你要走的时候,我明明想挽留 จริงๆแล้วฉันอยากรั้งเธอไว้มากตอนที่เธอจะไป却像个提线木偶怎么也说不出口แต่ฉันกลับเหมือนหุ่นไม้ชักใยที่พูดยังไงก็พูดไม่ออก等到我转过头,发现你已远走กระทั่งถึงตอนที่ฉันหันหลังกลับมาถึงรู้ว่าเธอได้จากไปไกลเสียแล้ว眼泪终于忍不住滴落湿衣袖อดกั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ร้องไห้ซะจยแขนเสื้อเปียกไปหมด我曾牵着你的手ฉันเคยจับมือของเธอ走在繁华街头เดินไปบนถนน...