ก่อนหน้าที่จะเขียนนี่ก็คิดนะว่าทำไงดีวะ จะวางหัวข้อยังไง จะวางธีมยังไง วางแผนสารพัด แต่แล้วก็คิดได้ว่า

กูกากนี่หว่า

ยังไงผลงานจากคนกากๆมันก็ไม่ดีเลิศอยู่แล้วนี่นา แล้วทำไมต้องไปคิดให้มันมาก ก็แค่ทำไปเรื่อยๆสิ

ในสายตาคนอื่นที่มองคนขี้แพ้แบบเราเค้าก็ไม่คาดหวังอยู่แล้ว ซึ่งนั่นก็ดีไม่ใช่เหรอ?

ลองคิดดู ถ้าเราเก่งคนก็ต้องคาดหวังว่างานเราต้องดี

คนเก่งต้องเขียนอะไรดีๆที่เกิดประโยชน์มาแน่เลย ต้องมีสาระ ต้องมีข้อมูลแน่นๆแน่นอน

แต่...กูกากนี่หว่า

แล้วจะเคี่ยวเข็ญตัวเองไปทำไมล่ะ ในเมื่อบางทีความพยายามก็เครียดไง มันเครียด มันไม่เป็นตัวของตัวเอง มันเขียนไม่ออก

สำหรับพวกขี้แพ้นะ แค่รู้ตัวว่าอยากทำอะไรแล้วลงมือทำเลยก็พอ ถึงมันจะห่วยก็ไม่เป็นไร

เพราะเอ็งมันขี้แพ้ไง

คนเค้าไม่คาดหวังผลงานเอ็งหรอก แล้วจะเครียดทำไม 

นี่มันเป็นโชคดีในความเฮงซวยชัดๆ

คนเก่งเค้าทำผิดเค้าโดนด่าหนักมากนะ แต่คนกากๆทำผิดเค้าเห็นว่าเป็นเรื่องปกติว่ะ

พระเจ้าประทานความขี้แพ้มาให้แน่นอน

พรสวรรค์ชัดๆ

ดังนั้นก็ใช้ชีวิตโดยปราศจากความคาดหวังจากคนอื่นให้เต็มที่ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำแบบนี้ได้

แต่เพราะเรามันเป็นไอ้ขี้แพ้ไง