กระต่ายน้อยวิ่งนำทาง

ทั้งๆที่มีผู้นำมากมายทำไมถึงยังหลงทางกันนะ

พระจันทร์คิดด้วยใจฉงน

ความจริงแล้วบันทึกบทนี้ควรจะเป็นบทที่มีความหวังมากที่สุด เพราะฉันตั้งใจจะเขียนมันขึ้นมาก่อนการออกไปทัศนศึกษาครั้งแรก

น่าเสียดาย

มันกลายเป็นบันทึกที่สิ้นหวังที่สุดไปเสียแล้ว

หลังจากการตกลงใจว่าจะไม่ดรอป

แม่พยายามอย่างมากในการพูดคุยกับคุณครูหลายท่านเพื่อให้ฉันมีสิทธิ์สอบ

ท่านตามรับงานจากเพื่อนๆของฉัน

ทำแม้กระทั่งนั่งย่อหนังสือสอบไปด้วยกัน

แต่ฉันก็พ่ายแพ้

พ่อบอกว่าพ่อจะเป็นดาวประจำเมือง ดาวที่สว่างที่สุด คอยนำทางฉันกลับมา

แม่บอกว่าแม่จะเป็นกระต่าย รอคอยพระจันทร์แม้คืนเดือนแรม

แต่ฉันอาจไม่ใช่พระจันทร์ที่พวกเขาตามหา

ไม่รู้เพราะฤทธิ์ยาที่แรงเกินไป

หรือหัวใจที่อ่อนแอจนน่าชัง

ตั้งแต่ปรับปริมาณยาครั้งล่าสุดร่างกายฉันก็แปลกไป

ฉันหลับเร็วกว่าทุกวัน

ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือทำการบ้านทั้งๆที่เป็นสองสัปดาห์สุดท้ายที่เร่งรีบ

มือสองข้างไม่มีแรงจับปากกา ถึงฝืนเขียนก็บิดเบี้ยวและเหนื่อยล้า

สองตาคอยจะปิดตั้งแต่หัววันแม้จะเอาแต่นอนกระสับกระส่ายก็ตาม

ฉันแพ้

ขี้แพ้

คำว่าไร้ประโยชน์สลักลงกลางใจฉัน

จากครรลองสายตาที่ปริบปรือฉันเห็นแม่นั่งหลังขดหลังแข็งย่องานให้ฉัน

ในขณะที่ฉันทำได้เพียงนอนบิดตัวไปมาและคร่ำครวญว่าอยากจะนอน

เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ฉันกลับมาทบทวนเรื่องดรอป

ด้วยความสามารถของฉันตอนนี้ การไปต่อมันจะเป็นจริงได้หรือ

ด้วยหัวใจของฉันในยามนี้ การเอาชนะตัวเองจะสามารถทำได้จริงๆหรือ

คำถามนี้ช่างยากเหลือเกิน

พระจันทร์อีกดวงกระเพื่อมสั่นราวจะแตกสลาย

แสงของมันไม่สว่างสวยงามเพราะเป็นเพียงภาพลวง

วินาทีที่คลื่นน้ำกระทบฝั่งทำเอาพระจันทร์ดวงนั้นหนาวจับใจ

ที่แท้ไม่ว่าดาวประจำเมืองจะสว่างแค่ไหน

กระต่ายน้อยจะวิ่งเร็วเพียงใด

พระจันทร์ดวงนี้ก็ไม่มีวันออกเดินทาง

เพราะมันเป็นเพียงเงาจันทร์บนผืนน้ำ... เท่านั้นเอง