'ซ่งจี้หยาง'

คือชื่อเลขาคนใหม่

ผู้ชายหน้าตาน่าเอ็นดูคล้ายลูกแมว แถมผิวขาวเหมือนมีแสงวิ้ง ๆ อยู่รอบตัวเรียกความสนใจจากเขาไม่ยาก

ทั้งดวงตากลม ๆ ท่าทางเงอะงะที่ทำอะไรไม่ค่อยถูกนั่นอีก

ให้ตายสิ

แบบนี้จะเป็นเลขารอดแน่เหรอ

แล้วสาบานได้เลยนะ

ว่าหวังฮ่าวเซวียนไม่ได้ตั้งใจจะแกล้ง เพียงแค่มันมีเหตุการณ์ที่ทำให้อดยิ้มไม่ได้เสียอย่างนั้น

เพราะวันนี้เขามีพบปะกับลูกค้าแต่เช้า และด้วยความที่ยังไม่ได้กินอะไรมาจากบ้าน ประจวบเหมาะกับสายตาที่หันไปเห็นถาดกาแฟกระดาษพร้อมอเมริกาโน่เย็นพร้อมเสิร์ฟถึงได้ทึกทักไปเองว่าเป็นอาหารเช้าที่คุณเลขาเตรียมเอาไว้ให้

"คุณจี้หยาง"

เขาเรียกคนตัวขาวที่กำลังเตรียมเอกสารอยู่ให้เงยหน้าขึ้น พร้อมกับหยิบแก้วกาแฟมาดูดเข้าไปหนึ่งอึก

ฮ่าวเซวียนทำหน้าแหยนิดหน่อย

ท่ามกลางดวงตากลม ๆ ที่ฉายแววตกใจแว่บหนึ่ง

"ช่วยเติมไซรัปให้ผมหน่อยนะครับ มันขมไป"

"อ่า.. ค.. ครับ"

อีกฝ่ายรับคำแล้วเดินมาหยิบถาดกระดาษพร้อมแก้วกาแฟไปทั้งหมด

รวมทั้งยื่นมือมาหยิบแก้วที่เขาถือไว้ไปด้วย

"เดี๋ยว.."

พอจะทักก็ดูเหมือนไม่ได้ยิน

ฮ่าวเซวียนถึงทำได้แค่มองอาการเหม่อลอยของจี้หยางที่วางถาดลง เปิดฝาแก้วกาแฟครบแล้วเติมไซรัปไปแก้วละปั้ม

เด็กตลก..

คนโตกว่าส่ายหัว

จะห้ามคงไม่ทันแล้วสินะ

สุดท้ายแก้วกาแฟก็กลับมาวางครบพร้อมเสิร์ฟบนโต๊ะ

"ขอบคุณนะ"

"ครับบอส"

ว่าพลางรีบถอยหลังออกไปจากห้องทันทีโดยไม่รอคำสั่งอะไรของเขาต่อ

ฮ่าวเซวียนหัวเราะ

น่าเอ็นดูจริงๆ..

-

"จี้หยางยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้าเลยเหรอ"

ประโยคคำถามนั้นทำให้ฮ่าวเซวียนที่กำลังเดินผ่านหน้าห้องครัวหยุดฟัง

"ครับ.."

"เมื่อเช้าพี่เห็นซื้อกาแฟมาตั้ง4แก้ว"

"กาแฟผม.. คุณฮ่าวเซวียนกินไปแล้วครับ"

"อ้าว.."

เจ้าของชื่อที่เป็นหนึ่งในหัวข้อสนทนาขมวดคิ้ว

กาแฟสี่แก้วเมื่อเช้า..

เขากินส่วนของจี้หยางหรอกเหรอ?

พอแอบส่องผ่านช่องว่างของประตูก็เห็นใบหน้าน่ารักที่หงอยลงอย่างเห็นได้ชัด

ชายหนุ่มถอนหายใจพลางส่ายหัว

เห็นที..

เขาคงต้องไถ่โทษกับคุณเลขาหน่อยแล้ว

-

เข็มนาฬิกาชี้บนผนังบอกเวลาเที่ยงตรง

ซ่งจี้หยางเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นยืน มือเล็กกุมท้องที่ร้องประท้วงด้วยความหิวเพราะโดนผู้เป็นนายแย่งของกินไปตั้งแต่เช้า

ด้วยเพราะใบหน้าติดดุ แถมตัวเขาเองพึ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นานเลยยังไม่กล้าพูดอะไรมาก ทำให้เอ่ยปากห้ามคุณฮ่าวเซวียนไม่ทัน

กาแฟแก้วนั้นเลยกลายเป็นของคนโตกว่าเสียงั้น

เป็นจี้หยางนี่เศร้าเนอะ

งานก็เยอะ ข้าวก็ไม่ได้กิน กาแฟโดนขโมยอีก

ฮือㅠㅠ

"จะไปกินข้าวเหรอ?"

เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้จี้หยางสะดุ้ง

กายบอบบางหันกลับไปมองแล้วยิ้มแหยส่งให้

"ครับ บอสก็จะไปกินข้าวใช่ไหมครับ"

"อืม ไปกินด้วยกันสิ"

"เอ๋?!"

เจ้านายเลิกคิ้วมอง

ทวนประโยคซ้ำอีกรอบ

"ไปกินข้าวด้วยกันสิ"

"เอ่อ.."

"ให้ผมไถ่โทษที่เมื่อเช้ากินกาแฟของคุณนะ"

พูดพร้อมกับยิ้มกว้างเสียอย่างนั้น

คิดว่าซ่งจี้หยางจะกล้าปฏิเสธไหมล่ะครับ

ㅠㅠ

"ครับบอส"

ไม่น่ะสิ

แงงงง

-

ฮ่าวเซวียนลอบมองคนที่เดินอยู่ข้างกายทั้งรอยยิ้ม

นี่น่ะ..

เขาไม่ได้ตั้งใจแกล้งคุณเลขาจริงๆนะ

END o