" คุณควานลิน "
" คุณควานลิน "
" ไลความลิน "
" อะไรของจารย์'เนี่ย!! "
คนตัวขาวหันมาว๊ากใส่ ควานลินขมวดคิ้วพลางจ้องหน้าอย่างไม่สบอามรณ์นัก เขาแค่จะมาเล่นบาสคนเดียวเเต่ก็ยังมี(ไอ้)ครูบ้าอย่าง ' พัค จีฮุน ' มาเล่นตามเขาต้อยๆจนคนที่อยู่รอบๆนึกว่าพวกเขาสองคนเป็นพี่น้องกันเเล้ว
เขาที่เป็นพี่เเละมีน้องชายที่แต่งตัวเป็นพนักงานบริษัท...
จีฮุนหยุดนิ่งพลางเปิดกระเป๋าสะพายหลัง หยิบชีทปึกหนาวิชาฟิสิกส์ยื่นให้อีกฝ่าย ควานลินมองเเต่ก็รับมาโดยดี มันเป็นชีทวิชาของจีฮุนนั้นเเหละ เเค่เขาลืมทิ้งไว้ใต้โต๊ะเฉยๆแค่นั้น
" ผมเห็นคุณลืมไว้ "
" อ่าฮะ เเต่ว่านะอาจารย์จะเดินย้อนมาตั้งไกล
เพราะเเค่จะเอาชีทมาคืนอะนะ "
" ผมจะมาเล่นบาสเหมือนกับคุณนั้นเเหละ "
" หะ อาจารย์ก็เล่นเหรอ ไม่น่าเชื่อ "
จ้ะ...หน้าตาเธอดูตกใจมากไลควานลิน...
จีฮุนมองคนสูงกว่าทำหน้าทำตาประหลาดใจที่เขาบอกว่าจะมาเล่นบาส ก็อีกฝ่ายตัวสูงกว่าจีฮุน ไม่ค่อยเลยที่ควานลินจะรู้สึกว่าเขาตัวเล็กเกินกว่าจะมาเล่นบาสได้
ที่จริงจีฮุนก็ตัวสูงตามสเปคสาวๆนั้นเเหละ เเค่ลูกศิษย์ตัวเเสบของเขามันสูงเกินไปต่างหาก
" คุณจะลองเล่นกับผมไหมละ "
" เอาดิ เเต่จารย์จะสู้ผมได้เหรอ "
" คอยดูก็พอ "
พวกเขาเดินไปยังสนามบาสโล่งๆที่ไม่ค่อยมีคน ตอนนี้เวลามันก็ล่วงไปหกโมงเย็นเเล้ว แถมเเถวนี้ก็ไม่ค่อยจะมีคนผ่านเพราะไฟจากเสาก็มีเเค่ที่สนามเท่านั้น
ควานลินโยนกระเป๋านักเรียนลงข้างสนามส่วนจีฮุนเองหลังจากวางของเสร็จ อาจารย์ฝึกสอนหนุ่มก็ดึงชายเสื้อออกจากกางเกงรวมถึงพับเเขนเสื้อเชิ้ตให้ขึ้นมาถึงศอก
หล่อตายละจ้า...
ควานลินไม่ค่อยชอบจีฮุนนัก เพราะเป็นอาจารย์ฝึกสอนคนเเรกที่กล้าต่อว่าเขาในชั่วโมงเรียนได้เจ็บแสบสุดๆ กะอีเเค่เขาเอาสันรายงานไปเขี่ยโบว์ผูกผมของเพื่อนในห้องจนมันหลุด
พัคจีฮุนก็เริ่มสั่งสอนเขา เเม้จริงๆอีกฝ่ายจะไม่หลุดคำหยาบใดๆออกมาเเต่ทุกคำสุภาพเล่านั้นกลับเล่นจนควานลินเจ็บจี๊ก
' ผมว่าคุณโตแค่ส่วนสูงนะ เเต่เหมือนความคิดของคุณจะลืมไว้ที่โรงเรียนอนุบาล ช่วยนำกลับมาด้วยนะครับ '
สุภาพเเม้ความหมายนัยๆจะหมายถึงเด็กเวรก็ตาม...
นั้นเเหละเขาถึงไม่ค่อยชอบอาจารย์นักเเต่มันก็ช่วงสั้นๆเพราะหลังจากนั้นกลุ่มพวกเขาก็สนิทกับอาจารย์ฝึกสอนคนนี้มากขึ้น คงเป็นตอนที่พวกเขาโดดไปเล่นบาสจนโดดอธิการด่าเทสาดเทเสียเเต่จีฮุนก็เลือกที่จะยอมรับว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ไม่ยอมตาม
พวกเขาไปเรียน
" ผมจะออมมือให้ละกัน "
" ไม่ต้องหรอก ผมว่าผมเอาชนะคุณได้ "
" ท่าดีเเต่ทีอย่าเลวเเล้วกันจารย์ "
ควานลินเริ่มบุกอีกฝ่ายก่อน ไม่น่าเชื่อจีฮุนไวกว่าเขามากเเถมยังสามารถเเย่งบาสจากเขามาง่ายๆ ไม่ว่าจะดักยังไงจีฮุนก็ผ่านเขาไปได้อยู่ดี
พอไหลไปเรื่อยๆจังหวะควานลินพยายามเเย่งบาส ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันเพียงเสี้ยววิ ด้วยจังหวะวาง
เท้าพลาดคนสูงกว่าก็เจ็บจี๊ดที่ข้อเท้า คลานลินลงไปนั่งคุกเข่าส่วนพัคจีฮุนก็ทิ้งลูกบาสมาดูอาการลูกศิษย์ทั้งที
" สงสัยเส้นมันจะพลิกมั้งจารย์ "
" เดินไหวไหม "
" เดี๋ยวขอนั่งเเปปนึงละกันนะจารย์ "
" เดี๋ยวผมช่วย "
" ไม่เป็นไรจารย์เเค่นี้เอ---เฮ้ยๆทำไรเนี่ย! "
ควานลินเบิกตาโพล จู่พัคจีฮุนก็อุ้มเขาขึ้นขี่หลังแบบสบายๆ ไม่น่าเชื่อว่าคนตัวเล็กๆแบบอาจารย์จะยกเขาที่สูงกว่าไหว จีฮุนอุ้มควานลินไปส่วนคนตัว
ขาวก็เเบกกระเป๋านักเรียนของเขากับกระเป๋าจีฮุนไปด้วย
เดินเลียบมาสักพักจีฮุนก็ปล่อยเขาลงที่หน้าโรงเรียน พลางเดินไปเอารถส่วนตัวออกมารับเขา เเม้ควานลินจะปฏิเสธเเต่อาจารย์ฝึกสอนคนนี้ก็ไม่ฟัง ยัดเขาเข้าไปในรถจนได้
" ขอบคุณนะจารย์ที่มาส่ง "
" ไม่เป็นไร ถือว่าผมตอบเเทนคุณที่ตอนนั้นคุณช่วยหาตึกเรียนให้ผมใหม่ๆ "
" เเค่นั้นเองจารย์ เเต่จารย์ก็เเรงเยอะนะเนี่ยนึกว่าตัวเล็กเเล้วจะเเรงน้อย "
" ก็คุณตัวผอมถึงจะสูงเเต่ก็บางนิดเดียว ผมจะอุ้มได้ก็ไม่เเปลก "
" อีกอย่าง.. "
" คุณตัวหอมดีนะ คุณควานลิน.. "
หะ??
จีฮุนยิ้มน้อยๆก่อนจะขับรถออกไปทิ้งควานลินที่ได้เเต่ยืนจังก้าอยู่เเบบนั้น
' อีกอย่าง... '
' คุณตัวหอมดีนะ คุณควานลิน '
ย้ำ ย้ำเข้าไปในสมองของเขา คนตัวขาวหูแดงเถือกชนิดมองจากไต้หวันมาเกาหลีก็รู้ว่าเเดง ปากสบถคำด่าออกมาพลางรีบเดินเขย่งเข้าบ้านตัวเอง
ส่วนทางพัคจีฮุน เขาขับรถกลับอย่างอารมณ์ดีสมองยังจำภาพที่ลูกศิษย์ตัวเเสบของเขาตีหน้าอึนทันทีที่เขาพูดออกไป
ใครจะไปรู้ เขาสนใจไลควานลินมาตั้งเเต่วันเเรกที่เจอกัน
ตัวขาวๆปากแดงๆหุ่นสูงงชะลูเเต่กับผอมบางอย่างไม่น่าเชื่อ
เทียบกับพัคจีฮุนเเล้ว
ก็เหมือนหมาป่ากับลูกเจี๊ยบตัวน้อยนั่นเเหละ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in