แด่พวกเรา วัยรุ่นทุกคนที่ยังคงล่องลอย ในโลกของความเป็นจริง

ฉันในวัย 23 ปี, 

ในวันนี้ ฉันค้นพบว่ามีหลายสิ่งอย่างที่เข้ามาในชีวิตของฉัน, 

การเริ่มต้นทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศครั้งแรก พัดพาตัวของฉันให้พบเจอเรื่องราวมากมาย เจอปัญหา ความเครียดความกดดัน แบบที่วัยรุ่นที่เริ่มทำงานต้องพบเจอ

เริิ่มจากการเปิดโอกาส ลองทำงานในที่ที่เขาเลือกเราเข้าไป เราแทบไม่ได้รู้จักอะไรเขาเลยแม้แต่น้อย 

แต่แค่คิดว่าก็ลองดู จนวันนี้ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ฉันทำ ถูกต้อง มากน้อยเพียงไหน 

 

นอกจากการงานที่ทำ, 

ฉันค้นพบว่าในวันนี้ ฉันได้เริ่มละเลย ละทิ้งหลายสิ่งอย่างไปไม่น้อย จากที่ตอนแต่ก่อนไม่เคยเข้าใจ ว่าทำไมผู้ใหญ่หลาย ๆ คนถึงได้ละเลยกับคำพูด ความรู้สึก ของคนอื่นรอบข้าง 

มาในวันนี้ กลับเป็นตัวฉันที่เข้าใจ และกลับกลายจะเป็นแบบนั้น, 

หรือแท้จริงแล้ว การเป็นผู้ใหญ่คือการที่เราต้องรู้สึก นึกคิด อะไรให้น้อยลง ? 

เพราะเพียงแต่ความรับผิดชอบ และสิ่งที่ต้องพบเจอในแต่ละวันแล้ว ก็คงไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องอื่น

ฉันรู็สึกเคว้งคว้าง หลงทาง,

ยังคง ล่องลอย แต่ก็แอบมีความหวัง 

ว่าซักวันจะพบเจอ กับคำตอบที่ตามหา

คำตอบที่ว่า แท้จริงแล้วตัวของฉันต้องการอะไร

และคนแบบไหนที่ฉันอยากจะเป็น.