Genre : One shot,yaoi,fanfiction

Note : อยากลองเล่น Novelber บ้างค่ะ หวังว่าจะชอบกันหนาาา 

ลองกดฟังก่อนนะคะ เผื่ออินตาม u////////////u

--------------------------------------------------

ภายใต้เงาร่มไม้ใหญ่ในทุ่งหญ้ากว้าง ก้อนเมฆสีขาวลอยตัวอยู่บนท้องฟ้าสดใส แสงแดดที่ไม่ร้อนจนเกินไป และมีลมพัดพาความร้อนและเหงื่อให้หายไปจากใบหน้าของเด็กชายสองคนที่กำลังนอนแผ่พักผ่อนใต้ต้นไม้หลังจากการวิ่งเล่นว่าวมาตลอดทั้งบ่าย

'นี่ จื่อหยาง โตขึ้นนายอยากเป็นอะไร'

'เป็นนักบินอวกาศ'

'ทำไมล่ะ'

'เพราะเราอยากไปดวงจันทร์ไง'

'ไม่ลองไปที่อื่นบ้างอ่ะ ดาวอังคาร ดาวพฤหัสงี้'

'เพราะเราอยากใกล้ดวงจันทร์น่ะ'

'ไปทำไม นีลอาร์มสตรองก็ไปมาแล้ว-'

'เพราะดวงจันทร์ไม่เคยห่างไกล...เพราะดวงใจไม่เคยห่างกัน กริ๊บกริ้ว'

'ไอ้บ้า มุกบ้าบออะไรเนี่ย'

'รำคาญนายชะมัด รู้จักคำว่ามุกเสี่ยวป่ะ วิชาการอยู่ได้'

.
.
.
.
.
.
.
.
.

จื่อหยางคิดถึงมุกเสี่ยวๆ มุกตลกกากๆแบบนั้น 

ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรกับเยว่เยว่ไปมากกว่านั้น 

พวกเขาเป็นเพียงเด็กชายสองคนเป็นแค่เพื่อนสนิทที่เล่นด้วยกันตั้งแต่เด็กจนโต

เขาแค่รู้สึกว่ามุกมันฮาดีเลยอยากลองเอามาเล่น ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายก็มักจะหักมุกของเขาด้วยความวิชาการทั้งหมดที่เคยอ่านมา แหงล่ะ เยว่เยว่เป็นคนเรียนดีมาโดยตลอด กินหนังสือเป็นอาหารเช้าล่ะมั้ง แต่จื่อหยางก็ยังชอบเล่นมุกแบบนั้นใส่เยว่เยว่อยู่ดี

แต่จนวันหนึ่ง ความรู้สึกแบบเพื่อนมันก็เปลี่ยนไป 

ยิ่งโตเขาก็ยิ่งรู้ว่าความรู้สึกแบบนี้ มันเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่แค่เพื่อน

.

.

.
.
.

.

เสียงธารน้ำไหลอยู่นอกบ้านคลอไปกับเสียงเปียโนที่บรรเลงไปรอบๆห้อง นิ้วเรียวยาวพลิ้วไหวไปพร้อมกันกับจังหวะเพลง ดนตรีทำให้บ้านนี้กลับมามีชีวิตชีวาเหมือนอย่างเคย

บ้านพักตากอากาศแห่งนี้เป็นสถานที่ที่จื่อหยางชอบมาพักผ่อนมากที่สุด

เปียโนไม้เก่าแก่ที่เขาเคยเล่นตั้งแต่ยังเด็กก็ยังตั้งอยู่มุมเดิมของห้องรับแขก แม่มักจะบอกให้เขาเล่นเพลงแจ๊สให้ฟังเสมอ ไม่ว่าจะตอนที่แม่เหนื่อยแล้วมานอนอยู่ที่โซฟาใกล้ๆกับเปียโน หรือหลังอาหารเย็น หรือเวลาใดก็ตาม

แต่จื่อหยางไม่เคยเกี่ยงที่จะเล่น

'Fly me to the moon, and let me play among the stars

Let me see what spring is like , on Jupiter and Mars'

เพลงที่เขาชอบที่สุดก็ยังคงเป็นเพลง Fly me to the moon ของแฟรงค์ ซินาตร้า 

'In other words , hold my hand

In other words , darling kiss me'

จื่อหยางร้องเพลงไปพร้อมๆกันกับการเล่นเปียโน

ไม่นานนักเสียงฝีก้าวก็เข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ วงแขนและรอยสักที่เขาคุ้นเคยวางอยู่บนไหล่ 

จื่อหยางรับรู้ได้ถึงสัมผัสบนเส้นผม อีกฝ่ายกำลังเอาคางเกยกับศีรษะของเขา 

ทว่าเขาไม่ได้รู้สึกรำคาญเลย

สัมผัสที่อ่อนโยนจากคุณคนนั้นแหละ

'เล่นเพลงนี้อีกแล้วเหรอ ไม่เบื่อเหรอ'   เสียงงึมงำจากคนที่ยืนพิงอยู่ถามอย่างสงสัย

เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยกยิ้มมุมปากเบาๆ

'Fill my heart with song, And let me sing forever more

You are all I long for...All I worship and adore'

ท่อนนี้ไม่ได้มีแค่เสียงจื่อหยางอีกแล้ว เสียงทั้งสองคนร้องประสานไปพร้อมๆกัน ดนตรียังคงเล่นดำเนินต่อไป 

ในบ้านหลังนี้มีเพียงพวกเขาสองคน เสียงเพลงที่ร้องไปด้วยกัน เปียโนแจ๊สที่อ่อนโยน บทเพลงที่เขาชื่นชอบ บรรยากาศที่อบอุ่นในเช้าวันเสาร์ 

จื่อหยางคงไม่ขออะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว

'in other words, please be true

in other words......'

เสียงเปียโนค่อยๆหายไป แต่มีมือของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เปียโนเกี่ยวเอวของคนที่ตัวเล็กกว่ามาแทนที่

เยว่เยว่ถูกดึงให้ไปนั่งอยู่บนตักของจื่อหยาง ฝ่ามือทั้งสองสอดประสานกันไว้อย่างแนบแน่น ริมฝีปากสัมผัสกันอย่างแผ่วเบา 

เป็นจูบยามเช้าทักทายพระจันทร์

คุณพระจันทร์ตัวหอมอีกแล้ว 

'.....I love you'

เสียงเปล่งออกมาจากปากของนักเล่นเปียโนคนเก่ง 

เนื้อเพลงท่อนสุดท้ายที่เขาอยากจะบอกเล่าให้อีกฝ่ายได้ฟัง

"I love you too"

คนในอ้อมแขนของเขาก็ได้ให้คำตอบพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้านั้น

จื่อหยางคงไม่อาจเป็นนักบินอวกาศแบบที่เขาเคยบอกกับเยว่เยว่ไว้เมื่อตอนที่พวกเขายังเป็นเด็ก

เขาอาจจะไม่ได้ไปพระจันทร์ 

เขาอาจจะไม่ได้ล่องลอยไปพร้อมกับหมู่ดวงดาวที่อยู่บนอวกาศ

เขาอาจจะไม่ได้รู้ว่าบนดาวพฤหัสหรือดาวอังคารมีฤดูใบไม้ผลิหรือไม่

แต่ในตอนนี้ พระจันทร์หนึ่งดวงกำลังอยู่ตรงหน้า

พระจันทร์ดวงนี้หมุนรอบตัวเขาและอยู่ข้างๆเขา

เขาได้สัมผัส ได้จับมือ ได้อยู่ใกล้ๆ

ราวกับว่าเขาเป็นโลก และเยว่เยว่ก็เป็นพระจันทร์หนึ่งเดียวที่อยู่ใกล้โลกมากที่สุด...

ถ้าหากแฟรงค์ ซินาตร้าขาดดนตรีแจ๊สและสูทตัดเนี้ยบไม่ได้

โลกของจื่อหยางก็คงขาดคุณพระจันทร์ไม่ได้เช่นเดียวกัน

-----------------------------------------

อี๋ น้ำเน่ามาก เขียนเองจาอ้วกเอง 555555555555555

ยังไงก็ฝาก #novelber2018 เรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ อยากเล่นมาตั้งแต่ #fictober แล้ว แต่ไม่มีโอกาสสักที

พอเห็นว่าเป็นหัวข้อแจ๊สก็สนใจขึ้นมา (ซึ่งตั้งแต่วันที่ 1 พฤศจิกายนแร้ว เขียนเลทไปอี๊ก) เพราะนี่ก็ชอบฟังแจ๊สอยู่ หวังว่าทุกคนจะชอบหนา T_T

ได้เขียนหยางเยว่ด้วย หลังจากที่คิดว่าแม่งงง เรียลขนาดนี้กุจะพายไปทำไม กัปตันขับเรือเองแล้ว 

แต่จู่ๆก็คิดว่าถ้าจื่อหยางเล่นเปียโนแจ๊สคงจะเขิงเหลวเปงน้ำ เลยออกมาเป็นแบบนี้ แอร่กๆๆ

บวกกับความมุกเสี่ยวและเนื้อเพลงพาฉันไปพระจันทร์มันก็คงพอกาวได้แหละ แหะ

ชาวเรือวันเนอร์ก็มาเล่น โนเวลเบอร์กันเถอะค่ะ น้องเหงา น้องอยากอ่านฟิค 

ยังไงก็แวะมาคุยกันได้ที่ @OnlyYouYueyue ขอบคุณค่า ไปอ่าน OS ตอนเก่าๆด้วยก็ได้นะคะ อริ๊ย์