ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่าของที่เราเห็นว่าเป็นของเรามันใช่ของของเราจริงมั้ย? เช่น โทรศัพท์ของผม รถของผม เงินของผม ฯลฯ

เนื่องจากผมเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง ก่อนที่ผมจะเป็นเจ้าของมันผมต้องหาเงินมาซื้อ แล้วเงินเนี่ยเป็นของเรามั้ย? (เงินในที่นี้ผมหมายถึง เงินในบัญชีของผมที่ใช้จ่ายเก็บออมเป็นประจำ)

ก่อนอื่นผมได้เงินมาจากไหน? แน่นอนจากการทำงานแล้วเงินเดือนที่ได้มาก็ต้องมาจากบริษัทจ่ายให้ผม แสดงว่าบริษัทที่ผมทำมีรายได้จากการขายสินค้าซึ่งสินค้าจะขายได้ก็ต่อเมื่อมีลูกค้ามาซื้ออ้าว! งั้นเงินเดือนที่ได้มาก็ไม่ใช่ของผมสิเป็นของลูกค้าที่ซื้อสินค้าจากบริษัทและลูกค้าก็คงใช้เงินเดือนที่ได้จากบริษัทเขามาซื้อของ แล้วผมเอาเงินนี้ไปซื้อโทรศัพท์มามันก็คงไม่ใช่ของผม แล้วมันเป็นของใคร?

ด้วยการที่โทรศัพท์เครื่องนี้น่าจะเกิดจากคนหลายพันคนที่น่าจะประกอบด้วย คนผลิตน๊อต คนผลิตซอฟแวร์ คนผลิตกล้อง คนผลิตเหล็ก คนเขียนโปรเเกรม คนออกแบบ คนประกอบเครื่อง ฯลฯ ซึ่งหมายความว่า เงินที่ไม่ใช่ของผมที่นำไปซื้อโทรศัพท์มาใช้ที่ไม่ใช่ของผมเหมือนกันสามารถทำให้คนหลายคนมีรายได้และนำไปใช้จ่ายกับสิ่งที่ทำให้ตัวเองมีความสุขและได้รับประโยชน์สูงสุด อย่างที่ผมซื้อโทรศัพท์มาก็ได้รับประโยชน์มากมาย เช่น แชท ติดตามข่าวสาร เขียนบทความ โพสลงโซเชียลมีเดีย เป็นต้น

ด้วยเหตุนี้ผมสังเกตุเห็นว่า โทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ได้เป็นของใครแต่เป็นของทุกคนที่ช่วยกันผลิต ช่วยกันทำงานให้บริษัทแล้วได้เงินเดือนมาซื้อ รวมถึงการที่ทุกคนช่วยกันใช้ให้เกิดประโยชน์สามารถทำให้เศรฐกิจโตขึ้นด้วย ทั้งหมดนี้จะเห็นว่าไม่มีอะไรเป็นของเราเพราะทุกอย่างล้วนเชื่อมโยงและเกื้อกูลซึ่งกันและกัน