ผู้แต่ง: อิวาอิ ชุนจิ

ผู้แปล: ฉัตรขวัญ อดิศัย

หลังจาก "โทโนะ มิซากิ" ผู้เป็นพี่สาวของเธอได้จากไป "คิชิเบโนะ ยูริ" จึงตัดสินใจเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นของโรงเรียนเก่าเพื่อบอกข่าวความตายของพี่สาวให้เพื่อนๆ ทุกคนรับทราบ แต่ดูเหมือนทุกคนจะจำยูริสลับกับมิซากิไปหมด ทำให้เธอไม่กล้าบอกความจริงทุกคน แต่ในงานเลี้ยงคืนนั้น ยูริก็ได้พบกับ "โอโตซากะ เคียวชิโร่" ชายหนุ่มผู้เป็นรักแรกของเธออีกครั้ง ยูริจึงตัดสินใจสวมรอยเป็นมิซากิและเขียนจดหมายถึงเคียวชิโร่ โดยไม่รู้เลยว่าเคียวชิโร่รู้ความจริงตั้งแต่แรกแล้ว

หนังสือเล่มบางมาก แต่เราใช้เวลาอ่านนานพอสมควรเลยค่ะ เพราะการเดินเรื่องค่อนข้างเอื่อยและมีความเนือยระหว่างอ่านสูงมาก จนอ่านๆ พักๆ เป็นระยะ แต่ก็อ่านจนจบในที่สุด 5555

ตอนแรกคิดว่าจะเดินเรื่องแบบการเขียนโต้ตอบเป็นจดหมายล้วนๆ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ เป็นการเดินแบบนิยายเรื่องอื่น โดยเล่าเรื่องทั้งหมดผ่านมุมมองของเคียวชิโร่ที่เล่าเรื่องของยูริ(และมิซากิ)ซ้อนไปอีกชั้นนึง (นึกภาพออกมั้ยคะ 5555) ซึ่งเราก็รู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างตอนอ่าน แต่ก็ไม่ได้ทำให้สับสนในแง่ของความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร ยังเข้าใจและแยกแยะได้ชัดเจนว่าใครทำอะไรหรือเนื้อเรื่องดำเนินไปโดยมีความคิดเห็นของใครเป็นคนชักนำ

อย่างที่บอกไปตอนต้นว่าเนื้อเรื่องค่อนข้างเอื่อยและเนือย เป็นการเดินเรื่องไปเรื่อยๆ เนิบนาบ ไม่ค่อยมีจุดหมายหรือเป้าหมายที่ชัดเจนเท่าไหร่ เหมือนเคียวชิโร่มานั่งเล่าเรื่องในอดีตในฟัง ค่อยๆ เล่า ค่อยๆ เปิดปมและปิดปม ทุกอย่างเป็นไปอย่างเชื่องช้าไปหมด เราอธิบายไม่ค่อยถูก 5555 คือเหมือนเวลาในเรื่องจะเดินช้ากว่าปกติ เรารู้สึกว่าเราอ่านแล้วค้างอยู่ในแต่ละเหตุการณ์เนิ่นนานมากกว่าจะเปลี่ยนไปฉากใหม่ เป็นความรู้สึกอ้อยอิ่งสุดๆ

ถ้าถามว่าเล่มนี้สนุกมั้ย..?

อืมมม.. เล่มนี้ไม่ได้เน้นความสนุกหรือตื่นเต้นน่ะสิ แต่เน้นการฝังตัวในความทรงจำของเคียวชิโร่ล้วนๆ เลย เหมือนใครสักคนที่ดึงตัวเองจากอดีตที่เพิ่งผ่านมากับอดีตที่ผ่านไปนานมากแล้วไม่ได้ โทนเรื่องค่อนข้างเหงาๆ เศร้าๆ เป็นเรื่องของรักสามเศร้าในอดีตที่ต่างฝ่ายต่างยังลืมไม่ลง แต่เรื่องก็ไม่ได้เศร้ามากมายขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้สุขหรืออิ่มเอมใจเช่นกัน มันนิ่งๆ อึนๆ มึนๆ อยู่แบบนั้นตั้งแต่ต้นไปจนจบ

______________________________
สามารถติดตามอีกช่องทางการรีวิวของเราและเพื่อนๆ ได้ที่ แฟนเพจ Rook a Bead