[Book Review: 014] เด็กชายผู้ระบายสีฟ้าไม่เป็น | รุจรวี นาเอก - Mirai's Reviews

เด็กชายผู้ระบายสีฟ้าไม่เป็น
ผู้แต่ง: รุจรวี นาเอก
สำนักพิมพ์นานมีบุ๊คส์
รีวิวโดย มิราอิ (Mirai)

“ท้องฟ้าของครามที่ไม่ใช่สีคราม”

เป็นหนังสือที่ชนะรางวัล ‘แว่นแก้ว’ เล่มแรกหลังจากที่เราไม่ได้อ่านมานาน เล่มสุดท้ายที่เคยอ่านก็ตั้งแต่สมัยมัธยมโน้นนนนน มาวันนี้ มีโอกาสเดินผ่านและเจอหนังสือเล่มนี้ ชื่อเรื่องน่าดึงดูดใจกว่าเล่มอื่นมาก สงสัยจริงๆ ว่าทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงระบายสีฟ้าไม่เป็น ก็แค่หยิบดินสอสีฟ้ามาระบาย ก็จบแล้ว แต่เรื่องมันไม่ง่ายแบบนั้นน่ะสิ..

เด็กชายผู้ระบายสีฟ้าไม่เป็นเป็นเรื่องราวของ ‘คราม’ เด็กชายวัยประถมที่ตาบอดสีผู้รักการวาดรูป ครามชอบวาดภาพเหมือนผู้เป็นแม่ และมีความสุขเสมอที่ได้เห็นรอยยิ้มสุขใจของพ่อ ยามที่พ่อมองภาพวาดของแม่ แต่แล้ววันนึง แม่ก็ด่วนจากไปด้วยโรคร้าย รอยยิ้มของพ่อเริ่ม ‘ไม่เต็มปาก’ ไหนจะภาพวาดท้องฟ้าของครามที่ดูพิลึกพิลั่นเพราะมันไม่ใช่สีครามเหมือนอย่างที่คนอื่นเห็น เลยเป็นจุดเริ่มต้นของการถูกกลั่นแกล้งในโรงเรียน จุดเริ่มต้นของการเป็น ‘ตัวประหลาด’ ทำให้ครามที่เคยเป็นเด็กร่าเริงกลายเป็นเด็กที่เก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร และเลิกวาดรูปไปในที่สุด..

เล่มนี้เป็นวรรณกรรมเยาวชนค่ะ เด็กๆ อ่านได้ ผู้ใหญ่อ่านดี สำนวนภาษาอ่านง่าย ไม่ยาก ไม่ซับซ้อน มีความสะท้อนสังคมเล็กน้อย ข้อคิดจากเรื่องค่อนข้างเด่นชัด ไม่ต้องตีความให้ยุ่งยากชวนปวดขมอง 555555

การดำเนินเรื่องเป็นการเล่าผ่านมุมมองของ ‘คราม’ สลับเปลี่ยนกับตัวละครอื่นบ้างเล็กน้อย การดำเนินเรื่องจะเริ่มเล่าปูพื้นตั้งแต่สมัยที่ครามยังรักการวาดรูป สมัยที่แม่ของครามยังมีชีวิต สมัยที่ ‘ความบัดซบ’ ทุกอย่างยังไม่บังเกิด ก่อนที่จะวาร์ปไปช่วงที่ครามเลิกวาดรูปและแม่ของครามก็เสียแล้ว เนื้อส่วนใหญ่จะเล่าถึงความกังวลใจ และความหวาดกลัวต่อการวาดรูปของคราม เล่าถึงบรรยากาศในห้องเรียนที่ครามไม่มีความสุขเสียเลยเพราะการถูกเพื่อนร่วมห้องกลั่นแกล้ง และเล่าถึงบรรยากาศชวนอึดอัดในบ้านระหว่างพ่อที่ยิ้มไม่เต็มปากกับครามที่ไม่ยอมเปิดใจเล่าปัญหาที่โรงเรียนให้พ่อฟัง

สิ่งที่ประทับใจในเรื่องนี้คือ ‘ตัวละคร’ ค่ะ ทุกคนดูธรรมดาๆ แต่ก็ไม่ธรรมดา ถึงครามจะดูสิ้นหวังกับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ความฮึดสู้และความหวังเล็กๆ ที่อยากเห็นรอยยิ้มของพ่อ (แบบเต็มปาก) ก็ทำให้ครามพยายามเอาชนะความกลัว แม้จะทุลักทุเล ล้มลุกคลุกคลานก็ตาม 555555 ตัวละครอื่นๆ ก็มีความฮึดสู้ในแบบของตน ทั้งขมิ้น ทั้งอัคคี รวมไปถึงครูรุ้ง หรือแม้แต่พ่อของคราม

เอาเป็นว่าเรื่องนี้เป็นนิยายอีกเล่มที่ไม่ผิดหวังค่ะ บรรยากาศไม่ตึงเครียดเกินไป อ่านแล้วคอยลุ้นกับครามว่าจะเอาชนะตัวเองได้มั้ย และตอนจบก็แฮปปี้กันทุกฝ่าย ใครชอบแนวดราม่าเบาๆ ฉากหลังเป็นโรงเรียนประถม เล่มนี้ก็น่าสนใจนะคะ 🙂

คะแนน 7/10
เราชอบที่เนื้อเรื่องไม่หนัก เล่มบางๆ อ่านวันเดียวก็จบ ภาษาอ่านง่ายมาก ไม่เวิ้นเว้อ ไม่ยืดยาว เดินเรื่องไวและกระชับดี ชอบการที่ผู้เขียนแบ่งบทให้ตัวละครเท่าๆ กัน เป็นการใช้ตัวละครที่คุ้มค่ามาก ทุกตัวต่างเกื้อกูลกันและกัน และมีบทบาทเด่นเสมอกัน (คือทำให้คนอ่านที่ขี้ลืมชื่อตัวละครอย่างเรายังจำทุกคนได้อ่ะ เราถือว่าเล่มนี้ทำให้เราบรรลุละ 55555) และชอบสุดคงเป็นเรื่องการพัฒนาของตัวละคร เราดีใจที่เห็นตัวร้ายอย่าง ‘อัคคี’ กลับตัวกลับใจ และกลายเป็นเพื่อนครามอีกคน แต่ในความเห็นเรา ประเด็นเรื่องสะท้อนสังคม โดยเฉพาะเรื่องการกลั่นแกล้งในโรงเรียน เราคิดว่าเบาไปหน่อย ถ้าขยี้ได้มากกว่านี้จะดีมาก เราอยากเห็นทุกตัวละครร่วมกันแก้ปัญหามากกว่านี้ มากกว่าการปล่อยให้เด็กๆ ทั้งเผชิญปัญหาและแก้ปัญหาเอาเอง โดยเฉพาะบทของผู้ปกครอง คือทั้งที่รับรู้ว่าลูกตัวเองถูกกระทำ/มีปัญหา แต่ไม่ทำอะไรเลย กลับปล่อยให้เป็นหน้าที่ครูแต่ฝ่ายเดียวซะงั้น.. อะไรทำนองนี้

(ราคา 185 บาท)

สามารถติดตามอีกช่องทางการรีวิวของเราได้ที่ https://www.facebook.com/Rookabead

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น