เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ANGEL VOICE - MARKUSSIMONGing GIng Ging
[Detroit : Become Human] Angel Voice 4
  • Title : Angel Voice part 4

    Fandom : Detroit Become Human

    Markus x Simon

    ** Human AU **

    Intro > http://minimore.com/b/1oJHa/1

    Part 1 > http://minimore.com/b/1oJHa/2

    Part 2 > http://minimore.com/b/1oJHa/3

    Part 3 > http://minimore.com/b/1oJHa/4

    -------------------------------------------------------------------------

    ในที่สุดก็มาถึงวันเสาร์ที่เขานัดไซม่อนเอาไว้ เมื่อคืนมาร์คัสยอมรับเลยว่าเขานอนไม่หลับเกือบทั้งคืนจนต้องยอมกดเข้าแชทกลุ่มเข้าไปเพื่อคุยกับเพื่อนๆ

    เอาตรงๆคือเข้าไปให้โดนล้อ

    แต่แลกมากับคำแนะนำนู่นนี่มาร์คัสก็คิดว่ามันก็คุ้มดี

    จอร์ชบอกให้ทำตัวตามปกติ ไม่ต้องเกร็งมาก

    คาร่าบอกว่าอย่าตื่นเต้นเกินไป เพราะเวลาตื่นเต้นเกินไปแล้วจะลน พอลนทุกอย่างจะพัง

    คอนเนอร์เองก็ช่วยแนะนำเรื่องเสื้อผ้าว่าควรจะแต่งยังไงดี

    ส่วนนอร์ธคนหัวร้อนน่ะหรอ...

    หลังจากล้อเขาว่ากากไปรอบนึงก็ตบท้ายด้วยคำแนะนำที่ซึ้งใจมากๆ

    North - หลังจากเดทเสร็จขอเป็นแฟนเลย!

                  ถ้าไม่ขอต่อจากนี้ไม่ต้องเป็นเพื่อนกัน!!

                  You can't sit with us!!!

    เขาว่านอร์ธอินหนังเกินไป


    ตอนนี้เป็นเวลา9.58 a.m. และตอนนี้เขาก็อยู่หน้าบ้านของไซม่อนเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงและอาการตื่นเต้นที่เพิ่มขึ้น มือของเขาเริ่มจะชื้นเหงื่อและสั่นจนเขาจะกุมมันไว้พร้อมกับหายใจเข้าออกลึกๆ

    ไม่ตื่นเต้น ไม่ตื่นเต้น ไม่ตื่นเต้น ไม่ตื่นเต้น ไม่ตื่นเต้น ไม่ตื่นเต้น ไม่ตื่นเต้น ไม่ตื่น......

    "สวัสดีครับมาร์คัส มาตรงเวลาเลยนะ"

    ไม่ตื่นเต้นได้ก็บ้าแล้วโว้ย!!!

    ภาพตรงหน้าที่เห็นคือภาพของไซม่อนในชุดไปรเวทที่น่ารักมาก ให้ตายสิ พระเจ้าครับ! ทำไมท่านถึงสร้างให้คนๆนึงน่ารักได้ขนาดนี้กันครับ!

    "ก็ไปเที่ยวกับไซม่อนก็ต้องตรงต่อเวลาหน่อยสิจริงมั้ยล่ะ"  พยายามรวบรวมสติแล้วตอบกลับไปอย่างสบายๆ จะให้ไซม่อนรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าตอนนี้ตื่นเต้นขนาดไหน!

    "ว่าไปนั่น"  ไซม่อนหัวเราะออกมา ถ้ามาร์คัสมองไม่ผิดเหมือนแก้มอีกคนจะขึ้นสีจางๆและนั่นก็ทำให้เขายิ้มออกมา

    "ถ้ายังไงไปกันเถอะ"  มาร์คัสรวบรวมความกล้าอย่างมากก่อนจะตัดสินใจคว้ามือเล็กของไซม่อนมากุมไว้แล้วออกเดินไปที่ป้ายรถบัสด้วยกัน ในตอนแรกเขานึกว่าจะต้องโดนสะบัดมือทิ้งแน่แต่กลายเป็นว่าไซม่อนกลับนิ่งปล่อยให้เขากุมมือไปเรื่อยๆ

    ฝ่ามือของทั้งคู่ไม่แยกออกจากกันเลยตลอดการเดินทาง มาแยกกันก็ตอนซื้อตั๋วที่ไซม่อนผละมือออกไปหยิบเงินออกมาจ่ายเพราะไม่ยอมให้เขาเลี้ยงนี่แหละ 

    น่าเสียดายชะมัด


    ในตอนแรกมาร์คัสคิดว่าไซม่อนอาจจะเบื่อที่ต้องมาเดินดูรูปภาพในหอศิลป์ เพราะบางคนก็เข้าไม่ถึงเรื่องพวกนี้และทำให้การเดินในหอศิลป์เป็นเรื่องน่าเบื่อ แต่ว่ามันกลับกันไซม่อนดูตื่นเต้นที่ได้มาที่นี่มากกว่าเขาซักอีก คนตัวเล็กชอบเดินดูนู่นนี่นั่นไปทั่วจนมาร์คัสได้แต่ยิ้มกับตัวองอย่างเอ็นดูแล้วเดินตามคอยประกบไซม่อนเอาไว้ไม่ให้หลง

    ทั้งคู่ใช้เวลาเดินในหอศิลป์นานจนรู้ตัวอีกทีก็เลยเที่ยงและใกล้เวลาที่หอศิลป์จะปิดซะแล้ว ไซม่อนงอแงในระดับนึงที่จะต้องออกมาทั้งที่ตนยังดูไม่ทั่ว ซึ่งมาร์คัสคิดว่ามันนารักดีเพราะปกติเขามักจะเห็นไซม่อนในภาพลักษณ์สุภาพไม่ก็แมวง่วงที่ชอบแอบหลับในระหว่างการซ้อมของชมรม(เขารู้ได้ไงน่ะหรอ เขามีคาร่าเป็นผู้สนับสนุนอย่างเป็นทางการอยู่นะ)

    "ปิดเร็วจังเลยน้า ยังเดินดูไม่ทั่วเลย"  ดูเหมือนจะติดใจมากจนออกมาบ่นข้างนอกแบบนี้

    "ไว้คราวหน้าเรามาดูด้วยกันมั้ยล่ะ"  

    "ได้หรอครับ?"

    "ได้สิ"

    "ถ้างั้นชวนเพื่อนๆมาดูด้วยก็น่าจะดี ชวนคาร่ามาด้วยส่วนมาร์คัสก็ชวนพวกเพื่อนๆของมาร์คัสมาสิครับ"  

    "ฉันหมายถึงมาด้วยกันอีกแค่ฉันกับนาย"

    "......."

    "เหมือนวันนี้"

    "บ...แบบนั้นก็ได้ครับ"  รีแอคชั่นของไซม่อนที่ดูจะพูดตะกุกตะกักไปเล็กน้อยพร้อมกับใบหูที่ขึ้นสีจางๆนั่นทำให้มาร์คัสเผยรอยยิ้มมุมปากออกมา 

    "ถ้างั้นเรากลับกันเถอะ"  

    ถ้าเป็นไปได้มาร์คัสก็อยากจะยืดเวลาระหว่างเราให้นานกว่านี้อีกหน่อย


    แต่ไม่ได้ยืดแบบนี้

    "ไงล่ะเรา ชื่อมาร์คัสใช่มั้ยล่ะ"  เสียงที่ดังขึ้นตรงหน้าเขาทำให้มาร์คัสรู้สึกขนลุกชันไปหมดทั่วทั้งตัว

    ถ้าถามว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่คงต้องขอเล่าย้อนกลับไปตอนที่มาส่งไซม่อน

    พอมาร์คัสจัดการส่งคนตัวเล็กที่หน้าบ้านเรียบร้อยและกำลังจะบอกลาเพื่อกลับบ้านของตัวเอง ไซมอนก็ดึงแขนเขาเอาไว้พร้อมกับคำชวนให้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันซักหน่อย แน่นอนว่าคนอย่างมาร์คัสตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

    แต่ว่านะ.....

    "แดนียลอย่าแกล้งมาร์คัสสิครับ"

    เขาไม่ได้เตรียมใจมาเจอพี่สาวของนางฟ้าซักหน่อย!!!!! 

    เคยได้ยินแต่ชื่อแต่ให้ตายเถอะ! นี่มันไซม่อนเวอร์ชั่นผู้หญิงที่เพิ่มความเกรี้ยวกราดขึ้นไปซัก10เท่าชัดๆ

    "ฉันแค่ทักทายน่า ไปปลุกให้ราล์ฟลงมากินข้าวได้แล้วไซม่อน"  มาร์คัสพยายามหันไปขอความช่วยเหลือจากนางฟ้าของตัวเอง แต่ก็ได้รับมาแต่ยิ้มแห้งๆพร้อมกับคำพูดไร้เสียงที่แปลความหมายได้ว่า

    'สู้ๆนะครับ'  ก่อนที่จะเดินหายไปเพื่อปลุกน้องคนเล็กสุดของบ้าน ทิ้งไว้แค่เขากับพี่สาวคนโตที่ดูเหมือนจะพึ่งกลับจากที่ทำงานมา

    "โอเค ตกลงนายคือมาร์คัส"  เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปทำได้แต่พยักหน้าด้วยความเกร็งเท่าน้้นและนั่นก็ทำให้หญิงสาวตรงหน้าหัวเราะออกมา

    "เฮ้ ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น ฉันไม่เอานายไปโยนเล่นที่ดาดฟ้าหรอก"  เธอพูดติดตลกราวกับต้องการให้เขาคลายความเกร็งลงไป

    แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกตลก แถมยังรู้สึกเหมือนกำลังโดนโยนลงจากดาดฟ้าจริงๆ...

    "สงสัยไม่ตลกด้วย.....ฉันก็แค่อยากจะคุยกับนายเรื่องน้องชายฉัน"

    "เรื่องไซม่อนหรอครับ ?"

    "ใช่ เรื่องไซม่อนนั่นแหละ ฉันดูออกน่าว่าพวกเธอไม่ได้รู้สึกกันแค่เพื่อน"  จาก้ำเสียงที่ดูหยอกล้อก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่หายไปจากบนใบหน้าสวยนั่น

    "ฉันไม่คิดจะขัดขวางความรักของพวกเธอทั้งสองคนหรอก... ความสุขของไซม่อนก็คือความสุขของฉันเหมือนกัน"

    "........"

    "เพราะงั้นคงจะเข้าใจใช่มั้ยว่าฉันหวงน้องชายพอควร เพราะงั้นถ้าคิดจะรักเขาก็ดูแลเขาดีๆ ถ้านายทำไซม่อนเจ็บหรือร้องไห้ขึ้นมาล่ะก็......."  

    "นายได้ไปทัวร์ดาดฟ้าของจริงแน่"

    "ครับ ผมเข้าใจที่แดเนียลพูดดี"  พยักหน้ารับคำพูดของแดเนียลอย่างเข้าใจที่คนอายุมากกว่าสื่อ

    "แต่ว่าผมสัญญาไม่ได้ว่าผมจะไม่ทำให้เขาเจ็บหรือร้องไห้ เพราะอนาคตเป็นสิ่งที่ผมบอกไม่ได้ แต่ว่าผมสัญญาว่าในตอนนี้ เวลานี้ผมจะทำให้ไซม่อนเขามีความสุขที่สุด"  มาร์คัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าราวกับว่าต้องการยืนยันในคำพูดของตัวเอง

    "ผมสัญญาครับ"  สิ้นคำพูดของเขา แดเนียลก็ฉีกยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ

    "ให้ตายสิ น้องชายฉันนี่โชคดีชะมัด"


    หลังจากนั้นมื้อเย็นก็ผ่านไปได้ด้วยดี มาร์คัสพึ่งรู้ว่าตัวเองก็เข้ากับแดเนียลได้เป็นอย่างดี(โดยเฉพาะตอนที่อีกคนเผาเรื่อไซม่อนให้ฟัง) ส่วนราล์ฟก็เหมือว่าจะพัฒนาขึ้นนิดหน่อยอย่างน้อยเจ้าตัวเล็กนั่นก็ยอมพดคุยกับเขาแล้ว

    "รั้งไว้ซะดึกเลย กลับบ้านดีๆนะครับ"  ไซม่อนเอ่ยขึ้นมาระหว่าที่เดินมาส่งเขาที่ป้ายรถบัส

    "ขอบคุณที่เดินมาส่งนะ"  แต่ก่อนที่มาร์คัสจะปล่อยให้อีกคนกลับไปข้อความของนอร์ธก็เด้งขึ้นมาในหัว


    North - หลังจากเดทเสร็จขอเป็นแฟนเลย!

                  ถ้าไม่ขอต่อจากนี้ไม่ต้องเป็นเพื่อนกัน!!

                  You can't sit with us!!!


    "นี่ไซม่อน..."  มือคว้าเข้าที่แขนของคนผมบลอนด์ตรงหน้าเอาไว้ แน่นอนว่าไซม่อนก็ดูงงงวยไม่น้อยที่เขารั้งอีกคนเอาไว้แบบนี้

    "เราก็รู้จักกันมาซักพักแล้ว นายคงรู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่ได้คิดกับนายแค่เพื่อนน่ะ"  

    "ครับ.....ผมรู้..."

    "ถ้างั้นถ้าเกิดฉันอยากจะขยับความสัมพันธ์ขึ้นไปอีกล่ะ"

    "........"

    "อา....ฉันจะพูดตรงๆเลยนะ"  มาร์คัสพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดไว้ สูดหายใจเขาลึกๆแล้วพูดต่อ


    "คบกับฉันนะไซม่อน"  

    "ผมรอคุณพูดประโยคนี้มานานแล้วครับมาร์คัส"


    TBC


    Bonus 1

    Markus ทำการเปลี่ยนชื่อกลุ่มเป็น วันนี้มาร์คัสไม่กากแล้ว

    Markus - ขอขิงหน่อยครับ

                     ไม่กากแล้วนะครับ

                      มีแฟนแล้วครับ!

    Josh -        ยินดีด้วย

    Kara -        ในที่สุด!

    Connor -    ผมต้องเสีย200เหรียญให้นอร์ธเพราะคุณเลยนะครับมาร์คัส

    North -      แค่มีแฟนทำเป็นเก่ง

                       จูบให้ได้ก่อนค่อยมาอวด

    Markus -     ก็ไม่ได้บอกว่าได้แค่แฟนอย่างเดียว

                        :)


    Bonus 2

    "ไซม่อน....ไซม่อนเป็นอะไรไป"

    "...."

    "แดเนียล ไซม่อนหน้าแดงมากเลย ไซม่อนจะเป็นอะไรมั้ย"

    "ไซม่อนไม่ตายหรอกราล์ฟ ไซม่อนแค่เขินที่โดนจูบน่ะ"

    "จูบหรอ จูบคืออะไร เป็นยังไงหรอแดเนียล"

    "จูบก็คือ..."

    "แดเนียล!!!!!!!!!!"

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in