ตอนนี้นะหรอจะบอกว่าดีขึ้นมั้ยนะ ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้ฉันใช้ชีวิตบนความว่าง ว่างเปล่าเลยก็ใช่....แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ดิ่งนี่เนอะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องบ้าอยู่คนเดียว แม่กับแด๊ดพาฉันออกไปข้างนอกบ้านเพราะไม่อยากให้อยู่บ้านคนเดียวแต่ฉันกลับรู้สึกอึดอัดที่ต้องไปเจอคน ฉันเวียนหัวทุกครั้งที่เจอคนเยอะๆ ตอนนี้ที่ฉันพิมพ์อยู่ฉันอยู่เพียงในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ กับความมืด และเสียงเพลงที่ฉันเปิด อย่างน้อยฉันก็ลืมความรู้สึกนรกๆพวกนั้นไปได้สักพักละกัน ขอพักหน่อยนะ เหนื่อย...