มีเด็กใหม่ย้ายเข้ามา และอาจารย์มอบหมายความรับผิดชอบนี้ให้เป็นของอึนจีวอน 

จีวอนมองเพื่อนใหม่ที่กำลังเล่นบาสอยู่ในสนามกับเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆ ผู้ชายตัวเล็กที่ไม่สูงนักแต่สามารถเล่นบาสได้อย่างคล่องแคล่วยิ่งกว่าเขาเสียอีก

คังซองฮุนย้ายมาได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว หมอนี่ปรับตัวเร็วและเข้ากันได้ดีกับเพื่อนทุกคน แต่ทำไมสิ่งที่จีวอนได้ยินมาก่อนหน้านี้ถึงตรงกันข้าม

"ซองฮุนมาบอกครูว่าเขาไม่มีเพื่อนเลย ยังปรับตัวไม่ค่อยได้ แล้วครูก็เห็นว่าเธอสองคนมาจากประเทศเดียวกัน เพราะฉะนั้นเธอก็ดูๆ เพื่อนหน่อยนะจีวอน"

ไม่มีเพื่อน?

ปรับตัวไม่ได้?

แล้วสิ่งที่จีวอนเห็นอยู่ตรงหน้านี่คืออะไร 

"โทษที รอนานมั้ย"

เสียงของเพื่อนใหม่หยุดความคิดของจีวอน

"เล่นเพลินไปหน่อยอะ ขอโทษนะพี่" ซองฮุนพูดขึ้นมาในตอนที่ทั้งสองคนเดินผ่านสนามฟุตบอล

จีวอนขมวดคิ้วกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป 

"ผมถามเพื่อนที่เล่นบาสด้วยกันเมื่อกี้ มันบอกว่าพี่อายุมากกว่าผมสองปี"

"ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้"

"พอรู้ว่าพี่อายุมากกว่า แล้วไม่เรียกพี่มันรู้สึกแปลกๆ"

"ตามใจ"

จีวอนรู้สึกได้ว่าคนข้างๆ หยุดเดิน จึงหันกลับไปมอง ซองฮุนยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ทำให้บางสิ่งเปลี่ยนไป

"งั้นตอนนี้เราก็เป็นพี่น้องกันแล้วนะ ถ้าพี่ไปไหนผมจะไปด้วย หรือถ้าผมไปไหนพี่ก็ต้องไปด้วย ตัวติดกันเป็นแพคคู่เลยตกลงมั้ยพี่"

จีวอนมองไปที่รอยยิ้มนั้นของซองฮุน

รอยยิ้มของเด็กผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชาย เพื่อน และคนที่จีวอนรักมากที่สุด

"อืม"

"สัญญากันแล้วนะพี่ ถ้ามีพี่ก็ต้องมีผม ถ้ามีจีวอนต้องมีซองฮุน ถ้ามีอึนต้องมีคัง แนบชิดติดกันแบบนี้ตลอดไป"

"สัญญา"

ตอนนี้จีวอนเข้าใจแล้ว ว่ามันไม่ใช่ว่าซองฮุนไม่มีเพื่อน แต่เพราะซองฮุนยังไม่ได้เป็นเพื่อนกับคนที่อยากเป็นต่างหาก

%