เหตุการณ์ก่อนหน้า: [หน้าหลักฟิค]
หลัง Dinner :
ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกว่าดินเนอร์คืนนี้พิเศษมากทั้งที่อาหารที่เพิ่งกินเข้าไปน่ะมันธรรมดาสุดๆ แล้วเท็นจังเองก็ดูเอ็นจอยกับมื้อนี้ไม่แพ้กัน ผมเดาว่าเค้าเองอยากจะรีบไปช็อปปิ้งก็เลยพาผมไปนั่งกินเบอร์เกอร์หน้าตาธรรมดาๆในฟู้ดคอร์ดอะแหละ
ตลกดีนะ กินแค่เบอร์เกอร์กับหอมทอด แต่ผมกลับรู้สึกเจริญอาหารสุดๆไปเลย นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังจะต้องลองเสื้อผ้าต่อหน้าเท็นจัง ผมคงจะสั่งเบอร์เกอร์บุลโกกินั่นมากินอีก
“เท็นจัง เอาตัวนี้ดีมั้ย น่ารักดี” เราสองคนเดินดูเสื้อผ้าไปเรื่อยๆ แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับเสื้อแขนยาว สีชมพูอ่อน คอกว้างๆ กว้างมากเลย ไม่รู้เสื้อผู้หญิงหรือผู้ชาย รู้แค่ว่าไซส์นี้เท็นจังน่าจะใส่ได้พอดี
“ไม่เอา แขนเสื้อมันยาวไป” เค้าทำเป็นเมินแต่ผมดึงแขนเอาไว้ เรื่องอะไรจะปล่อยให้รอดตัวไปได้ง่ายๆ คิดจะเนียนไม่ยอมลองเสื้อให้ผมดูอะดิ
“กลัวเสื้อจะกินมือแล้วดูไม่ขรึมพอรึไง น่า~ลองใส่ให้ดูหน่อย เท็นจังเหมาะกับสีชมพูจะตาย”
“ชมพูพาสเทลมันดูเด็กไป พี่ไม่กล้าใส่ออกไปข้างนอกหรอก”แน่ะ ยังจะดื้อ สงสัยเขิน กลัวโดนจับถอดแน่ๆ ขนาดผมมั่นใจหุ่นตัวเองอยู่แล้ว พอคิดว่าจะมีเท็นจังอยู่ในห้องลองชุดด้วยอีกคน ผมยังอยากจะโผลงไปวิดพื้นสักร้อยที แพ็คจะได้ขึ้นชัด ไม่ดูผอมเก้งก้างเกินไป
“ก็ไม่ต้องออกไปไหนก็ได้ ซื้อมาใส่อยู่บ้านกับผมไง ป่ะ รีบไปลองกันดีกว่า”ผมคว้าเสื้อสีชมพูตัวนั้นมา แล้วลากแขนเท็นจังมุ่งหน้าสู่ห้องลองเสื้อ แต่ผู้ปกครองของผมกลับไม่ให้ความร่วมมือเอาซะเลย
“ไม่เอา พี่ไม่ชอบตัวนี้ ทำไมหนูไม่ไปเดินดูเสื้อเชิ้ตไว้ใส่ไปเรียน ทำเรื่องสำคัญให้เสร็จก่อนสิ” เท็นจังทำเสียงเข้ม พยายามต่อรอง แต่หน้าเหน้อนี่ไปหมดแล้ว ผมรู้น่าว่าเขิน
“อ้าว ก็ผมต้องซื้อหลายชุด มันน่าจะเสร็จช้าถูกมั้ย เท็นจังไม่ได้อยากซื้ออะไรมากก็จัดการให้เสร็จก่อนสิ นี่คิดจะเบี้ยวกันใช่มะ เกิดป๊อดขึ้นมาเลยไม่กล้าให้ผมช่วยถอดล่ะสิ” เหอะ สะบัดให้ตายแขนเท็นจังก็ไม่หลุดจากมือผมหรอก ข้อมือเล็กแค่นี้ถ้าไม่กลัวเค้าเจ็บ ผมจะบีบแน่นกว่านี้ก็ยังได้
“เปล่าเลย พี่ก็แค่อยากเลือกเองให้ถูกใจ แล้วหลังจากนั้นหนูจะช่วยถอดหรือช่วยใส่ ก็ตามสบายเลย”
“เฮ้ย เท็นจังพูดจริงอ่ะ” ทำเป็นถามไปงั้นแหละ ตาผมนี่กวาดยาวไปถึงโน่น กำลังเล็งหาห้องลองชุดที่ดูเป็นส่วนตัวที่สุดไงล่ะ ส่วนเหตุผลคืออะไรน่ะเหรอ..ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
“จะพูดเล่นทำไมล่ะ หนูเดินตามพี่มาแล้วกัน ถ้าพี่เลือกได้เมื่อไหร่ หนูแทยงต้องช่วยพาไปลองด้วยนะ”เท็นจังหันมายิ้มหวานเหมือนกำลังสะกดจิตให้ผมเดินตามเค้าไปเงียบๆ แต่เอาจริงๆเลยนะ ตอนนี้ใจผมไม่ค่อยเงียบเท่าไหร่หรอก ผมยังจำได้ วันแรกที่ผมเจอเท็นจังใส่เสื้อคลุมอาบน้ำเดินมาคุยด้วย แค่ได้เห็นโน่นนิดเห็นนี่หน่อยก็ทำเอาแทบนอนไม่หลับ ใครจะไปคิดล่ะว่า วันนี้ผู้ปกครองคนสวยจะเปิดโอกาสให้เด็กอย่างผมช่วย 'ถอด' เพื่อยืนยันความ ‘แมน’ ของตัวเอง นี่มันกำไรเห็นๆ
ตื่นเต้นชะมัด กลัวหน้ามืด หมายถึงหน้ามืดแบบที่ไม่ได้จะเป็นลม แต่อาจจะทำอย่างอื่น..ถ้าบางคนน่ารักเกินไป เฮ้ย! ไม่มุกนะเนี่ย ผมกลัวตัวเองจะเผลอทำอะไรเกินเลยไปเหมือนกันนะ
“หนูแทยง พี่เลือกได้แล้ว มาช่วยถอดหน่อยเร็ว”เท็นจังเดินมาเกาะแขนผมแล้วขอร้อง ทำหน้าอย่างน่ารักเลย เย็นไว้ไทเลอร์ นายยังตายตอนนี้ไม่ได้
แต่เดี๋ยวนะ ทำไมไม่ไปห้องลองเสื้อล่ะเท็นจังนั่งลงทำไม ม้านั่งตรงนี้มีไว้เพื่อใคร หรือเอาไว้ให้ผู้ชายนั่งรอแฟนเลือกเสื้อผ้า
“อ้าว มาเร็วๆสิ หยิบคู่นั้นมาให้พี่ด้วย”ผู้ปกครองตัวร้ายเอียงคอมองแล้วยิ้มเย็นนิ้วสวยๆชี้ไปที่รองเท้าผ้าใบสามคู่ที่วางเรียงกันอยู่
“เท็นจังจะให้ผมทำอะไร ลองรองเท้าเนี่ยนะไม่เอาดิ้ จะให้ลองเสื้อ”
“ก็พี่เลือกตั้งนานแล้วไม่มีเสื้อถูกใจเลยนี่นา หนูอย่างอแงสิ รีบมาช่วยถอดคู่นี้แล้วใส่คู่สีชมพูให้พี่ที” โวะ! ไหนเมื่อกี๊บอกว่าไม่ชอบชมพูพาสเทลไง นี่มันสีเดียวกับเสื้อที่ผมเพิ่งเลือกให้ชัดๆ เท็นจังจะร้ายเกินไปแล้วนะ
FYI : คืนนี้ผมเสียรู้ผู้ใหญ่เข้าให้อีกรอบแล้ว แถมยังแก้ไขอะไรไม่ได้ ทำได้แค่คุกเข่าลง ค่อยๆช่วยถอดรองเท้าของเจ้าหญิง(?)ที่นั่งอมยิ้ม เอามือมาลูบหัวผมเบาๆด้วยความเอ็นดู
“ฝากไว้ก่อนเถอะ เท็นจัง”ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ แต่เค้าได้ยินแน่ๆ
“น่ารักจริงๆเลยน้า~หนูแทยงเนี่ย เดี๋ยวพี่ค่อยพาไปเลี้ยงไอติมนะ”
ผมโมโหจนอยากจับขาเท็นจังขึ้นมางับให้จมเขี้ยว..แต่ทำไม่ลง
ผมกลัวขาเค้าเป็นรอย
เฮ้อ..
กลับไปอ่านฟิคต่อ : [ Zehn - TAETEN]
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in