เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ผู้ชายจีนในคลังแสงPATNAKAN
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน :: Sleepless :: Bufan x Muziyang
  • :: Sleepless ::

    Title : Sleepless

    Pairing : Bufan x Muziyang

    Genre : One shot

    Note : ได้ชื่อเรื่องมาจากเพลงคุณพี่จูซิงเจี๋ย และมีการฟังเพลง คืนนี้ (Not Yet) ของ The parkinson เป็นการบิ๊ว คือโคตรกาม แต่กามแบบโรแมนติค กามมีชั้นเชิง 555555555555555555 (กามในที่นี้เป็นคำชมนะคะ)


    ------------------------------------------

    'ไม่เข้มข้น เราไม่นอน'

    สโลแกนของชาวเผางานในยามงานเดือด

    กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว แต่ถ้าอาจารย์จะเอากรุงโรมวันนี้ ก็ต้องเสร็จวันนี้แหละ

    จริงๆแล้วอาจารย์ให้เวลามานานแล้ว แต่ไม่ยอมทำเอง เพราะมีความเชื่อว่าทำหลายวัน เหนื่อยหลายวัน ทำวันเดียวย่อมเหนื่อยวันเดียว 

    ซากแก้วกาแฟกองพะเนินเทินทึกตั้งอยู่ข้างๆแลปทอปที่เปิดมาตลอดทั้งวัน ไม่รู้ว่ากี่ชั่วโมงผ่านไปแล้วที่จื่อหยางนั่งหลังขดหลังแข็ง ตัดหนังส่งให้ทันเดดไลน์ 

    ที่ว่าเข้มข้นน่ะไม่ใช่แค่งาน กาแฟนี่แหละที่เข้ม

    ซดไปในปริมาณอินฟินิตี้ เลเวลกรีดแขนออกมาเลือดก็จะเป็นสีกาแฟและเป็นกลิ่นกาแฟ


    "ง่วงไหมจื่อหยาง"

    จื่อหยางได้รับสัมผัสลูบเบาๆบนเส้นผม มือนั้นเปลี่ยนมาจับบริเวณหน้าผากแล้วคลายปมที่พันกันอยู่หัวคิ้ว

    "คิ้วน่ะ อย่าขมวดเยอะ แค่นี้ก็แก่มากแล้วนะ"

    รุ่นน้อง+รูมเมทที่ไม่ใช่รุ่นน้อง+รูมเมทเพียงอย่างเดียวถามเขาด้วยความเป็นห่วงแล้วก็ยังแซะเขาด้วยความเอ็นดู

    ปมที่พันกันอยู่เหนือคิ้วหายไปแล้ว


    "ก็มันไม่เสร็จสักทีอ่ะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ลงไปซื้อกาแฟให้อีกแก้วหน่อยนะ" จื่อหยางพูดทั้งๆที่มือก็ยังสาละวนอยู่กับโปรแกรมที่อยู่ตรงหน้า สายตาไม่ได้หันไปหาอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

    "พอแล้ว กินมากกว่านี้นายก็คงไม่ได้นอนไปอีกเจ็ดวันแล้วไหม ไปนอนเถอะ สักครึ่งชั่วโมงก็ได้ เดี๋ยวฉันปลุก" 

    "โอย ไม่เสร็จแน่ๆ"

    "แต่นายจะตายก่อนงานเสร็จ ไปนอนก่อน"

    "...ก็ได้"

    เขาหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งแช่มาทั้งวัน ทิ้งตัวลงไปตามแรงโน้มถ่วงของเตียงที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะทำงาน

    บ้าเอ้ย ทำไมจัดห้องยังงี้วะปู่ฝาน เอาที่นอนมาใกล้กับที่ทำงานได้ไง

    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .


    "ตื่นได้แล้วไอแมวขี้เซา"

    เสียงที่มาพร้อมกับสัมผัสที่ริมฝีปากปลุกเขาให้ตื่นจากการหลับที่ยังไม่ถึงชั่วโมง 
    หมดกันซึ่งความโรแมนติค นี่มันเรียกการถูกปลุกพักสายตา


    "ใต้ตาคล้ำขนาดนี้ยังน่ารักเลย โหย แฟนใครก็ไม่รู้"

    "ไม่ต้องมาแอ๊วแกมด่า ขอบคุณมากที่ปลุก" จื่อหยางลุกตัวนั่งอิงกับหัวเตียงแล้วขยี้ตาและตบหน้าตัวเองเบาๆให้ตื่นอีกนิด

    ปู่ฝานขยับตัวของเขาให้เข้าใกล้อีกฝ่ายมากกว่าเดิม ริมฝีปากค่อยๆบรรจงทาบทับลงบนปากอิ่มของอีกคน สัมผัสนั้นไม่ได้สวยงามอย่างที่ควรจะเป็นเพราะอีกฝ่ายดูอ่อนล้า 
    แต่จื่อหยางก็เปิดริมฝีปากตอบรับอีกฝ่ายให้เข้ามารุกล้ำในพื้นที่ของเขา
    ลมหายใจของปู่ฝานไล้ไปตามจมูก แก้มขาวซีด ไล่ลงไปคอระหงของจื่อหยาง
    เขาฝากรอยจูบไว้บนคอนั้น มือเรียวค่อยๆสอดเข้าไปใต้เสื้อบาง แต่ทันใดนั้น อีกฝ่ายก็ใช้มือดันอกของเขาออกไป

    "ไม่ได้ วันนี้ไม่ได้ ฉันจะเคลิ้มจนไม่ได้ทำงาน"

    "เศร้าแล้วนะเนี่ย อุตส่าห์เปิดเกม"

    "ไว้ฉันทำหนังเสร็จค่อยว่ากัน นายทำไอ้แบบนี้ทีไร มันไม่เคยแป๊บเดียว"

    "จะบอกว่าฉันอึดเหรอ"

    "ปากดี ไปทำงานต่อสิ สินกำไม่มีงานมีการทำหรือไง"

    "ขอโทษครับคุณท่าน กระผมจะไม่ขัดศรัทธาในความหลงใหลในภาพยนตร์ของคุณท่าน กระผมผิดไปแล้ว"

    "ดี ฉันทำงานต่อละ"

    "แต่หลังจากนี้ กระผมขออนุญาต อึด ถึก ทนนะครับ เนี่ย กระผมไม่ได้อะไรเลยตั้งแต่คุณท่านไปออกกอง คิดถึงจะแย่"

    "ลามกเอ้ย"

    "แต่ก็ชอบไม่ใช่เหรอ ฮิฮิ" 

    จื่อหยางปาหมอนใบที่อยู่ข้างตัวเขาใส่เต็มหน้าเจ้าเด็กยักษ์
    แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็เป็นภาพปู่ฝานยิ้มยียวนกวนประสาทเขาอีกครั้ง 
    ไอ้รอยยิ้มแบบตัวละครในเดธโน้ตน่ะ จื่อหยางเกลียดมันเข้าไส้ แต่ทุกครั้งที่เขาบอกว่าเกลียด ปู่ฝานก็จะบอกเสมอว่า 'เกลียดที่แปลว่าชอบสินะ ขอบใจ'

    จื่อหยางถอนหายใจแบบเหนื่อยหน่ายใส่ไอ้เด็กคนนี้ แต่ดูท่าแล้วก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไร 

    เขาหันกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม และเริ่มลงมือทำงานอีกครั้ง

    ไม่รู้เลยว่าระหว่างได้ไปเทศกาลหนังเมืองคานส์ กับตายเพราะเผางาน จะเกิดอะไรขึ้นก่อนกัน

    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .

    ตอนนี้ยังหมั่ยดั้ยนอนเลยจะสิบโมงเช้า..................

    ท่อนเพลงนี้ชักจะจริงเกินไปแล้ว

    เผางานเสร็จแบบเส้นยาแดงผ่าแปด อาบน้ำ เข้าคณะ เพื่อไปส่งงาน 
    หลังจากนั้นก็กลับคอนโดมานอนเยี่ยงผู้ป่วยติดเตียงเพื่อชาร์จแบตให้กับตัวเอง
    บวกกับเวลาที่ด่าปู่ฝาน ทะเลาะ คืนดี และอะไรต่างๆกับปู่ฝาน

    กิจวัตรประจำวัน เดือน และปีของนายมู่จื่อหยางมักจะเป็นไปเช่นนี้
    งานก็ส่งทันเดดไลน์ก็โอเคแล้วล่ะ รอดไปอีกงาน 

    จื่อหยางเขี่ยรองเท้าทิ้งไว้ตรงประตู ทิ้งเศษซากกระเป๋าและกางเกงไว้แถวๆนั้น 
    เดี๋ยวปู่ฝานก็มาเก็บ ตอนนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะเก็บสิ่งของใดๆ


    สิ่งที่ต้องการที่สุดตอนนี้ก็คือที่นอน ที่นอน และที่นอนเท่านั้น


    ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงบนที่นอน จื่อหยางแอบเห็นว่าโต๊ะที่เขานั่งตัดงานอย่างดุเดือดเมื่อคืนก่อนนั้น แก้วกาแฟถูกเอาไปทิ้ง แลปทอปและอุปกรณ์ทุกอย่างถูกจัดเข้าที่เข้าทาง สะอาดจนแทบจะเห็นแสงวิบวับออกมา สงสัยอาจจะหลอนไปเอง หรือหลอนจากการทำหนังก็ไม่รู้ เลยเห็นมีแสงออกมาด้วย

    ปู่ฝานของเขานี่พ่อบ้านพ่อเรือนชะมัด 

    คิดจบเขาก็ทิ้งตัวลงบนที่นอน เอนหลังและซุกใบหน้าเข้ากับหมอนใบใหญ่ที่อยู่บนเตียง

    กลิ่นของปู่ฝานอีกแล้ว...

    ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวมีแต่ปู่ฝานเต็มไปหมด 

    เขากับปู่ฝานเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่รู้ว่าหลังจากที่ทำงานเสร็จแล้วได้กลับมานอนในที่ๆมีแค่เขากับปู่ฝาน จื่อหยางก็รู้สึกสบายใจ

    ไม่นานนัก จื่อหยางรู้สึกถึงน้ำหนักที่ลงบนข้างๆเตียง สัมผัสที่คุ้นเคยสวมกอดตัวของเขาไว้ ไรผมของอีกคนเคลียคลอไปที่หลังใบหู ริมฝีปากนุ่มกดลงไล้ไปตามลำคอ 
    ในขณะเดียวกันมือก็ค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวไปพร้อมกัน มือซุกซนค่อยๆสัมผัสไปบนอกของจื่อหยาง เสียงของคนอยู่ในอ้อมกอดฟังดูพึงพอใจ

    .
    .
    .
    .
    .


    สิ่งที่ปู่ฝานเห็นหลังจากกลับมาถึงห้องคือ การที่จื่อหยางใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นตัวเดียว นอนตาปรืออยู่บนเตียงแบบนั้นน่ะ มันอะไรกัน บอกเลยว่า กระผมคงทนไม่ได้ 

    "วันนี้นายอนุญาตฉันแล้วนะ" เสียงแหบพร่ากระซิบอยู่ข้างหูแบบที่ปู่ฝานชอบทำ

    "ฉันไม่ได้นอนกับนายมาหลายวันแล้ว วันนี้นอนกับฉันทีนะ" 

    อีกฝ่ายตอบกลับด้วยเสียงงึมงำแต่เขาก็ยังฟังออก

    "อืม กับนายอ่ะ ให้นอนทั้งชีวิตก็ยังได้"


    ความรู้สึกในกางเกงของปู่ฝานมันเริ่มไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว


    ปู่ฝานเลื่อนตำแหน่งของฝ่ามือลงไปในกางเกงขาสั้นตัวบางที่เกาะหมิ่นเหม่อยู่บนเอวของจื่อหยาง

    กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยของจื่อหยาง

    เส้นผม ใบหน้า ริมฝีปาก ลำคอ ลาดไหล่ที่งดงาม

    สัดส่วนที่สวยงามแบบจื่อหยาง 

    คนที่น่ารักแบบจื่อหยาง 

    ไม่ควรเป็นของใครทั้งนั้น 

    อยากจะเก็บไว้ให้เป็นของเขาคนเดียว

    เขาอยากให้จื่อหยางมาเป็นแบบวาดให้เขาเหลือเกิน..

    เป็นแบบวาด 

    และเป็นคนของเขาแบบนี้ไปตลอด


    .
    .
    .
    .
    .


    "........................."
    ปู่ฝานเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปและผ่อนลมหายใจออกมาอย่างสม่ำเสมอ ... 

    "เชี่ย เอาจริงดิจื่อหยาง"

    หลับกลางอากาศแบบนี้ได้ไง!!!!

    แม่งเอ้ย....


    ความหมายของคำว่านอนมันหมายถึงแบบนี้เหรอวะ!
    นอนกับฉันเนี่ยนะ!!


    ลูกพ่อ.....วันนี้คงไม่ได้ใช้งานอีกแล้ว


    กระผมคงต้องพึ่งพาตนเองอีกหนึ่งวันสินะครับ



    -----------------------------------------

    กรี๊ดดดดดดดดดดด ก็บอกแล้วว่า Sleepless สลีป = นอน เลส = น้อย
    เท่ากับ นอนน้อย 555555555555555555555555555555555555

    ไม่ใช่ดุจนไม่ได้นอน แต่หมายความว่าเผางานจนหมั่ยดั้ยนอน 5555555555555555555

    สงสารนายปู่ฝาน โลกสวยด้วยมือเราไปก่อนนะรู้ก------

    พลอตไม่มีอะไร นึกถึงจื่อหยางตอนถือกล้องตอนไปเกาหลี บวกด้วยความที่เราคิดว่า พี่กวินนิเทศแม่งต้องหล่อมาก ONER AU มหาวิทยาลัยในไทยเงี้ย 
    แต่คือเรายังไม่ได้เข้าภาคฟิล์มอะไร อาศัยเอาจากฟังปสกเพื่อนมา หรือกุควรจะไปออกกองบ้างเผื่อได้เรื่องกลับมาเขียน แต่ขี้เกียจจังข่ะ ไว้สองสามปีข้างหน้าเลือกวิชาโทแล้วจะมาให้ข้อมูลที่ครบกว่านี้ค่ะ555555 ส่วนปู่ฝานสินกำก็ไม่มีไร เวลานี่ไปแถวสินกำจะเจอแต่คนตัวสูงและหล่อ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนายปู่ฝาน วรี้ๆๆๆๆๆ

    แก้บนจบไปแล้วด้วยหนึ่งเรื่อง ส่วนเรื่องนี้เอามาไถ่โทษพี่สาวคนหนึ่ง เพราะเราสัญญาว่าจะช่วยพี่เขาจองของ แต่วันนั้นเราลืม แหง่ก ทำบล็อกเพลิน ไถ่โทษด้วยเรื่องนี้ละกัน ยาวขึ้นแล้วนะคะซิส น้องทำดีที่สุดแร้ว

    จริงๆแล้วอีพวกฉากบนเตียงต่างๆก็คืออ่านเขามา ดูอนิเมะและศึกษาผ่านเว็บ-- แค่ก พอ ทำไมสาวสิบเก้าไม่มีผัวจะต้องเขียนอะไรงี้ด้วยอะ ฮือ แต่อยากเขียนเพราะอยากเขียน เขินจัง ออกมาปะแล่มหน่อย ก็คงต้องขอโทษ จะพยายามพัฒนาต่อไปในเรื่องหน้าค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน หากหวีดได้น้องก็จะตามรีและซาบซึ้งในน้ำใจชาวเรือค่ะ 

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in