ด้วยความที่กลัวการเข้าสังคม ทำให้เรามีเพื่อนกับชาวบ้านเขาแค่คนเดียว เราชอบบอกตัวเองว่าไม่มีเพื่อนก็ไม่เป็นไร ไม่วุ่นวาย ไม่ต้องสรรหาข้ออ้างปฏิเสธที่จะไปงานเลี้ยงงานวันเกิด ... แต่บางครั้งก็เหงาและอยากมีคนไปทานข้าว ไปทำกิจกรรมด้วยกันหรือพูดคุยเรื่องสัพเพเหระ 

หลายเดือนที่แล้วเราไปเจอโบรชัวร์ที่ห้องสมุด แล้วมันมี section หนึ่ง ที่แนะนำเว็บหาเพื่อน เราลองสมัครเข้าไปและได้คุยกับผู้หญิงชาวปากีสถานรุ่นราวคราวเดียวกัน ขอเรียกเธอว่าซาร่า เรากับซาร่าชอบหลายอย่างคล้ายกัน วาดรูป ดูอนิเมะ ฟังเพลงเคป็อปและมีปัญหาสุขภาพจิตเมือนกัน

เรานัดเจอกันหลายครั้งเพราะอยู่เมืองเดียวกัน เดินเล่นในธรรมชาติ นั่งคุยกันในห้องสมุด ชมสวนพฤกษศาสตร์ ช้อปปิ้ง แต่หลังจากซาร่ากลับไปเรียนเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ แต่ยังคุยกันในเฟซบ่อยๆ และเคยคุยกันว่าจะไปเที่ยวไทยด้วยกัน... 

แต่อยู่มาวันหนึ่งซาร่าก็ไม่อ่านและไม่ตอบแชทอีกเลย เรารู้สึกเป็นกังวลว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จนวันหนึ่งเราบังเอิญเจอกันข้างนอก ซาร่าดูปกติและสบายดี เรายิ้มทักทายกันไม่กี่คำก่อนบอกลา 

 

เราแอบหวังว่าซาร่าอาจแค่ลืมตอบ เจอกันวันนี้เธอคงนึกขึ้นได้ แต่ผ่านไปหลายวันก็ยังไร้วี่แวว เราดีใจที่ซาร่าสบายดี แต่เราเสียใจที่โดน ghost แบบนี้ เราอยากรู้เหตุผล อยากรู้ว่าเราผิดอะไร การที่เราจะออกจาก comfort zone ไปเจอคนใหม่ๆ มันยากมาก พอมาเจออะไรแบบนี้เหมือนมันเป็นการตอกย้ำว่าเราไม่ deserve friendship ว่าเราสมควรอยู่คนเดียว ว่ามันไม่มีใครต้องการเราเป็นเพื่อนหรอก