ริมตลิ่งเงียบสงบเรี้ยวรกด้วยทิวไม้สูงใต้ผืนฟ้าครึ้มฝนสายลมพัดความเย็นปะทะเรือนร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่า โชคดีที่เขาไหวตัวทันเลยได้ฝึกซ้อมว่ายน้ำที่บึงลิตเติลดิวในช่วงวันหยุดที่ผ่านมาสองวันเต็มๆ แต่ก็ไม่นึกเลยว่าการแข่งขันจะจัดขึ้นเร็วขนาดนี้แถมฟ้าฝนยังไม่เป็นใจในวันแข่งอีกไม่รู้ว่าพวกอาจารย์กำลังคิดอะไรกันอยู่ถึงได้กล้าจัดการแข่งว่ายน้ำในวันนี้ลูคคิดในใจพลางก้มลงมองกางเกงว่ายน้ำสีเขียวมะกอกที่ตนสวมใส่อยู่เลยลงไปถึงขาทั้งสองข้างที่แช่อยู่ในน้ำเกือบครึ่งแข้งก่อนจะหันหลังกลับไปกวาดตามองยังริมฝั่งทะเลสาบ

บนฝั่งคับคั่งด้วยเด็กนักเรียนโกลเด็นฟอร์เธ่ทุกคนต่างก็มารวมตัวกันเชียร์นักกีฬาของชั้นปีตัวเอง บรรยากาศโดยรอบครึกครื้นเอิกเกริกผิดกับสภาพอากาศมืดฟ้ามัวฝนรอบทะเลสาบเคยว่างเปล่าไร้สิ่งปลูกสร้างทว่าตอนนี้กลับถูกจัดวางด้วยสี่ที่นั่งอัฒจันทร์เหล็กขนาดใหญ่มหึมาสลักรูปพระอาทิตย์ดวงโตไว้บนยอดสูงแสงสีทองเรืองรองดูมีมนต์ขลังส่องสว่างจากอัฒจันทร์ยามต้องกับไฟสปอร์ตไลท์เห็นเด่งเป็นสง่าแม้ลูคจะอยู่ห่างจากมันค่อนข้างไกลแต่เขาก็สามารถมองเห็นได้ว่าที่นั่งส่วนมากถูกจับจองไปเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงแต่อัฒจันทร์หมายเลขสี่ที่ยังพอมีที่ว่างเหลืออยู่เกือบครึ่งหนึ่ง

“สวัสดีและยินดีต้อนรับพี่น้องชาวโกลเด็นฟอร์เธ่ทุกคน ผมในฐานะอธิการบดีของมหาวิทยาลัยได้รับเชิญมาเป็นผู้เปิดงานกีฬาในปีนี้--” เสียงประกาศของชายมีอายุผู้หนึ่งดังออกมาจากเครื่องกระจายเสียงที่ติดอยู่กับเสาใกล้ๆ

            “--จากนี้ผมขอมอบหน้าที่ต่อให้กับคุณทิฟฟานี โจนส์ไอดอลขวัญใจวัยรุ่นที่ได้ให้เกียรติมาเป็นพิธีกรของเราในวันนี้” 

            “สวัสดีค่ะผู้ชมทุกท่าน การแข่งขันจะเริ่มในอีกไม่ช้า โปรดรออีกสักครู่นะคะ--” เสียงเล็ก ๆน่ารักของสาวน้อยเจ้าของร่างบางผู้มีปอยผมสีฟ้านีออนเรียกเสียงร้องฮือดังกึกก้องจากเด็กนักเรียน 

            “--ประกาศนะคะ นักกีฬาตัวแทนปี 1 และ ปี 4กรุณามารายงานตัวที่โป๊ะทองคำในเวลานี้ด้วยค่ะ”

            “เด็กปี 1 มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ --” เสียงแหบห้าวดังขึ้นจากข้างหลังเรียกความสนใจของลูคจากทิฟฟานี 

เด็กหนุ่มรูปร่างล่ำสันในกางเกงว่ายน้ำสีเหลืองมัสตาร์ดคนหนึ่งเดินปรี่เข้ามาหาด้วยท่าทารีบร้อน

            “--พวกอาจารย์กำลังตามหาตัวนายกันให้วุ่น พลอยซวยทำเอาฉันกับพี่ปี 3ต้องช่วยเขาหาเลยเนี่ย” เด็กปีสองพูดบ่นเสียงเจือความไม่สบอารมณ์

“ไม่รู้หรือไงว่าการแข่งกำลังจะเริ่มในอีก 5 นาทีนี้แล้ว”รุ่นพี่กวักมือเรียกแบบขอไปที ก่อนจะออกเดินนำลิ่วไป

โป๊ะทองคำที่ว่าคือจุดเริ่มต้นของการแข่งขันในครั้งนี้ระหว่างเดินกลับไปยังโป๊ะ เด็กนักเรียนมากหน้าหลายตาต่างเดินมารุมล้อมมองดูบ้างก็คว้ากล้องถ่ายภาพขึ้นมาสาดแสงแฟลชเข้าตาเต็ม ๆ จนเขาอดรู้สึกรำคาญไม่ได้ผิดกับรุ่นพี่ปีสองที่เดินลอยหน้าโบกไม้โบกมือให้กับทุกคนราวกับตนเองเป็นดาราชื่อดังนำหน้าไปไกลแล้ว

“หาตัวเจอสักทีนะนักกีฬาตัวแทนของปี 1 ตามหาตัวสะยากเชียว-- เดินหน้ามุ่ยอย่างนั้นทำไมนายกำลังถูกถ่ายรูปไปลงหน้าหนึ่งวีคลีย์ฟอร์เธ่อยู่ไม่รู้หรือไง --ฉันว่าเขาคงรู้สึกตื่นเต้นพิลึก ก็กำลังจะเริ่มแข่งแล้วนี่เนอะ --คุณลูคคงไม่ปวดท้องขึ้นมากระทันหันหรอกใช่ไหมครับ เขาจะไหวไหมเนี่ย” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจากฝูงเด็กที่รุมล้อมเขาอยู่ทางขวามือ เพื่อน ๆทุกคนกำลังยืนกันอยู่พร้อมหน้าทุกคนยกเว้นเจ้าตัวแสบที่คงกำลังนอนรักษาตัวอยู่ในคลินิกของเบ็นจามิน 

ลูคนึกย้อนกลับไปนับจากคืนวันเกิดเรื่อง เขาก็เอาแต่หมกตัวซ้อมว่ายน้ำอยู่ที่บึงลิตเติลดิวอย่างเอาเป็นเอาตายทำให้ไม่ได้เจอหน้าเพื่อนเลยสักคน เพราะฉะนั้นการได้เจอหน้าเพื่อน ๆก่อนเริ่มแข่งจึงเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาอย่างอดไม่ได้

“มาทำอะไรกันตรงนี้ ฉันนึกว่าไปนั่งบนนั้นกันหมดแล้ว” ลูคบุ้ยใบ้ไปยังอัฒจันทร์ตรงหน้า

“เหอะ พอดีว่ามีใครบางคนอยากจะเจอนายเป็นพิเศษน่ะสิ” สีหน้ายิ้มแย้มของเบ็นจามินเริ่มงองุ้มหลังถูกอุ้งมือปริศนาขยี้เข้าที่หัวจนฟูฟ่องจากด้านหลัง

“ไงเพื่อนรัก” ซิดจ์กดหัวเบ็นจามินลงจนหน้าทิ่มเพียงแค่มองหน้าลูคก็รู้ว่าซิดจ์ยังอาการไม่ดีขึ้น

“คุณหมอให้นายออกมาจากคลินิกได้แล้วเหรอ” ลูคพูดด้วยน้ำเสียงวิตกแม้ว่ามันจะแฝงไว้ด้วยความดีใจอยู่ไม่ใช่น้อยซิดจ์ส่ายหน้า

“ก็แค่อาศัยความช่วยเหลือจากลูกเจ้าของบ้านไม่มีอะไรมาหยุดฉันจากการแข่งของนายได้หรอก” ซิดจ์แยกเขี้ยว

“เอาเป็นว่าพวกเรายืนดูอยู่ตรงแถวโป๊ะทองคำก็แล้วกันนะ” ชินตัดบทเมื่อเห็นรุ่นพี่ปีสองเดินปรี่กลับมาคว้าแขนลากเขาไปยืนยังโป๊ะทองคำ

หลังจากพยายามแหวกฝูงเด็กนักเรียนอยู่อย่างยากเย็นลูคและพี่ปีสองก็เดินมาถึงยังโป๊ะทองคำเป็นที่เรียบร้อยและกำลังยืนเผชิญหน้ากับเด็กทั้งมหาลัย 

เขาเห็นรุ่นพี่กางเกงส้มคนหนึ่งยืนอยู่บนโป๊ะก่อนหน้านี้แล้วคงจะเป็นนักแข่งของปีสาม ลูคคิดในใจพลางหันมองไปรอบ ๆ พื้นที่โป๊ะทองคำเลยไปยังโพเดียมของทิฟฟานีซึ่งมีระฆังสีทองใบใหญ่แขวนลอยอยู่ถัดออกไปไม่ไกลนักมีโป๊ะสีขาวนวลลอยอยู่กลางผืนน้ำ

            “พอได้ยินชื่อตัวเองแล้วให้หันหลังไปที่ทะเลสาบนะ” รุ่นพี่กางเกงเหลืองกระซิบกระซาบบอกเขาก่อนจะโบกไม้โบกมือให้กับกลุ่มผู้ชมบนอัฒจันทร์หลังที่สองเขาเห็นคณะอาจารย์กำลังนั่งอยู่บนที่นั่งชั้นหน้าสุดอาจารย์โจชัวก็นั่งอยู่ในนั้นด้วยกำลังยักคิ้วหลิ่วตาให้เขาราวกับพยายามให้กำลังใจเขาอย่างไหงอย่างงั้น

            “สำหรับกติกาในการแข่งครั้งนี้นะคะ --” ทิฟฟานีเริ่มประกาศผ่านไมโครโฟนอีกครั้ง“-- หลังจากได้ยินเสียงระฆังผู้แข่งขันต้องออกว่ายจากจุดปล่อยตัวไปยังสุดฝั่งของทะเลสาบแล้วกลับมาที่โป๊ะทองคำขาวซึ่งคือเส้นชัย” 

เธอพูดสะดุดราวกับว่ามองหาตัวหนังสือบนสคริปไม่เจอ

“สำหรับผู้เข้าแข่งขันในปีนี้ ได้แก่ ลูค ไวท์ เป็นตัวแทนของชั้นปี 1”ลูคหันหลังกลับตามที่รุ่นพี่บอกก่อนที่เสียงร้องเชียร์ให้กำลังใจจะดังกระหึ่มมาจากอัฒจันทร์ฤดูใบไม้ผลิ

“บรูคลิน เบย์ ตัวแทนของชั้นปีที่ 2” 

ลูคหันมองรุ่นพี่กางเกงเหลืองที่ยืนอยู่ข้างๆ หันกลับมาทางเดียวกับเขาตามมาด้วยเสียงกู่ร้องเรียกแรงใจดังขึ้นจากอัฒจันทร์ฤดูร้อน

“คาร์มีล ฟอสเตอร์ ตัวแทนของชั้นปีที่ 3” พิธีกรสาวหยุดชั่วครู่รอให้เสียงร้องเชียร์จากอัฒจันทร์ฤดูใบไม้ร่วงเงียบลง

เด็กผิวแทนกางเกงส้มที่อยู่ถัดออกไปจากเขาหันมาทางเดียวกัน

“และเบอมิวด์ แกรนด์โกสต์ ตัวแทนของชั้นปีที่ 4 ค่ะ”ทิฟฟานีกล่าวเสร็จก็ทิ้งช่วงอีกครั้งหวังให้ผู้ชมส่งเสียงเชียร์แต่ทว่าอัฒจันทร์ทั้งสี่กลับเงียบกริบราวกับป่าช้าไม่ต่างจากลูคที่ได้แต่ยืนทำหน้าอึ้ง

ที่สุดโป๊ะเหล็กเขาเห็นรุ่นพี่เบอมิวด์เดินตรงมาจากริมฝั่งทะเลสาบ ใบหน้างอหงิกฉายแววไม่สบอารมณ์อยู่เหนือต้นคอผอมโซจนกระดูกไหปลาร้าปูดออกเป็นสันต่ำลงไปคือซี่โครงโผล่เป็นริ้วเด่นอยู่รอบหน้าท้องแบนราบลูคไม่นึกมาก่อนเลยว่าเบอมิวด์จะตัวผอมซูบมากขนาดนี้เพราะเท่าที่ผ่านมาเขามักจะเห็นรุ่นพี่ใส่เสื้อหนาหลายชั้นจนดูเหมือนคนตัวใหญ่

“เป็นอะไรไป อย่าบอกว่านายกลัว” เบอมิวด์พูดเสียงแหบแห้งทันทีที่เดินมาถึงจุดปล่อยตัวใบหน้าแสยะยิ้มพราวเล่ห์เหลี่ยมกำลังจ้องลูคราวกับพยายามจะกินเลือดกินเนื้อเขาให้จงได้

            ลูคไม่พูดอะไรตอบเพียงแค่จ้องมองไปในดวงตาที่มืดมิดราวหลุมดำอย่างท้าทายเรียกริมฝีปากของรุ่นพี่กลับไปงองุ้มลงอีกครั้ง

“เตรียมตัว...” เสียงประกาศของทิฟฟานีดังขึ้นขัดจังหวะ

            น้ำในทะเลสาบใสสะอาดจนมองเห็นทัศนียภาพแห่งความว่างเปล่าใต้น้ำลูคคิดว่าทะเลสาบนี้คงจะลึกกว่าบึงลิตเติลดิวมากโขในยามนี้ซึ่งท้องฟ้ามืดมัวด้วยเมฆฝน ยิ่งทำให้ทะเลสาบดูเวิ้งว้างน่ากลัว

            แก๊งงงงงง!

            เสียงตีระฆังดังก้องไปทั่วบริเวณริมทะเลสาบตามมาด้วยเสียงน้ำกระเซ็นจากแรงกระโดดของผู้เข้าแข่งขันทั้งสี่สัมผัสของน้ำเย็นสดชื่นกระทบร่างของลูค