"ผมหมายถึงคุณกับผมต่างหาก..เบอร์บอน" อากาอิกระซิบชิดใบหูของเจ้าของโค้ดเนม'เบอร์บอน' ที่เขาพึ่งจะถือวิสาสะดึงเข้ามากอดอย่างไม่แคร์สายคาใคร
ภายใต้แสงไฟสีส้มสลัวของร้านเหล้า ดวงตาสีมรกตลืมขึ้นอย่างจงใจ ร่างหนาให้โอกาสที่อามุโร่กำลังตกใจรวบอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมกอดแล้วเดินฝ่าฝูงคนออกไปยังมุมมืดสลัวมุมหนึ่งของร้าน ในบริเวณนั้นถึงแม้จะไร้ซึ่งแสงไฟส่องสว่างแต่แสงจันทร์ในวันเพ็ญก็ยังสามารถทำให้อามุโร่เห็นหน้าคนฉวยโอกาสได้อย่างชัดเจน
ดวงตาสีมรกตที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว แต่เส้นผมสีสว่างก็ตอกย้ำให้รู้ว่าที่ผ่านมาข้อสันนิษฐานของอามุโร่ โทโอรุนั้นไม่เคยผิดพลาดไปเลยแม้แต่น้อย "..อา..กาอิ"
"ไรย์..วันนี้ขอเป็นไรย์"
"ฉันเกลียดไรย์..มันฆ่าสก็อต" ประโยคแปลกๆ ของร่างบางถึงกับทำให้อากาอิชะงักไปอย่างแปลกใจเล็กน้อย..ตอนอยู่ในองค์กรเขาคือไรย์ ตามหลักของหมอนั่นแล้วไรย์ค่าสก็อต หมอนั่นเกลียดไรย์..แต่เขากับไรย์ก็คนเดียวกันนี่
"งั้น..นึกซะว่าฉันคือไรย์..วิสกี้ที่นายชอบไง"
"แปลว่านายคิดว่าฉันเป็นเบอร์บอนขวดนั้นหรอ" คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงตำหนิ
"เปล่า.." อากาอิยักไหล่ก่อนจะกักขังสายลับคนเก่งไว้ใต้อาณัติ แล้วก้มลงไปกระซิบชิดริมฝีปาก "เพราะฉันคิดว่านายอร่อยกว่าวิสกี้นั่นอีก"
แต่ยังไม่ทันที่ริมฝีปากหนาจะได้ลิ้มลองวิสกี้ของโปรด ร่างของเขาก็ถูกกระแทกจากแรงต่อยของอีกคน เป็นปฏิกิริยาที่คาดเดาได้จริงๆ ว่าอามุโร่จะต่อยเขา แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คงจะเป็นการที่อีกคนพุ่งเข้ามาประชิดตัวเขาที่นั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้นแล้วชิงประกบริมฝีปากลงมาก่อนที่เขาจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกไป
หอมหวานสมชื่อเบอร์บอน..แต่ก็ร้อนแรงยิ่งกว่าที่เขาคาดเอาไว้
สัมผัสนุ่มหยุ่นที่บดขยี้ลงมาอย่างรุนแรงลบภาพความหวานละมุนของเบอร์บอนที่เขาชอบออกไปจนหมด แทนที่ไว้ด้วยความเร่าร้อนดุดันที่ชวนให้หลงใหลของคนตรงหน้า เรียวลิ้นร้อนสอกแทรกเข้าไปในปากของร่างหนาอย่างอุกอาจและรีบร้อน นั่นทำให้อากาอิตกใจอยู่ไม่น้อย..นี่เขากำลังคากหวังความไร้เดียงสาจากคนตรงหน้าอยู่อีกหรือ?
อากาอิแค่นยิ้มอยู่ในใจ ก่อนจะเป็นฝ่ายรุกกลับบ้าง ร่างของอามุโร่ถูกผลักลงแนบกับพื้น เมื่อมองจากด้านบนจะเห็นพวงแก้มใสถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดงอย่างชัดเจน แต่ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็ยังคงวุ่นวายอยู่กับริมฝีปากบางไม่ละไปไหน
บางทีอาจจะเป็นเพราะแอลกอฮอลในกระแสเลือดที่ทำให้สติของอามุโร่ค่อนข้างจางไป หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะเหนื่อยที่จะผลักอีกฝ่ายออกแม้ลมหายใจจะขาดห้วงจนแทบขาดใจแล้วเขาถึงได้ยอมให้อีกฝ่ายสนุกกับร่างกายของเขาอยู่อย่างนั้น แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามเขาก็อดยอมรับไม่ได้ว่าชอบสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้อยู่ไม่น้อย
"หมดแรงแล้วหรอ หื้ม?" อากาอิกระซิบถามหลังจากปล่อยริมฝีปากบางให้เป็นอิสระ แต่ก็ไม่วายไล้เลียหยาดใสที่เป็นผลพวงจากการจูบอันดูดดื่มเมื่อครู่นี้อย่างเอร็ดอร่อย
"นายจะฆ่ากันหรือไง แฮ่ก.." ร่างบางหอบกระชั้น ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองคนด้านบนอย่างคาดโทษ แต่เหมือนไม่ได้ตั้งใจตำหนิจริงจังนัก
"นายเริ่มก่อนแท้ๆ " อากาอิยกยิ้ม "อย่าว่ากันเลยนะ"
"ใคร..ใช้ให้นายเอาฉันไปเทียบกับเหล้านั่นกันล่ะ" เทียบกับเหล้ารสชาติแบบนั้นเนี่ยนะ..เขาอร่อยกว่าตั้งหลายเท่า ไอ้เจ้าบ้าอากาอิ...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in