ความบังเอิญไม่มีในโลก ผมเคยเชื่อว่าอย่างนั้น
ความบังเอิญครั้งแรก
ผมเลื่อนสายตาไปเห็นเธอจากบรรดาคนหมู่มากตอนรับน้องรวม
ความบังเอิญครั้งที่สอง
ผมได้พักคอนโดเดียวกับเธอ
ผมรู้สึกสับสนแทบบ้า
หงุดหงิดใจแทบบ้า
แต่ก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลย
ผมมีความสุขแทบบ้าเหมือนกัน
ผมไม่รู้ว่าจะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไร
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะนิยามมันให้ออกมาเป็นแบบไหน
แต่หากใครต่อใครต่างเรียกกันว่ามันคือความชอบ
...ผมก็คงชอบเธอ
เห็นทีว่าผมคงต้องลองคิดเกี่ยวกับเรื่องความบังเอิญเสียใหม่อ่า ..ยุ่งยากจริงๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in