“You get a strange feeling when you're about to leave a place, 

I told him, 

like you'll not only miss the people you love but 

you'll miss the person you are now at this time and this place, 

because you'll never be this way ever again.”

― Azar Nafisi, Reading Lolita in Tehran: A Memoir in Books

ผมเหม่อมองหน้าจอสีขาวสว่างจ้าที่ปรากฏเรื่องสั้นจากนักเขียนนิรนามตรงหน้า

ก่อนจะกดถูกใจด้วยใบหน้าที่มีริมฝีปากเป็นเส้นตรงประดับ

ผมเหม่อคิดตามเรื่องราวที่อ่านพลางถอนหายใจออกมาเป็นควันสีเทากลิ่นมิ้นท์จากแท่งบุหรี่สีขาวที่ถูกจุดมาสักพัก

ท้องฟ้าสีส้มอ่อนยามโพล้เพล้ที่ประดับด้วยเสียงคุยเจื้อยแจ้วของฝูงนกนางนวลพร้อมเสียงตอบรับจากคลื่นทะเล

กาแฟดำที่เคยร้อนในแก้วกระเบื้องสีขาวที่มีรอยบิ่นจากความไม่ระวังของใครสักคนถูกผมลิ้มรส

ความขมปร่าและเย็นชืดพร้อมรสแปลกประหลาดของควันบุหรี่ผสมปนเปจนผู้รับรสถอนหายใจออกมา

I am just a fool to keep on chasing after nothing great

“อย่าไปเลยนะ” เด็กสาวชาวเม็กซิกันเอ่ยคำตัดพ้อ พร้อมรอยยิ้มที่จากไปของเธอเป็นฉากต่อไปที่ฉายขึ้นมาในภาพยนต์ที่มีผมเป็นผู้ชมเพียงคนเดียว

“ถ้าคุณไปคุณต้องกลับมาเจอกันอีกนะ” ใบหน้าฉายแววคาดหวังระคนผิดหวังของคนหลายคนในความทรงจำแทรกมาตามหลัง

“ไม่ชอบเลย คุณจากเราไปแบบนี้” หลายใบหน้าผ่านมาในความทรงจำ ก่อนจากไปเมื่อควันสีเทาจากบุหรี่ในมือถูกบี้ลง

แก้วกระเบื้องที่ไม่สมบูรณ์ถูกวางไว้ริมหน้าต่างข้างกันกับแจกันโปร่งใสที่ใส่ดอกไฮเดรนเยียสีฟ้า

เสียงคลื่นดังเป็นจังหวะเข้ากันกับเพลงโปรดที่ดังขั้นจากแผ่นไวนิลสีดำมุมผนังห้อง

ผมเดินออกไปข้างนอกด้วยเท้าเปลือยเปล่า

สัมผัสหยาบระคนนุ่มเท้าจากทรายสีเนื้ออ่อนคล้ายกำลังปลอบประโลมตัวผม

เหม่อมองเรือประมงที่ค่อยๆใกล้ฝั่งเรื่อยๆพร้อมพระอาทิตย์ที่กำลังจากท้องฟ้าไปด้วยความรู้สึกอึมครึ้ม


ก้อนหินผ่านกลายเป็นเม็ดทราย
หยาดฝนระเหยกลายเป็นไอ
ไม่เคยมีสิ่งใดคงอยู่ตลอดกาล


ถึงผมจะรู้ความจริงข้อนั้นก็ตาม
แต่ความจริงนั้นแหละที่ยากเหลือเกินจะให้ผมยอมรับ

Call me on the phone at three, I talk to you while half asleep

“เรายังรอคุณอยู่นะ” 

รอยยิ้มประหลาดถูกวาดลงบนใบหน้าของผมพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอที่ตีบตันขึ้นจากกลั้นความโศกเศร้าที่กำลังเอ่อล้นภายในตัวตนของตนเอง

อาจเพราะผมรู้มาตั้งแต่ต้นแล้วว่าจริงๆผมคงจะดีกว่าหากอยู่คนเดียว

อาจเพราะกลัวความเจ็บช้ำจากความทรงจำ

อาจเพราะรู้ว่าถ้าหากเรารู้จักใครสักคนมากขึ้น การจากลามันจะยากกว่าเดิม

ไม่ใช่ไม่อยากตอบ ไม่ใช่ว่าผมนั้นอยากเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย



เสียงคลื่นพร้อมแรงลมที่ล้อมรอบผมคล้ายพัดโบกไฟแห่งความเศร้าในตัวผมเป็นอย่างดี

สิบเจ็ดปีที่ผ่านมา ผมทิ้งคนในความทรงจำไปแล้วกี่คนกัน

พลางควันสีเทาจากบุหรี่นั้นติดขึ้นมาอีกครั้งจากบุหรี่มวนใหม่ในมือ

โศกนาฎกรรมครั้งใหญ่คือการที่ผมไม่สามารถทำใจเติบโตได้

I’m a shithead son and I’m bad at growing up

นั่นคือผมจริงๆ

Rant to me I like the sound, I like your voice, I like your mouth

ผ่านทางหน้าต่างของความรู้สึกหรือดวงตา

โอเค ความกังวลจากการจากลากำลังทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง

นั่นคงเป็นสาเหตุที่คนรอบตัว ณ ตอนนี้เริ่มเอ่ยปากเตือนผมที่ได้สร้างความรำคาญให้เธอนั้น

พูดกันว่าอย่าได้หว่านวัชพืชลงบนสวนไลแลคเลย

เพราะมันจะ เยอะ เกินไป




ขอโทษ

พูดไปไม่รู้กี่รอบจนคนฟังบอกว่ามันช่างดูไร้ค่า

ผมขอโทษ

มันเป็นเพียงคำเดียวที่ผมสามารถพูดออกมาได้หลังความรู้สึกที่หลากหลายผ่านการกรองคิด




เยี่ยมไปเลยการเติบโต ช่างน่าชิงชังเหลือเกินความสัมพันธ์ที่ผมยึดติด

คุณจะปล่อยมือผมไปก็ได้หากมือคุณเริ่มล้า

ไม่ต้องฝืนกำมือไว้

ได้โปรดอย่าบอกผมว่าผมคิดไปเอง

เหมือนผมนั่นแหละ คุณไม่รู้หรอกว่าคนถูกกุมมือเช่นผมรับรู้อะไรบ้างจากการกระทำของคุณ

ผมอาจจับจ้องเพียงใบหน้าของคุณและบทสนทนาที่ไม่มีเสียงของเรา

แต่สัมผัสอันน่าเหนื่อยใจเพราะการกระทำในอดีตของผมเป็นต้นเหตุ

ผมหลีกหนีที่จะคุยกับคุณมาก่อน

ผมหวาดกลัวกับการเผชิญหน้าคุณมาแล้ว

ผมได้อ้อนวอนต่อดวงดาวที่กำลังถูกดวงจันทร์บดบังว่าขอให้คุณยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

อาจดูหนักหนาไปสำหรับคำขอของคนที่แสนจะเห็นแก่ตัว

และผมนั้นช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน

ดังนั้น 

คุณปล่อยมือผมได้นะ

แต่ผมขอ

มันอาจเป็นคำขอครั้งสุดท้าย

ช่วยหันมากอดผมพร้อมบอกผมก่อนที่คุณจะหายไป

ช่วยบอกผมก่อนได้มั้ยว่าคุณจะปล่อยผมแล้ว

แล้วเราจะกลายเป็นคนในความทรงจำของกันและกัน

Look in the mirror, I love that boy, don't hurt my dear, don't hurt my joy

และ

ถึงคุณ กาแฟดำในแก้วเซรามิกบิ่นๆแก้วนั้นที่ผมวางทิ้งไว้ริมหน้าต่างของดอกไฮเดรนเยียสีฟ้า
ที่กำลังร่วงโรยเพราะไม่มีใครดูแล