ปิดเรื่องนี้แบบสมบูรณ์ด้วยบทสุดท้าย จากการทวงประมาณสามล้านรอบ มาเขียนให้แล้ว!!
(ที่จะไม่เขียนต่อก็เพราะหมดมุกนี่แหละ)
ขอบคุณที่ยังอยู่นะ ขอโทษที่ตอนนั้นเค้าคิดว่าเราจะไปต่อไม่ได้ ขอโทษที่เค้าคิดว่าความรักของเค้าไม่มากพอที่จะทำให้เค้าไปต่อได้ ขอโทษนะคะ ถึงจะเคยพูดไปอย่างงั้นแต่พอคิดว่าจะไม่มีเธออีกต่อไปแล้วก็ไม่ไหวเหมือนกันน่ะแหละ
เค้ารักเธอนะ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม รักเธอมากๆถึงบางทีจะหมั่นไส้จนอยากตีก็ตาม ขอบคุณที่ยอมตามใจหลายๆเรื่องไม่ว่าจะสีผมหรือการไม่ออกไปเที่ยวนะ ขอบคุณที่ไม่คิดว่าเค้างี่เง่า(หรือจริงๆคิดแต่ไม่พูดวะ)
เธอเป็นคนสำคัญของเค้า เป็นครอบครัว เป็นทุกอย่างเท่าที่จะเป็นได้แล้ว
เค้าขอบคุณตัวเสมอเลยที่ขี้เกียจพอที่จะไม่ไปม.อื่นเพราะขก.ยื่นรอบสองรอบสาม ไม่งั้นเราก็คงไม่ได้มาเจอกัน รวมถึงขอบคุณระบบสุ่มของม.ที่สุ่มให้เราเรียนเซคเดียวกัน ขอบคุณที่ตอนนั้นระบบม.พังทำให้ภาคเค้าลงเรียนพละไม่ได้จนมาลงวิชาเดียวกับเธอ
เค้ายังจำได้ว่าวันนึงในร้านเหล้าเธอเคยพูดไว้ว่า
‘In ten years I will marry you
คำที่กระซิบกันในร้านเหล้าตอนนั้น ฟังครบบ้างไม่ครบบ้างแต่มันก็ทำให้เค้าร้องไห้
มีคนบอกว่าคนเมาไม่โกหก เพราะงั้นเราเลยเชื่อว่าที่คุณบอกมาเป็นความจริง คุณบอกรักเราซ้ำๆ เราเองก็บอกรักคุณกลับ ร้านเหล้าในตีหนึ่งกว่าๆของวันที่11ซึ่งมีคนเสือกตีกัน เป็นสถานที่บัดซบใช้ได้ เป็นความโรแมนติคแบบเหี้ยๆที่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าโรแมนติคยังไง’
อันนี้เขียนไว้นานแล้วแต่ไม่เคยลงเพราะมันสั้น ไม่รู้จะเอาอะไรมาต่อ แต่ก็เอามารวมไว้ในเรื่องสุดท้ายนี้เลยละกัน
พอมาอ่านทั้งหมดดูแล้วเค้าก็พบว่าเค้าเขียนไว้ในโฟลเดอร์นี่ตั้งร้อยหนึ่งไฟล์ แต่รวมๆออกมาเป็นเรื่องที่ลงได้แค่สามสิบกว่าๆเอง แต่ที่ชอบที่สุดก็คงเป็นอันนี้
สิ่งที่ไร้รูปร่าง ไร้กลิ่น ไร้เสียงแต่มีชื่อว่าความรักนั้น สุดท้ายแล้วเป็นคุณ
แด่คุณ ผู้ทำให้สิ่งนามธรรมกลายเป็นรูปธรรม
ใช่
แด่คุณ ผู้ทำให้สิ่งนามธรรมกลายเป็นรูปธรรม
:)
รักคุณนะ
จบ.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in