“สวัสดีครับผมกัปตันอากาอิ ชูอิจิครับ…..”

วันนี้เป็นทำงานของเขาตามปกติวันหนึ่ง เขาเป็นนักบินที่มีฝีมือหาคนจับได้ยาก เขาชอบที่จะบินไปบนฟ้า รักการเป็นนักบิน และมีความสุขเวลาได้อยู่ในค็อกพิท มองท้องฟ้าสีครามสดใส มองเห็นก้อนเมฆและสายรุ้ง เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ กำยำ จมูกโด่งเป็นสัน ผมหยักศกสีดำขลับ รับกับใบหน้าหล่อหลา แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ เขาเลือกที่จะคบผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น แม้จะมีผู้หญิงมากมายมาเสนอตัวกับเขา แต่เขาก็ไม่สนใจ ผู้หญิงที่เขาคบในตอนนั้นคือ โจดี้

แต่แล้ววันหนึ่ง ขณะที่กำลังจะ Joint Briefing (การบรีฟข้อมูลของไฟล์ทร่วมกันระหว่างลูกเรือในเคบินและลูกเรือในค็อกพิท) เขาก็เห็น…

ร่างบางทรวดทรงองค์เอวชวนมองยืนอยู่ตรงนั้น เธอมีผมสีบลอนด์ ดวงตาสีฟ้าสดใส ใบหน้ายิ้มมแย้มกำลังก้มลงจดข้อมูลอยู่อย่างตั้งใจ อิริยาบถต่างๆ ช่างน่าหลงใหลมีเสน่ห์ เธอเอามือขึ้นมาเล่นผมเหมือนคนใช้ความคิดแล้วเอาผมทัดหูไม่ให้ผมระใบหน้าด้วยท่วงท่าแบบธรรมดาเหมือนที่ทำปกติิ

ภาพที่เห็นทำเอาเขาแทบลืมหายใจ ลืมสิ่งที่ตัวเองกำลังบรีฟลูกเรืออยู่แทบจนหมดสิ้น จนเมื่อเพื่อนร่วมงานสะกิดเขา เขาถึงนึกขึ้นได้แล้วต่อบทพูดให้จบ

ระหว่างไฟล์ทบิน เขาหารายชื่อลูกเรือในไฟล์ทแล้วรู้ว่าเธอชื่อ ฟุรุยะ เรย์ เพิ่งมาทำงานที่นี่ได้ไม่นานในตำแหน่งเพอร์เซอร์ (หัวหน้าลูกเรือคุมชั้นโดยสารอีโคโนมี่) ด้วยความที่เธอต้องประจำอยู่ในชั้นดังกล่าว ไฟล์ทนั้นเขาจึงแทบไม่มีโอกาสเจอเธอเลย ลูกเรือที่เข้ามาดูแลนักบินส่วนใหญ่มักจะเป็นเคบินเมเนเจอร์ของไฟล์ทนั้น ไม่ก็ลูกเรือที่อยู่ในชั้นเฟิร์สคลาสหรือชั้นธุรกิจ

เขาอยากเดินไปชั้นอีโคโนมี่ แต่ก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรให้ตัวเอง พอตอนจบไฟล์ท ลูกเรือหลายคนก็ชวนกันไปเที่ยวกันเป็นกลุ่ม แต่เรย์ปฏิเสธ เธอให้เหตุผลว่าเธอจะไปพบเพื่อน เขาจิตใจห่อเหี่ยว คิดในใจว่าเธอคงไปหาแฟนแน่ๆ

เขาสวมวิญญาณสต๊อกเกอร์สะกดรอยตามเรย์จังไป นั่นเป็นความบ้าบอและการกระทำที่รุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเรย์มากที่สุดครั้งแรกและครั้งเดียวของเขา

เธอไปหาผู้ชายคนหนึ่งจริงๆ รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา มีเคราขึ้นแซมปลายคาง ดูมีเสน่ห์ ด้วยท่าทีของเรย์และผู้ชายคนนั้นที่ดูสนิทสนมกันมาก ทำให้เขาคิดว่าเรย์มีเจ้าของแล้ว เขารู้สึกเศร้าสร้อยเหมือนคนอกหัก ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รุ้จักกันเลยด้วยซ้ำ เขาพยายามที่จะลืมเรื่องของเรย์ แต่เหมือนยิ่งพยายามก็ยิ่งจำได้

เขาบอกเลิกกับโจดี้ เขาขอโทษเธอและให้เหุตผลว่าเขาไม่ได้รู้สึกกับเธอแบบนั้นแล้ว โจดี้เสียใจแต่ก็พยายามทำความเข้าใจเขาเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ชูอิจิรับสารภาพว่าสนใจผู้หญิงคนอื่นแม้จะยังไม่รู้จักกัน โจดี้ทำใจ และจะเป็นเพื่อนที่ดีของเขาต่อไป เขาจึงเป็นโสดตั้งแต่ตอนนั้น

แต่แล้ววันหนึ่ง… อาเคมิลูกพี่ลูกน้องของเขาบอกกับเขาว่าเธอมีแฟนแล้ว เธอเอารูปแฟนของเธอให้เขาดู นี่มัน คนที่เขาเห็นว่าอยู่กับเรย์เมื่อตอนนั้นนี่…

เขายินดีกับอาเคมิด้วยว่าได้เจอคนที่เธอรักและรักเธอแล้ว ไม่ได้บอกอะไรอาเคมิไปมากกว่านั้น  เขานึกสงสัยเรื่องราวของเรย์กับผู้ชายคนนั้นว่าเป็นมายังไง

จนวันหนึ่ง เขาได้เจอฮิโระมิทสึ โคไพลอทรูปหล่อที่เขาเคยเห็นว่าอยู่กับเรย์ตอนนั้น แถมยังเป็นแฟนกับอาเคมิอีก เขาถามกับฮิโระมิสึถึงเรื่องราวต่างๆ จนได้รู้ว่า เรย์กับฮิโระมิทสึไม่ได้เป็นอะไรกันแบบที่เขาคิด ตอนนี้เรย์ยังโสดและไม่มีใคร ส่วนผู้หญิงที่ฮิโระมิทสึสนใจมีแค่คนเดียวคืออาเคมิ เขาโล่งใจมาก อย่างน้อยเธอก็ยังไม่มีใคร… แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปรู้จักกับเธอได้อย่างไร

หลังจากนั้น เขาได้ข่าวว่าเธอได้รับการโปรโมทขึ้นเป็นเคบิน เมเนเจอร์ เขายินดีกับเธอมาก ช่อดอกไม้หลากหลายช่อ ของขวัญหลากหลายกล่องถูกส่งไปร่วมแสดงความยินดีกับเรย์ ช่อดอกไม้ของเขาก็เช่นกัน… ดอกทิวลิปสีขาว ความหมายถึง ความรักที่ไม่หวังสิ่งใดตอบแทน ถูกส่งไปร่วมแสดงความยินดีด้วย เขาไม่ได้เขียนชื่อหรือเขียนการ์ดใดๆ แนบไปด้วย เพราะไม่อยากให้เธออึดอัดใจ แต่เรย์ก็เก็บของทุกชิ้นที่ถูกส่งมาให้กลับบ้านไปด้วย

...เธอเป็นคนรักษาน้ำใจคนอื่น… เรย์ของเขา… เป็นคนน่ารัก

หลังจากนั้น คงเป็นพรหมลิขิตหรือไม่ก็สวรรค์คงสงสารเขาเต็มที ขณะที่เขากำลังจะออกจากบ้านไปทำงาน พอเปิดประตูมาก็พบเห็นกองสิ่งของตั้งอยู่หน้าห้องมากมาย มีผู้ชายกำลังก้มๆ เงยๆ กับของกองนั้น เขาเดินไปถามว่า มีอะไรให้ช่วยมั้ย? ชายคนนั้นหันกลับมา ฮิโระมิทสึนั่นเอง

ฮิโระมิทสึบอกว่า เพื่อนสนิทเขาจะย้ายมาอยู่ที่นี่เลยมาช่วยขนย้ายของ เขารู้ทันทีว่าคนที่จะมาอยู่ไม่ใช่ใครที่ไหน เรย์จังของเขานั่นเอง…

เขาเดินไปลานจอดรถ เห็นร่างบางผิวสีน้ำผึ้งกำลังก้มๆ เงยๆ ขนของออกจากรถ เขาใจเต้นแรง ไม่ได้พบกันตั้งนาน แต่เรย์ดูน่ารักขึ้นมาก ใจจริง… เขาอยากเดินเข้าไปช่วยเธอขนของเสียด้วยซ้ำ แต่ไปไม่ได้ เขาต้องไปบิน ไปทำหน้าที่ของกัปตันตามที่ได้รับมอบหมาย เขาเดินคอตกไปที่รถมัสแตงสีแดงที่จอดอยู่ไม่ไกลกันนัก นั่งลงตรงที่คนขับ มองเรย์ของเขาขนของจนเดินหายลับสายตาไป

บางครั้งเขาลงมาวิ่งช่วงเช้าก็เจอเธอลงจากรสบัสบริษัทเพื่อกลับห้อง เธอมักจะไม่เอารถของตัวเองไปถ้าไฟล์ทบินบินมาถึงญี่ปุ่นในตอนเช้า คงเพราะเหนื่อยกับการทำงานแล้วให้ขับรถต่อก็คงไม่ไหว บางครั้งเขาก็เห็นเธอวิ่งไปช่วยคนนู้นทีคนนี้ทีก่อนจะกลับขึ้นห้อง ทั้งๆ ที่ตัวเองก็เหนื่อยพออยู่แล้ว ยังสามารถวิ่งไปช่วยคนอื่นได้อีก

เรย์ของเขา… เป็นคนน่ารัก...

หลายวันต่อมา เขาพบว่าเขาได้บินไฟล์ทเดียวกับเรย์ และแน่นอนว่าเรย์จะต้องได้เจอเขาแล้วแน่ๆ เพราะเธอขึ้นเป็นเคบิน เมเนเจอร์แล้ว มีหน้าที่ต้องประสานงานกับกัปตันในระหว่างไฟล์ท นักบินหนุ่มๆ ตื่นเต้นกันมากที่เรย์จะมาบินไฟล์ทนี้ด้วย เขาได้ยินที่พวกนักบินคุยกันถึงเธอ

“คุณเรย์สวยมากเลยนะ” นักบินโอกิยะเป็นคนพูด

“ใช่ แต่เขามีแฟนแล้วหรือยังน่ะ?” นักบินเฮย์จิพูดต่อ

“ไม่แน่ใจนะ แต่เห็นสนิทกับนักบินฮิโระมิทสึมากเลย ไม่รู้เปนแฟนกันมั้ย?” นักบินซาโต้พูดบ้าง

เขายืนฟังเงียบๆ

-------------------------------------------------------------------------------------

“CM ค่ะ”

“ผมขอน้ำเปล่าได้มั้ยครับ” เขาพูดกับเธอผ่านทาง PA

“ค่ะ สักครู่นะคะ กัปตัน”

เธอเดินมากดปุ่มเรียกนักบินให้เปิดประตู เขาอาสาไปเปิดประตูให้เธอเอง ตาของเขาไม่อาจะละสายตาไปจากดวงตาคู่สวยของเรย์ได้เลย  

“ได้แล้วค่ะ” เรย์วางถาดไว้ที่ชั้นทางด้านหลังและเตรียมเทน้ำลงแก้ว ยื่นส่งให้เขา

เขารับน้ำมาดื่ม แต่ดวงตายังคงจับจ้องเรย์ไม่วางตา

“รับอะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ? เดี๋ยวสักครู่จะนำอาหารเข้ามาให้นะคะ”

“ขอบคุณครับ” นักบินโอกิยะกล่าวพร้อมส่งรอยยิ้มให้เรย์

เขายังอยากคุยกับเธอต่อ แต่ไม่รู้จะพูดว่าอะไร ก็เลย...

“ขอกาแฟดำ”

“อ่อ ค่ะ ได้ค่ะ”

เรย์รับคำสียงใสแล้วออกจากห้องไป

เรย์ทำตามที่เขาขอเกือบทุกอย่าง เขาเองก็รู้ตัวว่างี่เง่าในบางคำขอแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เธอคงไม่พอใจอะไรเขาแน่ๆ

หลายครั้งที่เขาบินไฟล์ทเดียวกับเธอ พยายามหาเรื่องชวนเธอคุย อยากชวนเธอไปเที่ยวด้วย แต่ก็ไม่กล้า เขากลัวเธอปฏิเสธ สุดท้ายก็ได้แค่ไปทานข้าวด้วยกัน

หลายวันผ่านไป เขาเห็นแต่งตัวสวยนั่งอยู่ที่ใต้คอนโด คิดว่าคงไปงานอะไรสักอย่าง ชุดนั้นมันสวยบาดใจจริงๆ นะ เขาอยากเห็นเธอแบบชัดๆ เต็มๆ ตาอีกสักทีเลยหาเรื่องลงมาดักรอข้างล่าง ทำทีไปซื้อของแล้วมานั่งรอ จนเห็นรถฮิโระมิทสึขับเข้ามา จึงรู้ว่าเธอกลับมาแล้ว สภาพเมามายมาเชียว แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ  

“อ้วกกกกกกกกกกก”

...เต็มๆ เลย… จะว่าโกรธก็โกรธไม่ลง ออกแนวขำมากกว่า เมเนเจอร์สาวสวยที่ใครต่อใครต่างรุมรัก ตอนนี้เมามายไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนของเขา

หลายวันต่อมา...

“นี่ฉันให้คุณค่ะ” เธอยื่นซองสีดำมาให้เขา มีตัวหนังสือสีทองปั๊มคำว่า “Rey Ban” โดดเด่นอยู่บนนั้น

แว่นตากันแดดนั่นเอง พอลับสายตาเธอไปเขาก็หยิบแว่นที่เธอให้มาใส่ทันที อยากอวดมาก

“กัปตันดูมีความสุขนะครับ” โคไพลอททักเมื่อเห็นเขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“แฟนให้ของน่ะครับ” ฉีกยิ้มกว้างไป 1 ที

“โอ้ววว อิจฉาจังเลยครับ”

แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นในไฟล์ท เขาไม่ชอบคนไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลย ยิ่งโดยเฉพาะกับเรย์ของเขา เขาตามสนใจมาตั้งนานแต่ก็ไม่เคยทำอะไรรุ่มร่าม ไม่เคยไปเคาะห้องของเธอโดยพลการ ไม่เคยขอให้ฮิโระส่งโรสเตอร์บินของเรย์มาให้เขา เขาอยากให้เรียนรู้เขาแบบค่อยเป็นค่อยไป แต่บางทีก็อดใจไม่ไหว….

หลังจากนั้น เรย์เริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้น  เราเข้าไปอยู่ในชีวิตของกันและกันมากขึ้น ความอดทนของผมในช่วงหลายปีมานี้ได้รับการตอบรับสักที ขอบคุณโชคชะตาที่พาให้เธอมาเจอกับผมนะครับ

เสียงเพลงขึ้นประกอบการพาเจ้าสาวเข้าสู่โบสถ์

หญิงสาวในชุดสีขาวเดินมาตามขบวนเจ้าสาวเข้าสู่ปะรัมพิธีเข้าก้าวลงไปรับหญิงสาว ….ผู้เป็นความรักของเขา… ขึ้นมาทำพิธีศักดิ์ิสิทธิ์นี้ด้วยกัน