ท้าวความกลับไปนิดนึงได้ว่า ฉันเป็นต่างจังหวัดที่อยู่ในครอบครัวที่มีกรอบ ระเบียบและกฎมาตลอด ไม่ว่าจะทำงานบ้าน พบปะญาติ หรืออ่านหนังสือ มักจะทำโดยเชิงกึ่งบังคับตลอด อีกทั้งจะไปไหนมาไหน ใกล้หรือไกล ก็ต้องมาขออนุญาตสองต่อตลอดทั้งพ่อและแม่ แล้วก็มักจะไม่ได้ไปเสมอเพราะความเป็นห่วง
ส่วนเรื่องการเรียนน่ะเหรอ เป็นคนกลางๆมาตลอด แต่ก็จะโดนจับส่งแข่งดาราศาสตร์บ้าง ภาษาอังกฤษบ้าง
วาดรูปบ้างในช่วงวัยประถม หลังจากนัั้นเข้าเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด โครงการสองภาษาห้องEng-Jap ด้วยความเห่อภาษาญี่ปุ่นมากเทอมแรกก็สอบได้มา100คะแนนเต็ม และจบม.3ด้วยคะแนน71เพราะความเบื่อที่จะท่องศัพท์ จนมาถึงช่วงมัธยมปลาย ฉันเข้าเรียนในสายวิทย์คณิตตามความเชื่อและความนิยมทั่วๆไป
ก็อย่างที่บอกครอบครัวของฉันกรอบและกฎเยอะนัก เลยตัดสินใจไม่ยากว่าจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยในกรุงเทพเพื่อใช้ชีวิตที่อิสระขึ้น สับสนวนไปวนมา
จนจบมัธยมศึกษาปีที่6ก็สอบได้คณะเศรษฐศาสตร์อย่างที่หวัง ชีวิตในมหาวิทยาลัยผ่านไปเร็วมาก ได้เรียนรู้การใช้ชีวิต และมีความรับผิดชอบมากขึ้น ส่วนเรื่องเพื่อน ใครๆก็ชอบพูดว่าเพื่อนมหาวิทยาลัยไม่ดี แต่ไม่รู้ว่าฉันโชคดีที่เจอเพื่อนกลุ่มนี้ หรือคำกล่าวนั้นมันไม่จริงกันแน่ เกรดก็ตามศักยาภาพและความใส่ใจของแต่ละเทอม ในที่สุดก็เรียนจบมาจนได้
ฉันเข้าทำงานในธนาคารชื่อดังแห่งหนึ่งย่านสีลมหลังเรียนจบตามที่ใครๆคาดไว้ ด้วยความที่ฉันเลือกเรียนเอกเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศ ทำให้การทำงานในฝ่ายที่ฉันทำนั้นค่อนข้างยากสำหรับฉัน ถึงจะไม่ได้ใช้ความรู้ หรือเนื้อหาจากห้องเรียนในมหาวิทยาลัยมาทำงานเต็ม100% แต่การมีพื้นฐานด้านการเงิน และความรู้เกี่ยวกับเครื่องมือทางการเงินนั้นสำคัญ มันจะทำให้เข้าใจระบบการขับเคลื่อนของตัวงานได้ดีขึ้น ฉันจึงต้องผลักดันตัวเองในการถาม ถามและถามเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ทุกคน รวมไปถึงหาขัอมูลมาศึกษาเองทั้งหนังสือ และอินเตอร์เน็ต นอกจากนั้นฉันยังต้องมาเจอระบบซอพแวร์ใหม่ๆจำนวนหนึ่งสำหรับใช้ทำงาน จนในที่สุดฉันก็จำวิธีการใช้ได้เกือบแม่นยำหมดทุกระบบ
"ก็เพราะทุกอย่างมันใหม่ไปซะหมด ฉันจึงต้องคอยฮึดกับการทำทุกสิ่งอย่างจริงจัง และมักจะสนุกไปกับมัน"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in