ

จนถึงทุกวันนี้ก็เหมือนเรื่องราวแย่ๆ จะมีเข้ามาไม่จบไม่สิ้น

เราอยากจะลงดีเทลในแต่ละเรื่องนะ แต่มันคงไม่จบง่ายๆ แน่

เรื่องราวเลวร้ายมันเกิดขึ้นเยอะเหลือเกิน

มันเยอะเกินไปจนทุกวันนี้มันหล่อหลอมให้เราเป็นเรา

เรากลายเป็นคนที่มีกำแพงกับทุกอย่าง เราไว้ใจคนยาก

จากที่เราชอบเป็นคนพูด เราก็ได้กลายเป็นแต่คนฟัง

จากความรู้สึกที่มีมากมายจนล้น

ทุกวันนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผัก เราแทบไม่มีความรู้สึกกับเรื่องอะไรแล้ว

จากคนที่เคยให้ไป 100% ไม่สิ 150 ด้วยซ้ำ ตอนนี้แม้แต่ 10 เรายังไม่มีให้

กลายเป็นคนที่จำกัดขอบเขตกับทุกคน เราให้เขามาใกล้เราแค่นี้

ถ้าเรารู้สึกว่าเขาล้ำเส้นจนมันทำให้เราอึดอัด เราก็ออกมา

เราไม่อยากเอาความรู้สึกตัวเองไปลงกับใครแล้ว

จากทุกสิ่งทุกอย่างหรือทุกคนที่เราพบเจอ

มันทำให้เราคิดว่าตัวเองถูกสาป หรือว่าเราจะถูกสาปวะ

คิดว่าคงจะแบบนั้นแหละมั้ง

:)