แต่เท่าที่ชีวิตยี่สิบสามปีจะบอกได้

ตลอดไปไม่มีจริง

แต่กระนั้น เราก็ไม่ได้คาดหวังให้ตลอดไปมีอยู่จริง

เพราะเคยมีคนบอกว่าคนเราเปลี่ยนทุกวัน

แต่ก่อนเราไม่เคยเชื่อเลย

เพราะสำหรับเรา เราคิดว่าตัวเองก็เป็นคนเดิมกับตัวเองในเมื่อวาน หรือไม่ก็เมื่อสองหรือสามเดือนที่แล้ว หรือไม่ก็เมื่อปีที่แล้ว 

เราคิดว่าเราไม่เคยเปลี่ยน

แต่ใครจะรู้ล่ะ

เราอาจจะเปลี่ยนก็ได้ แต่เราแค่ไม่รู้ตัว

Maybe they're right.

Maybe everybody does change somehow.

บ่อยครั้งที่เราคิดว่าการเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องที่น่ากลัว

ไม่ว่าจะเป็นการย้ายบ้าน การเลื่อนขึ้นมหาวิทยาลัย การสูญเสียคนสำคัญในครอบครัว หรือการก้าวเท้าเข้าสู่สังคมการทำงาน

บางคราเราก็รู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงมีรสชาติฝาดขมจนกลืนแทบไม่ลง บ้างต้องใช้เวลานานแสนนานกว่าจะรู้สึกคุ้นชินและทำใจได้กับรสชาติใหม่ที่ไม่คุ้นเคยในปากกว่าจะยอมฝืนกลืน

บางครั้งก็ต้องขย้อนออกมาเพราะรู้สึกแย่จนเหลือทน

การเปลี่ยนแปลง

ไม่ว่าจะทางใดหรือว่าทางหนึ่ง มันก็ทำให้พวกเราไม่เหมือนเดิม

จากที่เคยคิดว่าเราก็คงจะเป็นคนเดิมได้ตลอดไป

แต่เปล่าเลย

ทุกการเปลี่ยนแปลงหนึ่งครั้งได้หล่อหลอมขึ้นรูปเราเป็นคนใหม่

คงเหมือนถ้วยแก้วสักใบที่ถูกหล่อหลอมขึ้นรูปต่างๆ จากเศษแก้วที่แตก

วันนี้เราอาจจะต้องยอมรับว่าเราไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

มีแต่จะดีขึ้น หรือว่าแย่ลง 

ถึงแม้ความจริงจะชอบความรู้สึกคงเดิมมากกว่าก็ตาม

แต่เดาว่าคงเป็นไปไม่ได้

แต่ถึงแม้เราจะเป็นแก้วที่ร้าวแล้วร้าวอีก หรือว่าตกแตกจนต้องหลอมใช้ใหม่ซ้ำหลาย ๆ รอบ

เราหวังว่าความเจ็บปวดที่ผ่านมาจะทำให้เราไม่ต้องรู้สึกอะไรเลย ราวกับว่าตัวเองกำลังกลายเป็นแก้วใบใหม่ที่สมบูรณ์ไร้รอยร้าวอีกครั้ง

No matter what it takes

I wish.