นั่นคือความรู้สึกหลังจากจูฮักนยอนล้มตัวลงนอนไปได้ไม่กี่นาทีหลังจากที่พี่ฮยอนแจปิดไฟ

พลิกตัวไปมาอย่างกระวนกระวาย

วันนี้เขาได้กินข้าวรวมๆแล้วทั้งวันไม่ถึงครึ่งท้องด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าเด็กวัยกำลังโต(?)แบบเขาน่ะ

มันต้องได้รับสารอาหารมากกว่านี้สิ!

แต่ยังไงก็ต้องไดเอตนะ?

เออเรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้หิวมากกว่า..

คิดตกลงกับตัวเองวนไปวนมาถึงได้ค่อยๆปีนลงจากเตียงชั้นสองอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้รบกวนรูมเมทที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว

หลังจากเท้าแตะบนพื้นไม้ ร่างสมส่วนก็ขยับตัวให้เบาที่สุด เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงินของตัวเองที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะมาถือก้อนเปิดประตูออกจากห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว

เพราะนี่เป็นเวลาเกือบตีสองแล้ว

ไฟทุกดวงในหอพักถึงได้ปิดสนิท

แต่ด้วยความเคยชิน ฮักนยอนถึงได้เคลื่อนตัวมาถึงห้องครัวก่อนเป็นอันดับแรก

มองซ้ายทองขวาให้แน่ใจว่าซอนอูจะไม่ตื่นขึ้นมาถึงยอมเปิดตู้เย็นออก กวาดสายตามองในตู้เย็นที่ไม่มีของกินแบบสำเร็จรูปพร้อมกินตอนนั้นด้วยสายตาละห้อย

เห็นทีเขาต้องลงไปมินิมาร์ทข้างล่างแล้วแหละ

ถอนหายใจกับตัวเองแล้วปิดประตูตู้เย็นกลับตามเดิม

และจังหวะนั้น

กายเล็กก็สะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นเงาสูงของใครบางคนข้างกายพร้อมเสียงทุ้มคุ้นหู

"ทำอะไรน่ะ"

ฮักนยอนถอนหายใจอีกครั้ง

หันไปเผชิญหน้าอีกฝ่ายเต็มตัว

อีจูยอนในชุดเสื้อฮู้ดสีเข้มและกางเกงขายาวสำหรับใส่นอนยืนกอดอกมองเขาอยู่

"พี่นี่เอง นึกว่าใคร"

"คิดว่าเป็นพี่ซังยอนเหรอ"

"อือ.."

คนอายุมากกว่าส่ายหัวหน่อยๆ

"แล้วจะตอบพี่ได้รึยัง ตื่นมาทำอะไร"

ฮักนยอนยู่ปาก

โดนจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้ก็ตอบๆไปละกัน

"หิวอ่ะ"

"หิว? แต่น้องไดเอตอยู่นะ"

พอได้ยินคำว่าไดเอต ใบหน้าหวานก็ยิ่งมุ่ยลง

"รู้แล้ว แต่มันหิวอ่ะ วันนี้กินข้าวแทบนับคำได้เลยนะ"

คนตัวสูงพยักหน้า รับฟังเงียบๆ พร้อมปรายตามองมือเล็กที่ถือกระเป๋าเงินเอาไว้

เลิกคิ้วขึ้นสูง

"จะลงไปมาร์ทด้วยเหรอ?"

"ฮื่ออ ห้ามดุนะ ไปแปปเดียว"

จูยอนยืนนิ่งฟังจนฮักนยอนคอตก

อาการแบบนี้เขาต้องโดนห้ามไม่ให้ออกไปแน่นอน ก็แหง ทั้งดึก ทั้งหนาว แล้วอีกอย่างใช่เรื่องที่ไหนที่ไดเอตอยู่แท้ๆแต่ยังจะกิน

ก่อนจะได้ล้มเลิกความตั้งใจ

คุณลิงของฮักนยอนก็ชิงพูดขึ้นก่อน

"ไปรอหน้าห้อง พี่จะไปหยิบแพดดิ้ง ใส่รองเท้ากับถุงมือให้เรียบร้อยด้วย เดี๋ยวพาไป"

"จริงอ่ะ?"

"อืม.."

คนเด็กกว่ายิ้มกว้าง

วิ่งดุ๊กๆไปยืนใส่ถุงเท้าและถุงมือรอตามคำสั่ง

จูยอนเดินไปหยิบสิ่งของจำเป็นอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้รบกวนเมมเบอร์คนอื่น

ไม่นานนัก

ร่างสองร่างก็ลงมาเดินเคียงข้างกันท่ามกลางอากาศเย็นด้านล่าง เป้าหมายคือมินิมาร์ทที่อยู่ไม่ไกล

ฮักนยอนลอบมองคนที่เดินเงียบมาซักพักแล้วยิ้ม

"จริงๆก็หิวเหมือนกันใช่ไหมล่ะ~"

ถามออกไปเสียงสดใส

ซึ่งจูยอนก็ตอบกลับเพียงแค่สั้นๆ

"อืม หิวเหมือนกัน"

"แต่พี่ก็ไดเอตนี่นา"

"ได้กินเท่านั้นอิ่มที่ไหน"

"ติดนิสัยกินเยอะจากเราไปเหรอ"

คนฟังหันมองเด็กหนุ่มรุ่นน้อง

"คงงั้นมั้ง"

"ถ้าโดนพี่ซังยอนดุ---"

"เดี๋ยวพี่รับเองว่าเป็นคนชวนมา"

ฮักนยอนยิ้มแป้น

นึกภูมิใจที่ในที่สุดตนก็ได้เพื่อนร่วมอุดมการณ์มาอีกคน

มือเล็กในถุงมือหนายกขึ้นมาถูไปมาเพราะความหนาวที่แทรกผ่านเนื้อผ้า

ก่อนจะได้เป่าลมอุ่นๆใส่มัน

มือหนาก็เอื้อมมาคว้าเอาไว้พร้อมกับจับไว้แน่นแล้วดึงเข้ามาซุกในกระเป๋าของแพดดิ้งตัวหนา

ใบหน้าหวานมองคนพี่ด้วยความตกใจ

ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มขำ

"โรแมนติกเหรอคุณลิง~"

"เดี๋ยวหมูแถวนี้แข็งตายไปก่อนจะถึงมินิมาร์ท"

"ปากร้าย"

"ติดน้องมาทั้งนั้น"

ฮักนยอนหัวเราะ

สอดนิ้วมือประสานกับมือใหญ่ที่กอบกุมไว้

ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆอีก

มีเพียงเสียงรองเท้าที่กระทบพื้นจนถึงมินิมาร์ทเท่านั้น