มนตรีใช้ลูกตาเพ่งมองวิมลมานานแล้วตั้งแต่ก่อนขึ้นรถไฟฟ้า มนตรีรู้สึกว่าวิมลจับจ้องอยู่กับโทรศัพท์มือถือมากเกินไป คอของวิมลหักก้มจนเสียบุคลิก มนตรีนึกถึงลูกๆ ของเขาและภาวนาต่อพระเสื้อเมืองพระทรงเมืองขอให้ลูกๆ ของเขาอย่าเป็นแบบวิมล ส่วนวิมลก้มหน้าหัวเราะคิกคักกับคลิปวิดีโอที่มนตรีถูกแอบถ่ายที่ไปทะเลาะกับแม่ค้าในตลาดนัด คลิปนี้โด่งดังมากในอินเตอร์เนตมันจะไม่โด่งดังได้อย่างไรที่ผู้ชายวัยกลางคนหัวล้านโดนแม่ค้ายีหัวด้วยเส้นขนมจีนวิมลคิดว่าคงไม่มีอะไรที่จะตลกไปกว่านี้แล้ว วิมลเงยหน้าละจากโทรศัพท์มือถือปะกับใบหน้าเหม่อลอยของบรรเจิดศรีแล้วก็นึกตำหนิที่บรรเจิดศรีปล่อยเวลาที่แม้จะมีเพียงเล็กน้อยบนรถไฟฟ้าให้ว่างเปล่าไปกับอาการซึมกระทือ วิมลคิดว่ามันไร้สาระมากที่ยืนเหม่อมองวิวนอกรถไฟฟ้าสู้เอาสายตามาจ้องในโทรศัพท์มือถือยังจะทำให้ได้รับรู้อะไรเสียมากกว่า บรรเจิดศรีเหม่อออกไปนอกรถ พรุ่งนี้จะทำอย่างไรกับค่ารักษาแม่ที่โรงพยาบาล บรรเจิดศรีไม่มีเงินเลย เงินก้อนสุดท้ายเธอเพิ่งจ่ายให้โรงพยาบาลเก่าไป ในตอนนี้บรรเจิดศรีไม่มีแม้กระทั่งเครดิตล่วงหน้า ไม่มีใครที่จะหยิบยื่นเงินมาให้ แม้การเดินทางด้วยรถไฟฟ้าหนนี้ก็เป็นความบังเอิญที่พนักงานออฟฟิศคนหนึ่งยื่นตั๋วรายวันให้เธอเพราะเขาไม่ใช้แล้ว นึกแล้วในความทุกข์ของบรรเจิดศรีก็ยังมีโชคดีเล็กๆ อยู่บ้างที่ยังมีคนเมตตา บรรเจิดศรีจึงยกเลิกความคิดที่จะลงที่สถานีรถไฟฟ้าหน้าเพื่อกระโดดลงไปยังถนน


เสียงเสียดของล้อรถไฟฟ้าดังเอี๊ยดๆ ไร้ความบรรจงหยุดจอดส่งคนที่สถานีรถไฟฟ้า ปรมมองหน้ามนตรี วิมล บรรเจิดศรีและคนอื่นอีกหลายสิบคนบนรถไฟฟ้าคันนี้ มันเป็นเคราะห์กรรมของปรมที่ต้องมารับรู้ความนึกคิดของคนทุกคนที่เขาพบเจอ ปรมออกจากสถานีรถไฟฟ้าเดินผ่านวงดนตรีวณิพกตาบอดขอความเมตตารับเศษเงินที่ไม่มีใครใช้เพื่อประทังชีวิตโดยแลกกับเสียงร้องและเสียงดนตรีของพวกเขา


I’m a creep
I’m a weirdo
What the hell am I doing here?
I don’t belong here
I don’t belong here


เป็นชั่วขณะเดียวที่ปรมไม่สามารถรับรู้จิตใจหรือความนึกคิดของผู้อื่น ยังพอมีแง่มุมดีๆ กับเขาอยู่บ้าง ปรมรำพันกับตัวเองก่อนที่อยู่ดีๆ ฝนก็ตกลงมาทั้งที่เวลายังอยู่กลางฤดูหนาว

......
เสียงคนด่าขรมกึกก้องในหัวปรม