ที่พิมพ์ ๆ ลบ ๆ ฉบับนี้ก็พิมพ์ ๆ ลบ ๆ อีกแล้ว
แต่ดีหน่อยหละ

ไม่พิมพ์ไปร้องไห้ไปเหมือนครั้งก่อนแล้วนะ

เมื่อคืนมีโอกาสได้คุยกับเขาในหลายเรื่อง รวมถึงเรื่องความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขาด้วย

รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยแหละที่กล้าคุยกับเขาสักที
แต่แบบไม่รู้ว่า ...อารมณ์เหมือนเราที่นั่งแกะสายหูฟังที่พันกันออกเรื่อย ๆทีละปม 

แต่มันไม่ได้เป็นการแกะที่ช่วยกันแกะเท่าไหร่น่ะสิ

เหมือนอีกคนแกะ แต่อีกคนก็นั่งขอโทษที่ทำให้มันพันกัน

แต่รวม ๆ แล้วสบายใจแล้วหละ ว่าบทสรุปก็เป็นเพื่อนกัน

เป็นเพื่อนที่อาจจะหวังว่าสักสันนึงจะปราศจากความรู้สึกดี ๆ ได้ 

ไม่ได้บอกไปว่ารู้สึกมากขนาดไหนเพราะคิดว่า ตรงนั้น 

สายตาคู่นั้นที่นั่งมองกัน ไม่ได้อยากรู้อีกแล้วว่าอีกคนรู้สึกยังไง

ทั้ง ๆ ที่สายตาอีกคนจ้องมองแล้วพูดในใจเสียงดังว่า

"ถ้าแกรู้สึกได้ว่าฉันรู้สึกอะไรสักค่อนนึงของฉันก็คงดี"

แต่น่าเสียดาย

เขาบอกว่าคนดี ๆ บนโลกนี้มีเยอะแยะ เขาไม่ใช่คนดี


มันอาจจะดูงี่เง่าที่ยังไงก็ยังเป็นแก ให้ไม่เจอกันอย่างที่แกบอกก็ยังชอบแก

ตลกเนาะ ทั้ง ๆ ที่วันนั้นจะมาบอกแกเองว่า เลิกชอบได้แล้ว มูฟได้แล้วแต่จริง ๆคือ 

you had me at "your smile" จริง ๆ 


ขอบคุณสายตาอบอุ่นที่มองมา
ขอบคุณยิ้มอบอุ่นที่ยิ้มให้กัน
ขอบคุณมืออบอุ่นที่เอื้อมมาจับ
แล้วก็ขอบคุณแกที่เป็นแกนั่นแหละ 

ที่บอกว่าชอบแกเพราะใส่ชุดไทยคือโกหก ชอบเพราะแกเป็นแก ถึงวันนี้แกจะหนีเราไปอยู่ดาวอังคาร หรือใส่ชุดนักบินอวกาศ มองไม่เห็นหน้า เราก็ยังจะยืนยันว่า เราชอบแก ชอบมาก ๆ ไม่มีที่มา ไม่มีที่ไป