เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
no attribution requiredPrywrytes
เจมี่
  • บัซฟีดเคยลงบทความเกี่ยวกับเรื่องเปิดบทสนทนาเวลาคนแปลกหน้ามาอยู่ในที่เดียวกัน ไม่ว่าจะในโอกาสใดก็ตาม ทั้งเด็กใหม่ของโรงเรียนอยากหาเพื่อน มื้อกลางวันแรกในที่ทำงาน เวิร์คช็อปงานอดิเรกใหม่ๆ การตีซี้ผู้ปกครองด้วยกันในสวนสาธารณะ รึไปนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับครอบครัวคนรักช่วงวันหยุดตามเทศกาล ปรากฏว่าตั้งแต่เบบี้บูมเป็นต้นมา 'คุณมีเจมี่กี่คนสมัยเรียน' ก็เริ่มไต่ จนขึ้นเป็นหัวข้อยอดนิยมอันดับหนึ่ง

    บอกตามตรงว่าเจมี่ โรบิน ฟาเลียดาประหลาดใจมากกว่าที่มีคนนั่งเก็บสถิติเรื่องพวกนี้ด้วย ประหลาดใจขึ้นไปอีกที่ตนมานั่งอ่านบทความนี้ระหว่างรอให้ผลควิซ 'คุณเป็นซูชิแบบไหน' แสดงสักที

    คอลัมนิสต์ เจ้ามือกาแฟกับคลับแซนด์วิชมื้อนี้ กลับมานั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม จังหวะเดียวกับที่โรบินค้นพบว่าตนคืออะโวคาโด มากิ

    "ขอโทษด้วยค่ะ ฮู่ว" เธอหายใจเข้าออกจนแก้มตอบ ยังไม่หายตื่นเต้น "ฉันเป็นเกียรติมากจริงๆ ที่ได้สัมภาษณ์คุณแบบนี้"

    โรบินลังเลจะทักว่าเธอบอกเช่นนั้นแล้ว ตั้งสองครั้ง

    "คุณแน่ใจนะว่าคุณโอเค คือหน้าคุณซีดมาก และฉันยังไม่เคยทำใครหน้าซีดขนาดนั้นมาก่อนเลย เราเลื่อนวันสัมภาษณ์ก็ได้นะ"

    "ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันแค่ตื่นเต้น แล้วเวลาฉันตื่นเต้น ฉันจะกินอาหารเยอะมาก แต่กระเพาะของฉันมีปัญหาเรื่องย่อยอาหารบ่อยๆ" เธอเลิกลั่ก เช็คเครื่องอัดเสียง "ขอบคุณที่อุตส่าห์รอค่ะ เอาล่ะ โรบินคะ เพราะว่าไม่กี่สัปดาห์ก่อน คุณเปิดเผยชื่อของโซลเมทของคุณให้แฟนคลับตัวน้อยดู"

    ภาพโรบินยื่นมือข้ามโต๊ะแจกลายเซ็น หงายฝ่ามือ และเด็กตัวน้อยอ้าปากค้าง นิ้วจิ้มโคนนิ้วกลางยังแจ่มแจ้ง เจ้าตัวเซฟรูปหนึ่งเก็บลงโทรศัพท์มือถือด้วย เป็นมุมถ่ายจากด้านข้าง

    "ตัวละครธีโอ ในงานเขียนของคุณไม่ใช่ตัวเอกก็จริง แต่เป็นตัวละครรองที่ได้รับความนิยมมาก สารภาพนะคะ ฉันเองก็รักธีโอมากเหมือนกัน เขาอ่อนโยน ฉลาด มีเสน่ห์"

    "ดีใจที่คุณชอบ"

    "คุณเขียนเขาขึ้นมา เพราะหวังว่าโซลเมทของคุณจะได้มาอ่าน แล้วเห็นภาพที่คุณจินตนาการถึงคนๆ นั้นของคุณเอาไว้หรือเปล่าคะ"

    โรบินยิ้มไม่ยิงฟัน เอียงศีรษะไปใกล้กระจกหน้าต่างร้าน เหลือบดูเงาสะท้อนตัวเองซ้อนทับตัวเมืองโพ้นบาทวิถี

    "โรบินคะ?"

    "คุณชื่อแอนรีอา"

    เธอชะงักเล็กน้อย "เอ้อ ใช่ค่ะ"

    "แอนรีอา สมัยเรียน คุณมีเจมี่กี่คน"

    "เอ้อ" เธอหลุบตาต่ำ โรบินเดาว่าเธอกำลังนับนิ้ว "ประมาณยี่สิบคนละมั้งคะ เป็นโรงเรียนเล็กๆ น่ะค่ะ"

    "แล้วในกองบรรณาธิการล่ะ"

    อันนี้เธอตอบง่ายมาก "สี่คนค่ะ ไม่เรียกชื่อกลางกันด้วย เราตั้งชื่ออื่นกันเลย เจมี่คนหนึ่งกลายเป็น 'วินโดว์' ค่ะ เพราะว่าเขาชอบเอาโพสอิทแปะบนหน้าต่าง"

    โรบินหัวเราะคิกคักกับเธอด้วยนิดหน่อย เพราะเธอแก้มแดง ท่าทางเอ็นดูวินโดว์นี่อยู่ไม่น้อย

    "ทีนี้คุณก็จะเห็น ฉันก็เจมี่" เจมี่ โรบิน ฟาลาเดียกอดไขว้ท่อนแขนเหนือท้อง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ให้เต็มยิ่งขึ้น "แม่ฉันอยู่ฝ่ายต่อต้านเรื่องโซลเมท ซึ่งถ้าจะให้เจาะลึก ก็สายทฤษฎีสมคบคิด ว่านี่เป็นการควบคุมคนของรัฐ เพราะไม่งั้น ทำไมชื่อโซลเมทถึงเป็นชื่อต้นตามทะเบียนเกิดล่ะ"

    "เคสปี 1968 ที่คู่แต่งงานซึ่งอยู่ฝ่ายเสรีพิทักษ์ เพิ่งรู้ว่าฝ่ายหนึ่งเคยถูกเปลี่ยนชื่อตอนเด็ก แล้วชื่อเดิมก็ตรงกับชื่อที่นิ้วของคู่สมรสสินะคะ"

    "และอีกหลายเคสนอกจากนั้น เอาเป็นว่า ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องชื่อที่ขึ้นมานี่ทำงานยังไงกันแน่ แถมฉันโตมากับทั้งความคิดว่าฝ่ายเสรีพิทักษ์ทำถูกแล้ว ที่รณรงค์ยาวนานเรื่องเลือกตั้งชื่อลูกตัวเองให้เป็นชื่อเจมี่ เพื่อให้เหมือนพวกเรามีเสรีภาพมากขึ้นน่ะ  กับความคิดว่าการทำแบบนี้ทำคนอื่นลำบาก หาโซลเมทกันยากขึ้น เพราะเด็กเลือกไม่ได้ว่าเขาอยากมีชีวิตที่กูเกิ้ลปุ๊บแล้วชื่อโซลเมทขึ้นว่ามีสามร้อยล้านผลลัพธ์ หรือขอแค่สักแปดผลลัพธ์ไว้สนุกให้ค้นหาต่อ ชื่อก็โผล่บนนิ้วเขาแล้ว"

    นิ้วชี้ด้านซ้ายของโรบินเขี่ยโคนนิ้วกลางข้างขวาเล่น

    ธีโอบัลด์

    แอนรีอากดปิดเครื่องบันทึกเสียง

    "แล้วคุณ มีความเห็นไปในทางไหนเหรอคะ"

    "ฉันเถียงกับตัวเองเรื่องนี้ประจำเลย"

    พนักงานเดินมาเสนอเติมกาแฟ ทั้งสองจึงเงียบปาก ผงกศีรษะขอบคุณค่อยคุยต่อเมื่อรอบด้านกลับสู่บรรยากาศส่วนตัวอีกครั้ง โรบินเกลียดตัวเอง แต่ก็ยังสังเกตเห็นชื่อประทับหลังนิ้วชี้ของพนักงานตอนเขารินกาแฟลงแก้วคอลัมนิสต์

    "คุณต่อต้านเรื่องโซลเมทหรือเปล่าคะ" เธอกระเถิบเก้าอี้ชิดขอบโต๊ะยิ่งขึ้นแม้จะไม่น่าสามารถนั่งหลังตรงกว่านี้อีกแล้ว

    "ต่อต้านเหรอ" โรบินครุ่นคิดหาคำ "ฉันสนุกกับคอนเซปต์ที่ได้จากชื่อบนนิ้วนี่อยู่นะ เพราะจู่ๆ ชื่อหนึ่งก็มีความหมายอย่างเลี่ยงไม่ได้ใช่ไหมล่ะ แต่ฉันไม่มีความสุขเวลาโฆษณาชอบเอาการตามหาโซลเมทมาขายของเท่าไรละมั้ง"

    รองเท้าวิ่งกี่รุ่นต่อกี่รุ่นต้องมีโฆษณาวิ่งหาโซลเมท ประกันสุขภาพเผื่อแผ่โซลเมท ทริปท่องเที่ยวยวนใจด้วยโอกาสได้พบโซลเมทในต่างแดนแสนโรแมนติค หรือ มาทำให้โซลเมทยิ่งคลิกกันด้วยผลิตภัณฑ์ดีๆ เหล่านี้สิ (น้ำอัดลมสองแบรนด์ทีี่เกิดมาเพื่อตีกันตายไปข้าง, เครื่องใช้ไฟฟ้าจากแถบสแกนดิเนเวีย, หูฟังไร้สายแบรนด์หนึ่งๆ)

    "อ๊ะ คุณตาของฉันก็ไม่ชอบเหมือนกันค่ะ แกบอกว่าการตามหาโซลเมทควรเป็นอะไรที่บริสุทธิ์แล้วก็ศักดิ์สิทธิ์" เธอพยายามเข้าใจโรบิน ฝ่ายนักเขียนนึกขอบคุณน้ำใจนี้

    "ศักดิ์สิทธิ์เหรอ ฉันไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้นหรอก แค่อะไรตรงหน้านี่แหละ" โรบินเสมองถนน ดูผู้คนแปลกหน้าครู่ใหญ่ค่อยกลับมายังคอลัมนิสต์คู่สนทนา "และโซลเมทไม่ได้อยู่ตรงหน้าฉัน พจนานุกรมกลางให้ความหมายโซลเมทว่า 'บุคคลที่ถูกกำหนดให้เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตร่วมกัน มีลักษณะเข้ากันได้สมบูรณ์แบบ' พจนานุกรมของบางเว็บแต่งงานจะบอกต่อว่า 'เพื่อมีความสุขร่วมกัน' แต่สังคมเรากลับคอยบอกว่า 'จงไปตามหาโซลเมท' ถ้าเป็นโฆษณาบางตัวก็คงบอก 'ล่อโซลเมทมาหาคุณ' อะไรเทือกนั้น"

    "อ๋อ" ท่านั่งแอนรีอาสบายขึ้นทันที เธอขำ "คุณเชื่อว่าถ้าโซลเมทคือโซลเมท เราไม่ควรต้องตามหากันมากมายขนาดนี้"

    "ไม่งั้นมันเหมือนลงโทษมากกว่าไม่ใช่เหรอ เหมือนเวลาเราทำของหายแล้วต้องหาจ้าละหวั่น แต่ฉันจำไม่ได้ว่าไปทำโซลเมทหายตอนไหน"

    คนส่วนใหญ่ที่เชื่อแบบนี้มักเป็นคนตลก ไม่ก็เป็นตัวตลกแน่แท้ ท่าทีประหม่าของแอนรีอาถึงหายวับ โรบินไม่ขัดข้องอะไร ไหล่เกร็งแข็งจนถึงเมื่อครู่ของเธอทำคนเห็นระบมกล้ามเนื้อตาม

    "อันที่จริง เสรีภาพของฝ่ายเสรีพิทักษ์ก็อยู่ในนั้นแล้วหรือเปล่าคะ ในการจะตามหาหรือไม่ตามหา"

    "ความเห็นส่วนใหญ่คือ แค่นั้นยังไม่พอ คุณถึงมีเจมี่ยี่สิบคนในชั้นไม่ใช่เหรอ" โรบินชำเลืองเครื่องอัดเสียงซึ่งเธออุตส่าห์เลี่ยง ไม่บันทึกประเด็นนี้

    คอลัมนิสต์ลดเสียงลงอีก เนื่องด้วยหลายปัจจัย คำถามนี้จึงถูกมองว่าค่อนข้างไม่เหมาะสมหากจะถามคนที่แสดงทัศนคติคลุมเครือว่าเห็นชอบเรื่องโซลเมทหรือไม่ ถ้าเป็นคนดังทำอาจได้รับข้อยกเว้นด้วยเรื่องอุปนิสัยส่วนตัวแสนแข็งแกร่งซึ่งทั่วอินเตอร์เน็ตคุ้นเคยกันดี ทว่าเธอเพิ่งเป็นคอลัมนิสต์หน้าใหม่ประจำดิสเพจ เธอยังไม่พร้อมถูกวิจารณ์ลงแอลเจพลัสเท่าไร

    "คุณอยากเจอโซลเมทของคุณบ้างไหมคะ โรบิน"

    โรบินยกถ้วยกาแฟขึ้นซด

    "ไม่รู้สิ" พวกเขาทำหน้าเป็น "ฉันคิดว่าฉันเขียนธีโอขึ้นมาเพราะขี้เกียจตามหา ขี้เกียจลุ้นนี่แหละ"

    "เอ๋"

    "ถือซะว่าฉันสร้างโซลเมทขึ้นมาซะเองเลย ไม่มีใครกำหนดว่าโซลเมทต้องอยู่มิิติเดียวกับเราสักหน่อยนี่"

    แอนรีอาหัวเราะตบโต๊ะหนักมาก จนใดๆ ในกระเพาะกระฉอกขึ้นกระมัง เธอถึงกลับไปห้องน้ำเสียด่วนจี๋ โรบินเท้าคางอย่างภาคภูมิใจในตัวเอง ลองเล่นควิซ 'คุณจะตายยังไงถ้าคุณอยู่ในเกมออฟโธรนส์'
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in