ในขณะที่ผู้คนพลุกพล่าน ผมมองขึ้นบนผืนฟ้าสีฝุ่น

ละอองมลภาวะในกรุงเทพฯทำให้จิตใจผมขุ่นมัว แต่เมื่อแลกกับการอยู่ในเมืองหลวงแล้ว ผมอาจต้องทนสภาวะดังกล่าวอย่างเลี่ยงไม่ได้

น่าสลดใจที่ภาพผืนฟ้าในวัยเด็กมิอาจหวนคืน เช่นเดียวกับสายลมฤดูหนาวที่จากลากรุงเทพฯไป

และภาพของเธอที่ค่อยๆเลือนลางเป็นสีของฝุ่นบนท้องฟ้า ย้ำเตือนในใจผมให้บอบช้ำมิอาจเลือนหาย

กาลเวลาไหลผ่านซอกนิ้วของผม ผ่านแหวนที่เดิมเคยเป็นของสองเรา แต่บัดนี้เป็นเพียงเศษโลหะไร้ค่าสำหรับเธอ

ผมแกว่งกาแฟโบราณข้างทางในแก้วสตาบัคสีเงิน ก่อนจะยกจิบช้าๆเพื่อลิ้มรสอันขมปร่าของความทรงจำวันวาน

ไม่มีรสอื่นใด

นอกจากความขมขื่น

ผมยิ้มพลางหลั่งน้ำตา

เพื่อคุณ

คนที่กลายเป็นฝุ่น