ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองไปยังความมืดมิดข้างหน้า นิ้วมือทั้งสิบดึงทึ้งเส้นผม ถ้อยคำต่างๆถาโถมเข้ามาราวกับคลื่นน้ำที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง ร่างกายคุณเต็มไปด้วยบาดแผล เช่นเดียวกับหัวใจดวงน้อยๆที่เเตกร้าวเต็มไปด้วยรอยกรีดลึก          คุณกลับมายืนที่จุดเดิมอีกครั้ง
บนยอดตึกระฟ้านั้นยังคงเหมือนเดิม คุณปล่อยให้ความเงียบครอบงำตัวคุณ หวังจากก้นเบื้องลึกของจิตใจว่ามันจะช่วยปลอบประโลมคุณ ความมืดมิดข้างหน้าที่คุณเคยกังวลและหวาดกลัวเหลือเกินว่าจะพลัดตกลงไปนั้นช่างดึงดูดอย่างนึกประหลาดใจ ดวงตาบอบช้ำของคุณจ้องมองมัน บางสิ่งที่อยู่ในความมืดมิดนั้นจ้องมองคุณ มันเผยอยิ้ม อ้าแขนกว้างคล้ายจะเชิญชวนให้คุณโอบกอดมัน