สามยืนต่อแถวหลังด้วยสมองที่คำนวณค่าใช้จ่ายอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่ไรนะ..

เงินกินข้าวเดือนนี้ก็จะหมดแล้ว ถ้าขอป๊าเพิ่มคือน่าจะโดนเตะปลิวออกจากบ้านแน่

พอขยับเข้าไปใกล้พอจะเห็นตัวเลขแล้ว

ไอ่สามก็ได้แต่ร้องไห้ในใจ

สองร้อยห้าสิบต่อคนเลยเหรอวะ

"สองคนครับ"

กลับตัวก็ไม่ทันแล้วด้วย

เพราะบอสแม่งดันตอบไปทั้งอย่างนั้น

กำลังจะจำใจควักเป๋าตังค์ออกมา

แบงค์สีเทาจากกระเป๋ากางเกงบอสก็ถูกหยิบแล้วยื่นส่งให้พนักงานต่อหน้าไอ่สามไปทันที

"ผมชวนคุณมา ผมจ่ายเอง"

"ขอบคุณค้าบบ"

"ไม่เป็นไร เพราะยังไงเย็นนี้ผมคงได้กินข้าวฟรี"

จ้า..

ที่ซาบซึ้งไปตะกี๊ขอกลับคืนได้มะ

"มั่นใจจังเหอะ"

เผลอมองบนใส่ไปทีนึง

ก่อนจะกลับมาตีหน้าปรกติตอนได้ยินเสียงบอสหัวเราะหึ

โอ่ยย

ทำหน้าแบบนั้นอะคิดว่าหล่อมากมั้ง

"ก็ในระดับนึงนะ"

"เอ้อ ไปตัดสินกันบนโน้นอะบอส"

สามถอนหายใจ ก่อนจะหันหลังให้แบบขี้เกียจจะเถียงด้วยแล้ว

ไม่ใช่เพราะว่าเขินกับสายตาอะไรแบบนั้นของบอสหรอกนะ

จริงๆ!!

กว่าจะได้ขึ้นเล่นก็รอนานพอตัว

พวกเขาสองคนฟังพนักงานที่เดินเข้ามาอธิบายกฎการเล่นพร้อมกับช่วยจัดแจงที่นั่งให้อย่างตั้งใจ

แน่นอนว่าก่อนเริ่มเล่นกันจริงๆ

บอสคิมก็หันมาหาคนที่นั่งข้างๆกันด้วยระยะที่โคตรใกล้

"พร้อมยังคุณ"

"นานละ"

"ใครกรี๊ดก่อนเลี้ยงข้าวนะ"

"เออนา.."

สามย่นจมูกใส่พร้อมกับวางมือลงบนที่กั้น

และในขณะที่เก้าอี้ของพวกเขากำลังเคลื่อนตัวขึ้น สามถึงได้ลอบมองใบหน้าของบอส

อื้อหือ..

นี่ชวนมาเล่นพร้อมพูดซะดิบดีเหมือนมั่นใจอะว่าจะชนะ

อยากให้บอสแม่งเห็นหน้าตัวเองตอนนี้มากๆ

ไอ้หน้าหล่อๆที่เริ่มซีดลงเล็กน้อย

เหงื่อที่อยู่ตามไรผมนี่เยอะกว่าตอนร้านปิดแอร์ซะอีก

"บอสแน่ใจนะว่าเล่นได้อะ"

คนโตกว่าหันหน้ากลับมาหา

"ได้สิ.. มันจะน่ากลัวซักแค่ไหนกั-- อ๊าก!!!"

ยังไม่ทันจะได้ผ่านประตูแรกเข้าไป

เสียงร้องที่ดังขึ้นจากคนตัวสูงทำเอาสามสะดุ้งตกใจ

แต่ก่อนจะได้ปลอบอะไร มือเล็กก็ถูกคว้าเข้าไปกุมไว้อย่างรวดเร็ว

อยากจะล้ออยู่หรอกนะ

แต่ดูจะไม่ไหวจริง เพราะบอสจับมือเขาแน่นไม่ยอมปล่อย

ท่าทางน่าเอ็นดูที่ทำเอาคนไม่กลัวผี

หรือแม้กระทั่งเครื่องเล่นผีอย่างไอ่สามถึงกับหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดู

กว่าจะผ่านสี่นาทีนรกของบอสออกมา

และกลับมายืนข้างล่างได้ ไอ่สามก็แทบรู้สึกว่าตัวเองเลี้ยงเด็กเล็กๆอย่างไรอย่างนั้น

"ถามแล้วนะว่าไหวไหม"

พูดขึ้นอีกรอบก่อนจะขุดกระเป๋ายื่นยาดมให้คนตัวสูง

อีกฝ่ายรับไปเปิดสูดอย่างคนลืมตัวว่าไม่ชอบ

"ผมไม่ได้กลัวนะ"

"ขนาดนี้แล้วบอส"

คนหน้าซีดทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งไม่ไกลพร้อมกับเอนหลังพิงพนัก

สภาพที่สามอยากจะเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายไวแล้วโพสลงกลุ่ม พาดหัวข้อความว่าดีไซเนอร์ชื่อดังหมดสภาพเพราะรถไฟผีสิงที่ตัวเองชวนคนอื่นมาเล่น

แต่สุดท้าย

สิ่งที่สามทำก็มีแค่เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้า

"เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำมาให้ อย่าไปไหนนะบอส"

ว่าพลางกำลังจะหมุนตัวออกไปจากตรงนั้น

ถ้าไม่ติดว่ามือเรียวเอื้อมมาคว้าข้อมือเอาไว้ก่อน

"มีนา.."

"ผมไปด้วย"

สามหันกลับมามองเด็กในร่างผู้ใหญ่พลางส่ายหัว

"ดูสภาพตัวเองก่อน ยืนไหวไหมเหอะ"

"..."

"รออยู่นี่แปปเดียว เค๊?"

คนตัวเล็กสบตากับบอสคิมอยู่พักนึง 

สุดท้ายข้อมือของสามก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

"รีบไปรีบมานะ"

"..."

"ผมไม่อยากอยู่คนเดียว"

คนฟังพยักหน้ารับ

แต่ก่อนจะได้เดินออกไปจากตรงนั้น คิมกลับดึงอีกคนกลับมาอีกรอบ

"ห้ามไปซนที่ไหนนะสาม"

"..."

"ผมไม่อยากไปประกาศว่า 'แฟนหาย' ทีหลัง"

สถานะที่ชัดเจนระหว่างพวกเขาถูกย้ำชัดจนใบหน้าน่ารักขึ้นสีแดงระเรื่อ

สามแกล้งกระแอมไอกลบเกลื่อนแล้วพยักหน้าส่งๆ

"เออนา ปล่อยได้ยัง"

"ครับ"

ทันทีที่เป็นอิสระ

สามก็รีบวิ่งออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

แต่เขากลับได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆนั้นดังไล่หลังมาเสียได้

โอ่ยยยย

(อิ)บอสคิมมมมมมมม 

บังอาจมากนะ

ค่อยดูเหอะ มื้อเย็นนี่จะถลุงให้หมดตัวเลย!!