ลีจูยอนคิดว่าตัวเองเป็นคนแข็งแรง

ด้วยเพราะเล่นกีฬามาตั้งแต่เข้าชั้นประถม มัธยมต้น ยาวจนมาถึงไฮสคูล

ไอ้เรื่องได้ MVP บาสเกตบอลระดับประเทศนั่นก็ฝีมือล้วนๆ

เพราะงั้นลีจูยอนน่ะเป็นคนแข็งแรงเพราะการออกกำลังกายอยู่เป็นประจำแน่นอน

แต่เรื่องของเรื่องคือตอนนี้น่ะ

ลีจูยอนกำลังคิดว่าตัวเองอ่อนแอสุดๆ

ที่สำคัญ..

ภูมิต้านทานของเขามันต่ำลงอย่างเห็นได้ชัดไปเลย..

"พี่จูยอนช่วยสอนท่าเต้นอันนี้หน่อยสิ"

คำขอด้วยประโยคง่ายๆ

แต่ใบหน้าน่ารักที่มาพร้อมออพชั่นเขยิบตัวเข้ามาใกล้จนเกินพอดีทำให้จูยอนเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าว

คนเด็กกว่าเลิกคิ้วมองทั้งรอยยิ้มขบขัน

"พี่กลัวอะไรผมเล่า ไม่กัดนะ ฉีดยาแล้ว~"

เสียงสดใสของจูฮักนยอนดังขึ้นอีกครั้ง

แถมยังเพิ่มเลเวลด้วยการเอื้อมมือมาจับแขนเขาให้เข้าไปใกล้อีกแหนะ

จังหวะที่ชนกันเล็กน้อยนั้น

หัวใจของจูยอนก็กลับมาทำงานหนักกว่าตอนวิ่งไล่ตามลูกบาสตลอดเวลาที่อยู่ในสนามเสียอีก

นี่ไม่นับตอนเหลือบมองอีกฝ่ายที่อยู่ในระยะประชิดนี่อีกนะ

"ม..ไม่ได้กลัว"

"งั้นห้ามขยับออกไปไหนนะ อยู่ดูท่าเต้นช่วยก่อน"

ว่าพลางสอดแขนคล้องอีกแหนะ

เด็กน้อยหยิบโทรศัพท์มาเปิดเข้าสู่คลิปเต้น ก่อนจะหันหน้ากลับมามองคนโตกว่า

จังหวะนั้นจมูกรั้นถึงได้เฉียดมาโดนแก้มจูยอนเข้าอย่างจังเพราะเขาดันโน้มหน้าลงไปดูคลิปใกล้ๆ

ร่างสูงสะดุ้งหน่อยๆ

แต่ฮักนยอนกลับหัวเราะขึ้นมาอีกแล้ว

"โอ๊ะ.. ขอโทษนะพี่จู ไม่ได้ตั้งใจอ่า"

"อืมๆ ไม่เป็นไร"

"แต่พี่หน้าแดงนะ ร้อนเหรอ"

"เปล่า.."

"ผมไปลดแอร์ให้อีกเอาไหม"

ถามพร้อมเอียงคอมองอย่างน่ารักซะด้วย

พระเจ้าครับ..

อีจูยอนคนนี้ภูมิต้านทานจูฮักนยอนต่ำเกินไปแล้วจริงๆ