เสียงฝูงนกร้องกระจิบกระจาบอยู่เกรียวกราวจากภายนอก เสียงเครื่องปรับอากาศสภาพกลางเก่ากลางใหม่ที่ทำงานดังหึ่งๆ หยุดลงอย่างเหน็ดเหนื่อย ราวกับเสียงคนทำงานหนักมาทั้งวันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะถึงเวลาพักผ่อน เป็นสัญญาณบอกการใกล้หมดเวลาทำการของหอสมุด
ฉันเดินกลับไปหยิบหนังสือบนโต๊ะเก็บใส่กระเป๋าเป้ ควานหาสายหูฟัง เสียบเข้ากับโทรศัพท์มือถือ เสียงเพลงดังในห้วงโสตส่วนตัว เดินลงบันไดมาถึงหน้าหอสมุด ดวงอาทิตย์ลับฟ้าไปแล้ว มองหาที่นั่งเหมาะเจาะ กรีดหนังสือหาหน้าที่อ่านค้างไว้ หยิบกล่องนมขึ้นมาเจาะดื่ม ไล่สายตาอ่านตัวอักษรเป็นพรืด
“ขอโทษนะครับ” เสียงนั้นเคลื่อนที่มาพร้อมกับกลิ่นบุหรี่จางๆ กลิ่นนั้น และผู้ชายที่เห็นจากด้านบนหอสมุด
ฉันมองไปทางต้นเสียงด้วยสายตาเหนื่อยล้า พอจะเดาได้ คงจะเป็นอีกหนึ่งในหลายคนที่อ้างว่าขอสัมภาษณ์เก็บข้อมูลไปทำอะไรสักอย่าง แต่แท้จริงถ้าไม่ขายตรงก็คงขายประกัน
เขาถือวิสาสะนั่งลงตรงข้าม วางแฟ้มลงบนโต๊ะ “พอจะมีเวลาว่างสักครู่ไหมครับ”
ฉันอ้อมแอ้มปฏิเสธไปว่ากำลังอ่านหนังสือ
“ขอแค่ห้านาทีครับ”
โดยไม่รีรอให้เอ่ยอะไรอีก เขาเริ่มถาม “มีความฝันอะไรที่อยากให้เกิดขึ้นจริงมั้ยครับ”
ฉันนิ่งเงียบไม่ตอบ
“ความฝันพิลึกสุดพิสดารแค่ไหนก็ได้อะไรก็ตามแต่ที่คุณอยากให้เกิดขึ้นจริง”
“แมวตกลงมาจากท้องฟ้าเหมือนสายฝนตกแหมะ แหมะ ลงพื้นอย่างนิ่มนวล แล้วเจ้าพวกนั้นก็เชิดหน้าเดินไปตามพื้นเหมือนเป็นเรื่องแสนธรรมดา”
“แล้วยังไงต่อครับ”
“ก็แค่นั้น”
“ยิ่งรายละเอียดที่คุณเล่ามากเท่าไหร่ความฝันของคุณก็ยิ่งมีโอกาสเกิดขึ้นจริงมากเท่านั้น”
“แมวรูปร่างปราดเปรียวห้าสิบสามตัวแมวสีสวาท วิเชียรมาศ มาเลศ แมวขี้เรื้อน จรจัด มีสีขน และสีตาอะไรก็ได้อย่างที่มันควรจะเป็น มีทั้งหางด้วน หางยาว ลูกแมวน้อย แมวหนุ่ม แมวสาว และแมวชราตกลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ ที่หุบเขาชนบทไกลโพ้น ใกล้กระท่อมเก่าๆ หลังเล็กๆ ที่มีแค่สองตายายสวมเสื้อผ้าสีมอซออาศัยอยู่ด้วยกันตามลำพัง” ฉันตอบหน้าตาย คงไม่ถูกต้องนักถ้าฉันจะโทษว่าเป็นเพราะอ่านมูราคามิมากไป
“เท่านี้นะครับ?”
พยักหน้าแทนคำตอบ
“งั้นช่วยลงชื่อยืนยันตรงนี้ด้วยครับ” เขายื่นแฟ้มเอกสารตรงหน้า บนกระดาษมีเพียงตารางที่ประกอบด้วยช่องลำดับที่ ชื่อ สกุล และหมายเหตุ
“ถ้าลงชื่อแล้วจะยืนยันใช่ไหมว่ามันจะเกิดขึ้นจริง”
“ขอโทษด้วยครับ เราไม่สามารถประกันได้ว่าการเดินทางของคุณจะเกิดขึ้นจริงเช่นนั้นได้”
“เดินทาง?”
“ครับ การเดินทางของคุณเพื่อทำให้ความฝันเกิดขึ้นจริง”
ฉันไม่แน่ใจเหมือนกันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ว่าระหว่างเขาหรือฉันกันแน่ที่ประหลาดกว่ากัน แต่ท้ายที่สุดวันนั้นก็จบลงเหมือนเช่นทุกวัน ฉันกลับจากหอสมุด เข้าร้านสะดวกซื้อสำหรับอาหารเย็น กลับหอพัก กินข้าว อาบน้ำ เล่นอินเทอร์เน็ต อ่านหนังสือ และเข้านอน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in