เมื่อสองชั่วโมงก่อน ผมได้ยินเสียงคำรามของอสูรกายเบื้องบนตัวคุณ คุณกรีดร้อง ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

      คุณเคยเล่าให้ผมฟังว่าคุณปลูกดอกไม้ในสวนเล็กๆอยู่ดอกนึง ผมคิดว่ามันเป็นงานอดิเรกที่น่ารักเหมาะสมกับคุณดี คุณตั้งใจถนอมและพยายามรักษาดอกไม้จนกว่าจะถึงเวลาที่มันเบ่งบาน

      คุณรดน้ำ พรวนดิน มอบปุ๋ยล้ำค่าให้แก่ดอกไม้จนเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวัน คุณมั่นใจว่าเมื่อดอกไม้นี้ถึงฤดูกาลของมัน มันจะต้องสวยงามมากแน่ๆ

      ผมเองก็ชอบดอกไม้ แต่ถ้าให้เลือกระหว่างดอกไม้กับก้อนหิน ผมคงเลือกที่จะอยู่กับก้อนหินมากกว่า อย่างน้อยมันก็คงอยู่ ไม่ตลอดไปแต่ก็ยาวนาน

      วันหนึ่งพระราชาจากเมืองที่ไม่รู้จักก็บุกรุกเข้ามาในสวนเล็กๆของคุณ ในตอนแรกเขาทำเพียงแค่สูดดมและเชยชมดอกไม้เท่านั้น ด้วยวิธีการที่เขาเชยชมทำให้คุณไม่ชอบเขา คุณพยายามสุดความสามารถที่จะปฏิเสธและผลักดันเขาออกไปจากสวนของคุณ

      ที่รัก...ผมบอกคุณว่านั่นไม่ใช่ความผิดของคุณ คุณมีสิทธิ์์ที่จะทำเช่นนั้น เพราะสถานที่แห่งนี้คือสถานที่ของคุณ

      เขาไม่พอใจ ใช้ปลายเท้าเปี่ยมอำนาจเหยียบลงบนดอกไม้ที่ยังไม่บานดอกนั้น 

      คุณหวีดร้อง ผลักเขาออกไป ตื่นตระหนกถึงขีดสุด ดอกไม้ยับยู่ยี่ แต่มันยังคงความสวยงามและยังไม่ถูกทำลายไปเสียทีเดียว คุณถอนหายใจปะปนกับเสียงสะอื้นไห้ พระราชาไม่ได้เกิดความตระหนักรู้หรือรู้สึกผิดแม้แต่น้อย เมื่อวันนี้ดอกไม้ยังไม่บุบสลาย เขาจากไปและกลับมาเยี่ยมชมวันแล้ววันเล่า

     วันแล้ววันเล่าที่คุณครวญคราง ปกป้อง ถะนุถนอม จนกระทั่งบุบสลาย

     ในวันที่ดอกไม้กำลังจะผลิบาน พระราชากลายร่างเป็นอสูรร้าย อสูรช่วงชิงดอกไม้ไป ส่งเสียงคำรามและอาละวาด บดขยี้จนสวนเล็กๆจนแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี

     คุณมีสภาพไม่ต่างจากสวนดอกไม้ คุณเหนื่อยล้า คุณเจ็บปวด เหนือสิ่งอื่นใด คุณรังเกียจการคงอยู่ของตัวเอง

     คัตเตอร์สีเงินประกายวาววับ ความเจ็บปวดตรงข้อมือข้างซ้ายเป็นของจริง คุณสัมผัสได้ถึงเส้นเลือดที่เต้นตุบๆ หัวใจกำลังอ้อนวอนคุณว่าอยากมีชีวิต พยายามสูบฉีดเลือดเพื่อทดแทนในสิ่งที่สูญเสีย ทำหน้าที่ของมันเต็มที่เพื่อยื้อสิ่งสุดท้ายให้คงอยู่ได้นานที่สุด 

     แต่คุณไม่...

     คุณรู้สึกไร้ค่า เปราะบาง ไร้ความสามารถ อ่อนแอและบาดเจ็บสาหัส

     ผมโอบกอดคุณไว้ในอ้อมแขน แตะต้องตัวคุณอย่างเบามือด้วยเกรงว่าคุณจะเจ็บปวดและบุบสลายไปมากกว่านี้

      ลมหายใจค่อยๆแผ่วลง ของเหลวที่เต็มไปด้วยพลังชีวิตไหลออกจากร่างกาย ก่อนจะหยดลงบนพื้น หลังจากนั้นก็เย็นชืดและซีดเซียว

     สุดท้ายแล้ว คุณหลับตาลง...

     ผมประคองมือคุณขึ้น จุมพิตลงไปอย่างอ่อนโยน มอบดอกไม้สีขาวสว่างให้แก่คุณ ช่วงเวลานั้น คุณลืมตาขึ้น ในที่สุดเราก็ได้พบกัน

     ดวงตาของเราสบกันครั้งแรก เนินนานราวกับเป็นกลลวงของนิรันดร์ ก่อนที่กลีบสีขาวสะอาดของดอกไม้จะร่วงโรย จากลาไปตลอดกาลสู่ดินแดนที่ไม่รู้จัก สถานที่ที่คุณจะได้เติบโตและงดงามที่สุด

     เช่นนั้นแล้ว ผมยืนสงบนิ่งแด่คุณที่ไม่อาจได้ยินสิ่งสำคัญที่ผมกระซิบหลังจากนี้