"ไหนพวกมึงพูดอีกทีดิ๊ กูว่ากูไม่ค่อยเข้าใจ"
"กูก็แต่งตัวธีมฮาโลวีนแล้วไง งงอะไร"
"แต่กูบอกแล้วนะว่าวันนี้ขอธีมซูเปอร์ฮีโร่"
"เมื่อบ่ายมึงไม่ได้พูดถึงเรื่องธีมเลยนะคิมโดยอง"
"ฮันซลมึงมาเก็บไอ้จอห์นไปไกลๆกูที กูเบื่อจะเถียงกับมันแล้ว"
โดยองยกมือขึ้นนวดขมับก่อนจะหันไปหน้าเพื่อนสนิทตัวเล็กที่กำลังเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็น
"ไอ้เตนล์ มึงก็อีกคน แล้วนี่แต่งตัวเป็นอะไรอีก กูบอกว่าซูเปอร์ฮีโร่"
"หมาป่าไง"
"หมาป่าอะไรของมึง บนหัวนี่ก็หูแมว หางก็หางแมว มึงแยกแมวกับหมาป่าไม่ออกเหรอวะ"
"ก็จอห์นเลือกให้ มันบอกนี่แหละหมาป่า"
"โว้ยยยยย มึงสองคนนี่นะ สมแล้วที่เป็นเมทกัน"
ฮันซลส่ายหน้าให้เพื่อน ไม่รู้โดยองมันจะอะไรนักหนากะอีแค่เรื่องแต่งตัว
จริงๆพวกเขาก็ไม่ได้จัดปาร์ตี้จริงจังอะไรซะหน่อย แค่หาเรื่องกินเหล้ากันเฉยๆอ่ะเอาจริงๆ
แต่วันที่นัดดันตรงกับวันฮาโลวีนพอดี โดยองมันเลยบ้าบอกให้เพื่อนแต่งตัวมา กำหนดธีมเสร็จสรรพ
แต่มันคงลืมไปว่าตอนมันบอก ไอ้จอห์นกับเตนล์น่ะกลับหอไปแล้ว
"แล้วนี่มึงแต่งเป็นอะไรวะจอห์น" ยูตะที่กำลังจัดแจงแจกแก้วให้เพื่อนเงยหน้าขึ้นมาถามเพื่อนตัวสูงที่เพิ่งเดินมานั่ง
"แวมไพร์ไง"
"แวมไพร์ตรงไหนของมึง แต่งตัวโคตรจะปกติธรรมดาเลย"
"มึงอยากรู้จริงๆเหรอ"
"เออ กูจะได้ช่วยไอ้โดยองด่ามึงต่อ"
"เตนล์ๆ มานี่หน่อยดิ"
จอห์นนี่หันหน้าไปเรียกรูมเมทตัวเล็กให้เดินมาหาตัวเอง พอเตนล์เดินมาถึงโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆกลางห้อง ไอ้จอห์นนี่มันก็ดึงคนตัวเล็กให้ลงมานั่งตักทันที
"อ่ะยูตะ ดูว่ากูเป็นแวมไพร์ยังไง"
พูดจบไอ้บ้านี่ก็กัดเข้าที่บริเวณคอของเตนล์ เขาเห็นมันออกแรงดูดเบาๆแล้วถอนริมฝีปากออก ทำเอาเพื่อนหน้าเหวอกันไปเป็นแถบ
ปั้ก!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสียงอะไร เตนล์มันยกมือขึ้นมาทุบหลังรูมเมทตัวเองซะเสียงดัง
ก็รู้ว่าแรงอย่างเตนล์น่ะ ไม่ระคายเคืองไอ้เพื่อนตัวสูงหรอก
แต่เสียงแม่งอย่างดัง ดังจนไอ้โดยองที่กำลังส่งเหล้าเข้าปากถึงกับสำลัก
อย่างฮาอ่ะ ตอนเหล้ามันกระฉอก
มันตกใจทีไรเป็นงี้ทุกที ฮันซลเลยตั้งปณิธานไว้เลยว่าจะไม่นั่งใกล้ไอ้โดยองแน่ๆ
..
ยิ่งดึกก็ยิ่งหน้าแดงกันทุกคน ขนาดแทยงกับแจฮยอนที่มาทีหลังยังหน้าแดงแซงหน้าไอ้โดยองอีก
แล้วอยู่ๆเตนล์ก็ลุกขึ้นจากวง หรือจริงๆคือลุกจากตักไอ้จอห์นนี่ที่เล่นไม่ยอมให้มันนั่งตรงไหนเลย
"จอห์น จะไปสูบบุหรี่ที่ดาดฟ้า ไปด้วยกันป่าว"
"ไปดิ แต่หนาวนะ เดินไปใส่รองเท้ารอเลย เดี๋ยวไปหยิบโค้ทก่อน"
ว่าแล้วมันก็เดินไปหยิบเสื้อโค้ทสองตัวที่แขวนเอาไว้ ก่อนจะหันมาบอกคนอื่นๆว่าจะไปสูบบุหรี่กัน
"มึงว่ามันสองคนคบกันป่ะวะ"
เป็นไอ้โดยองที่เปิดประเด็นขึ้นมาก่อนเพื่อน
"ขนาดนี้แล้ว มึงยังจะต้องถามอีกเหรอ"
"กูก็สงสัยมานานแล้วล่ะ แต่วันนี้แม่งโคตรของโคตรชัดเจน"
"ไอ้ฮันซลนั่งเงียบเลย มึงสนิทกับไอ้จอห์นที่สุดอ่ะ คายความลับแม่งออกมานะ"
ปกติไอ้แจฮยอนมันก็เป็นคนสนใจสิ่งรอบตัวอยู่แล้ว พอเมานี่แทบจะไม่อ้อมค้อมเลย
มองไปรอบๆวงก็พบว่ามันทุกคนโคตรใจจดใจจ่อกับคำตอบของผม
"เออ มันคบกัน"
"นั่นไงกูว่าแล้ว ทำไมสอบไฟนอลไม่เดาถูกอย่างนี้บ้างวะ"
"อันนี้คือมึงแน่ใจ?"
"ก็วันนั้นกูถาม แล้วมันก็บอกว่ามันคบกัน"
"แล้วทำไมมันไม่เห็นบอกคนอื่นเลยอ่ะ น้อยใจเลยกู"
"เอาจริงๆเป็นกูเองแหละที่ไปถามพวกมันว่าคบกันหรือเปล่า มันก็บอกว่าใช่ กูก็สงสัยเหมือนพวกมึงเลยว่าทำไมไม่บอกกันวะ ก็เพื่อนกันทั้งนั้น"
นึกย้อนไปวันที่ถามเพื่อนทั้งสองตอนติดรถพวกมันกลับบ้านด้วย เพราะจอห์นนี่ที่เป็นคนขับเล่นจับมือเตนล์ไม่ปล่อยตั้งแต่สตาร์ทรถ อดไม่ได้เลยต้องถามให้เคลียร์สิ่งที่ข้องใจ
"กูว่าเอาจริงๆถ้าพวกเราถามมันก็บอก จริงๆนะ ก็ไม่ได้ถามมันกันเองนี่หว่า"
"เออ จะคบไม่คบก็เพื่อนเราทั้งคู่อ่ะ แต่เดี๋ยวก่อนเถอะมึง กูจะแซวให้อายเลย มึงคอยดู"
ไอ้โดยองพูดขึ้นมาพร้อมทำใบหน้าเหมือนเป็นผู้ชนะ เออ เอาที่มันสบายใจเลย
"เดี๋ยวมันลงมากูจะแกล้งเต๊าะเตนล์ วางพันนึงเลยว่าไอ้จอห์นต้องหึงจนอกแตกตายแน่ๆ" คราวนี้เป็นไอ้แทยงที่รับหน้าที่เป็นคู่หูไอ้โดยองบ้าง
ถ้าพวกมันยังจำได้นะว่าไอ้จอห์นน่ะประธานรุ่นควบตำแหน่งหัวหน้าคอนโทรลภาค
ขอให้พวกมันโชคดีแล้วกัน
.
.
.
"ช่วงนี้สูบบ่อยไปแล้วนะเตนล์"
"ก็มันหนาวนี่หน่า ผ้าพันคอก็ลืมเอามา” พูดไปทั้งๆที่บุหรี่ยังคาอยู่ที่ปาก
“คิดว่าพวกนั้นจะพูดถึงเรื่องของเราสองคนมั๊ย”
“โดยองต้องเป็นคนเปิดประเด็นแน่ๆ”
“แล้วไม่คิดจะบอกไปหน่อยเหรอ”
“ก็เหมือนที่เราคุยกันนั่นแหละ ถ้าอยากรู้ก็จะบอก”
“ไม่ใช่เพราะว่าตัวเองเขินหรอกเหรอ ฮ่าๆ”
“จอห์น! ชอบล้อกันอยู่เรื่อยเลยนะ แล้วอยู่ดีๆก็มากัดคอคนอื่น เดี๋ยวจะโดน”
“โอย กลัวแล้วครับน้องเหมียวของผม”
“ไหนว่าหมาป่า”
“กับคนอื่นน่ะให้เป็นหมาป่า แต่อยู่กับจอห์นต้องเป็นลูกแมวเหมียว”
“บ้าบอ”
จอห์นนี่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไปเรื่อยๆ แม้ว่าอากาศจะหนาวจนไม่เจอดวงดาวแต่เขากลับรู้สึกว่าคนข้างกายนั้นสว่างสดใสยิ่งกว่าดาวดวงไหนๆที่เคยเห็นมาทั้งชีวิต
เตนล์ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาน่ะ มีค่ายิ่งกว่าพระจันทร์ในคืนเดือนมืดอีก
“มองอะไร”
รู้ตัวอีกทีสายตาก็มาหยุดอยู่ที่คนรักตัวเล็กซะแล้ว เผลอมองอีกคนจนลืมตัวกระทั่งได้ยินเสียงของอีกฝ่ายถึงได้หลุดจากภวังค์
จอห์นนี่เผลอหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นท่าทางของอีกคน ตาเรียวคู่สวยที่ดูดุเหมือนลูกแมวนั่นน่าหลงใหลกว่าน่ากลัวอีก เจ้าตัวคงไม่รู้หรอก
หูแมวกับหางแมวที่บังคับให้อีกฝ่ายยอมใส่ก็มองไม่มีเบื่อ นอกจากจะน่ารักแล้วยังดูยั่วเขาจะตายไป ถ้าเผลอบอกคงโดนทุบแน่ๆ
“จอห์น” เตนล์ดึงบุหรี่ออกจากปากแล้วหันมาหาแฟนตัวสูงที่ยืนยิ้มอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว
“หืม?”
“จูบหน่อย”
พูดจบก็ดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายเข้ามาหาตัว ถึงจอห์นนี่จะไม่ทันตั้งตัวแต่ก็ไม่ได้ขืนตัวเองไว้
จูบของเตนล์หวานเสมอ แม้จะรู้สึกได้ถึงรสขมไหม้ของยาสูบที่ปลายลิ้นเล็ก แต่ต้องยอมรับเลยว่ามันมอมเมาเขาได้ดีกว่าแอลกอฮอล์ที่เพิ่งดื่มก่อนหน้านี้ซะอีก
ลิ้นเล็กแสนซุกซนไล่กวาดต้อนเขาให้จนมุม ราวกับว่าอีกคนนั้นกำลังเล่นสนุกอยู่ เห็นเขาอ่อนให้หน่อยเจ้าตัวซนก็ยิ่งได้ใจ
จอห์นนี่เลื่อนมือขึ้นไปจับที่ท้ายทอยของเตนล์ ก่อนจะเอาคืนอีกคนจนบุหรี่ที่เตนล์ถืออยู่นั้นร่วงหลุดมือลงไปนอนอยู่กับกองหิมะบนพื้น
“อือ พอแล้วจอห์น หนาวแล้ว”
คนตัวสูงจำใจถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย แต่ก็ไม่วายกดจูบหนักๆลงไปบนปากแดงๆนั้นอีกที
“งั้นกลับกันเลยดีมั๊ย”
“ทำไม ง่วงแล้วเหรอ”
“เปล่าหรอก คือเครื่องมันติดแล้วอ่ะ”
เตนล์หน้าแดงทันทีที่ได้ยิน จอห์นนี่จึงโดนทุบไปอีกหนึ่งรอบ
“พูดจริงๆนะ กลับกันเถอะ” ฟังเสียงก็รู้ได้เลยว่าเครื่องติดแล้วจริงๆ
“ระ รู้แล้วๆ ไปแวะบอกเพื่อนก่อนแล้วกัน”
“โดนถามคำถามแน่ๆ”
“ไม่กลัวหรอก จะตอบให้รำคาญกันไปข้างเลย”
เตนล์หมุนตัวเตรียมเดินไปที่ประตูดาดฟ้า อยู่ๆอีกฝ่ายก็เดินมาซ้อนข้างหลังแล้วอ้าแขนพร้อมเสื้อโค้ทกอดเขาเอาไว้ จนเราสองคนอยู่ในเสื้อโค้ทตัวเดียวกัน
“นี่ อยู่ด้วยกันไปทุกเทศกาลเลยนะครับที่รัก”
“อืม จะอยู่ด้วยไปจนกว่าจะฉลองไม่ไหวเลยล่ะ”
♡
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in