“เดินทางมาไกลแค่ไหน ก็อยากจะกลับบ้านไปกินข้าวมื้อเย็นกับแม่”

     วันนี้ฉันออกมาเดินเล่นเสียไกล พระอาทิตย์ใกล้จะตกแล้ว แสงของมันสีทองเหมือนอำพัน ตกกระทบทอดยาวไปตามแนวผาของเทือกเขาหิมะสูงตระหง่าน อันเป็นฉากหลังให้กับแนวทิวเขาป่าสนสีเขียว ที่ผืนป่าสลับซับซ้อนอยู่ล้อมรอบกับท้องทะเลสาบสีฟ้าเหมือนสีของเครื่องดื่มค็อกเทลที่รู้จักกันในชื่อบลูฮาวาย ซึ่งฉันไม่พิสมัยในรสชาติของมันเอาเสียเลย บนผืนน้ำทะเลสาบได้สะท้อนภาพเบลอ ๆ ของเทือกเขาหิมะที่มีสีทองแซมเป็นริ้ว ๆ มันเป็นกระจกสะท้อนทัศนียภาพอันวิจิตรของธรรมชาติโดยรอบ ภาพของปุยก้อนเมฆสีขาวบนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพู ราวกับขนมสายไหมที่ฉันเคยชอบกินในตอนเด็ก ได้ปรากฏอยู่บนผืนน้ำทะเลสาบนี้เช่นกัน ฉันค่อย ๆ หลับตาลง เงยหน้าขึ้น แล้วสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ ให้เต็มปอดเพื่อกักเก็บออกซิเจนอันบริสุทธิ์ของที่แห่งนี้ไว้ แว่วเสียงของสายลมที่พลิ้วไหวไปกับผืนป่าสนและเสียงของฝูงนกที่กำลังบินกลับรัง ย้ำเตือนให้ฉันรู้ว่าถึงเวลาอันสมควรที่จะกลับบ้านแล้วเช่นกัน เพราะหากกลับไม่ทันก่อนแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ตก คุณแม่ที่รอกินข้าวมื้อเย็นอยู่ที่กระท่อมหลังน้อยแสนอบอุ่นคงจะเป็นห่วงมากเป็นแน่

---------- Talk with Writer ----------

งานเขียนพรรณาจากภาพค่ะ ลองอ่านแล้วพอจะจินตนาการตามได้ไหมค่ะ 

เหมือนคนเขียนจะหิวเลยเนอะ 555 ตอนนั้นเขียนตอนเที่ยงค่ะ เลยนึกถึงแต่ของกิน